Jacques
Brel op het klokkenspel van het stadhuis in S, vanmiddag op de markt
rond een uur of elf. Toen
moest ik nog vis kopen en spinazie en appelsienen. Ik moest mijn
oude buren nog tegenkomen van een dikke veertig jaar geleden, en de
dochter van mijn buren van nu, met haar man en haar heel nieuwe
zoontje. Ik had nog geen koffie gedronken op het terras in de zon,
was nog niet op de bus gestapt die mij keurig op tijd weer naar huis
zou brengen. Maar toen al kon mijn dag niet meer stuk. Hulde aan de
beiaardier. Het moet niet altijd Tineke van Heule zijn.
Of Zie ginds komt de stoomboot. Als
onze burgemeester in
zijn kantoor zat
beneden, heeft hij het vast ook gehoord. Ne me quitte pas.
De woorden van het liedje moest je er zelf bij denken. Misschien beter
zo. Je weet maar nooit dat de beiaard op een mooie dag ook La, la, la
ten gehore brengt. Vive les Belgiens, dat
zou er nog net mee door kunnen. Merde pour les flamingants
- ik weet het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten