Ida
is Duits. Ik jou ook, wil het zeggen. Het is een gepast en
waarschijnlijk verwacht antwoord op de uitspraak Ich
liebe dich.
Ida is geen gewoon, maar sms-Duits. Mogelijk ook twitterduits, waarin
elk letterteken er een te veel is.
Ik
hoor de laatste tijd veel Duits. Misschien is het wel correct om te
zeggen, dat ik in de paar dagen die het nieuwe jaar oud is, meer
Duits gehoord heb dan in heel het voorbije jaar.
Dat
komt door de televisie die hier staat. Anders dan bij mij thuis,
bulkt die uit van de zenders, ook radiozenders, waaronder een hele
rist Duitse. Een ervan zendt de hele tijd lekkere muziek uit en
tussendoor luchtig lichtzinnig geklets. Daar heb ik, naast talloze
andere dingen die ik alweer vergeten ben, geleerd wat ida is.
Wat
ik ook veel hoor de laatste tijd, is het ruisen van de zee. Vandaag
verheven tot stevig gebulder: de wind blies hard uit het noorden, het
water kwam bij hoog tij haast tot tegen mijn raam, bij wijze van
spreken.
Zo
wil ik nog wel wat dobberen, als wrakhout op de eb en vloed tussen
een pas vergeten jaar en een dat nog niet begonnen is. De tijd staat
stil. Ik sta voor mijn raam en kijk naar de branding, of ik trek mijn
jas aan en mijn muts en loop langs het water, zo dicht mogelijk,
liefst erin. Tot ik weer eens te traag ben en een golf Noordzee
stroomt mijn laarzen binnen. Het koude water klotst daar rond, maar
mettertijd, heb ik geleerd, warmt het op en maakt mijn voeten warm.
Zo
wil ik nog wel wat lopen. Zo'n jaar mag het van mij wel worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten