Zowat
exact tien jaar geleden ging ik op rust. Dat heb ik zopas passend
gevierd, door mijn vouwstoel naar achter te zetten, in sluimerstand,
en in de schaduw van een boom een XL middagdut te doen. Het was stil,
ook al tsjirpten de krekels massaal en oorverdovend. Weinig dieren
kunnen ze dat nadoen, samen zoveel lawaai maken zonder dat het op
mijn zenuwen werkt. Eén mug is te veel. Eén hond. Dommelend in mijn
stoel, half wakend half slapend, bedacht ik nog wat tien jaar van een
leven betekenen. In de eerste tien jaar, bijvoorbeeld, heb ik leren
lopen, praten, lezen en schrijven, ik was nog net geen tien en ik had
in Brussel al de Spoetnik gezien in het Russisch paviljoen. Ik had al
geleerd, vanop de eerste rij, dat er schoolmeesters waren die
kinderen in de speeltijd naar binnen riepen om ze er herhaaldelijk en
hard te slaan, en dat ze daar zichtbaar plezier in vonden. De laatste
tien jaar heb ik niet veel meer bijgeleerd. Ik bedoel: de voorbije
tien jaar. Dat is nu net het soort versprekingen dat een mens begint
te maken. Maar dat is oké. Ik bedoel: ik ben op rust, vandaag onder
een boom in Piemonte, en ik heb iets te vieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten