Ik
bestel iets in mijn beste Frans. Ik zeg quatre-vingt-dix niet
nonante. Ik let angstvallig op al mijn le's en mijn la's, mijn uns en mijn unes en mijn du's en de la's. Ik soigneer mijn nasalen en gutturalen,
mijn palato-alveolairen en andere sibilanten, mijn e's en mijn é's
en mijn è's. Als ik klaar ben, krijg ik het gevraagde, ik betaal, en
de man of vrouw zegt: Thank you! Ze hebben natuurlijk al van
ver aan mijn sandalen of de lengte van mijn short of mijn haar gezien
dat ik van elders kom. Of zou het toch mijn accent zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten