27 november

Als je de tijdsgeest kunt vangen in nieuwe woorden, zal selfie wel een van de betere vondsten zijn. Zo nieuw is het intussen niet meer. Gutmensch ook niet. Het is denigrerend bedoeld natuurlijk. Dat spreekt in deze cynische tijden vanzelf. Wie zou nu nog een goed mens willen zijn? Wie zou nu een foto willen maken van iemand anders?

26 november

Wie vindt dat leptoglossus occidentalis een rare naam is, heeft nog niet van de bladpootrandwants gehoord. Van de familie der coreidae of randwantsen. Mijn belangstelling voor de bladpootrandwants is gewekt door de verschijning van het beest in mijn huis, op onregelmatige maar redelijk frequente ogenblikken, op klaarlichte dag of 's avonds in het licht van bijvoorbeeld mijn bureaulamp. Ik heb al menige bladpootrandwants gevangen. Makkelijk zat. Hij beweegt amper, tracht niet weg te lopen of op te vliegen, kijkt alleen lijdzaam en ik neem aan vermoeid toe hoe ik een bokaaltje over hem zet. Laatst heb ik wat foto's genomen, en dank zij Joris van Natuurpunt Waasland weet ik nu wie ik in huis heb. In Amerika, waar hij vandaan komt, noemen ze de bladpootrandwants de western conifer seed bug of WCSB. Of nog, in de volksmond, de stink bug. De stank is een verdedigingsmechanisme, maar de bladpootrandwants kan ook lekker ruiken, naar banaan of appel of dennenhars. Als je hem vriendelijk benadert, wat ik dan maar doe. 

Wikipediafoto

Mijn foto

20 november

Ik wou schrijven over de Rode Duivels, en hoe ze, na 5-2 verlies van Zwitserland en uitschakeling in de Nations League, volgens mij recht hebben op even veel sympathie als toen ze een paar maanden geleden nog ei zo na wereldkampioen werden. Toen kregen ze een ontvangst op de Grote Markt van Brussel en mochten ze op visite bij de koning. Het hele land, zo heeft men mij verteld, zag zwart van de vlaggen. En geel en rood. 

Nou, wilde ik schrijven, laten we dan toch ten minste al onze vlaggen nu halfstok hijsen, en laat de vorst onze jongens nog maar eens bij zich roepen en zijn medeleven betuigen, en dat van de koningin. 

Maar net toen ik ging beginnen, las ik nog een stuk in The Guardian over de Siciliaanse openbare aanklager Carmelo Zuccaro die aan Artsen zonder Grenzen een boete oplegt van haast een half miljoen (460.000) euro, wegens handel in en illegaal beheer van afval. Daarmee worden oude kleren van geredde vluchtelingen bedoeld, die als bijzonder afval en niet als toxisch afval waren weggedaan. 

Terwijl die kleren met HIV, meningitis, tuberculose of andere vileine kwalen besmet konden zijn, want vluchtelingen, daar kun je alles van verwachten. En passant willen de Italianen ook de Aquarius, het reddingsschip van AzG, in beslag nemen zo gauw het zich in Italiaanse wateren durft te vertonen. 

Wat mij in dit verhaal naast de harteloosheid en de hypocrisie nog het kwaadst maakt, is dat een deel van die boete met mijn geld betaald zal worden, want ik draag AzG een warm hart toe en durf ze bij tijd en wijle al eens een wat euro's toe te steken. Dat die nu bij Matteo Salvini terechtkomen, daar kan ik maar beter niet over nadenken.

15 november

Jacques Brel op het klokkenspel van het stadhuis in S, vanmiddag op de markt rond een uur of elf. Toen moest ik nog vis kopen en spinazie en appelsienen. Ik moest mijn oude buren nog tegenkomen van een dikke veertig jaar geleden, en de dochter van mijn buren van nu, met haar man en haar heel nieuwe zoontje. Ik had nog geen koffie gedronken op het terras in de zon, was nog niet op de bus gestapt die mij keurig op tijd weer naar huis zou brengen. Maar toen al kon mijn dag niet meer stuk. Hulde aan de beiaardier. Het moet niet altijd Tineke van Heule zijn. Of Zie ginds komt de stoomboot. Als onze burgemeester in zijn kantoor zat beneden, heeft hij het vast ook gehoord. Ne me quitte pas. De woorden van het liedje moest je er zelf bij denken. Misschien beter zo. Je weet maar nooit dat de beiaard op een mooie dag ook La, la, la ten gehore brengt. Vive les Belgiens, dat zou er nog net mee door kunnen. Merde pour les flamingants - ik weet het niet.

9 november

Nog eens gezien, na al die jaren, The Third Man. Op mijn Samsung televisie, met mijn Panasonic VCR, van een bestofte Maxell cassette. De film zelf is nog veel ouder, van 1949. Wat een onwaarschijnlijk mooie film is dat, waar je haast elk beeld van in kunt lijsten en boven je bed of elders in huis ophangen. Geen kleuren van doen. De valse smoel van Orson Welles. Het jongetje met zijn bal (Der war es!). De kat op de glimmende schoenen. De ballonnenventer (Mein Herr, Ballon?). En het magische Harry Lime-thema. Al meermaals bekeken en weer vergeten. Het zal niet meer gebeuren.

5 november

In de Westhoek beseffen we als geen ander de nood aan een slagkrachtig leger en mensen die ons willen verdedigen.

Met dat argument (in De Standaard van 3/4 november) wint Sander Loones van de Nieuw-Vlaamse Alliantie de job van Minister van Defensie, plus de prijs voor de domste en de meest plat-opportunistische uitspraak van de voorbije honderd jaar. Er is niets dat een bepaald soort politicus niet zal zeggen als het in zijn kraam past (en dat van zijn Voorzitter), maar dit is er vele keren over. Ik weet zeker dat ze dat in de Westhoek ook beseffen. Als geen ander.

4 november

Ik zit hier op de bank wat in de kranten te kijken, ik denk: laat mij nog even genieten van de luwte voor na 11 november en Sint Maarten de Sinterklaasgekte weer toeslaat. Te laat. In dry runs over Kerstmarkt vs. Wintermarkt wordt de zwartepietdiscussie al gretig opgewarmd. Over oorbaarheid vs. laakbaarheid van biefstuk friet. Oubollige nostalgo's vs. betuttelende poco's. Het culturele erfgoed vs. de toekomst van de planeet. Provinciale identiteitsbelijders vs. cosmopolitische elitisten. Opblaasbare commentatoren, schijnheilige columnisten, vuilbekkende forumridders, twitteraars van Asiel en Migratie. Hulp! Help mij! Terwijl ik toch alleen maar hier op de bank wat zat en dacht: laat me nu nog even genieten!