Gezien en gehoord
vandaag op het nieuwjaarsconcert: sopraan Charlotte Wajnberg en het
Symfonisch Orkest van de Academie van S. Ik zit op de tweede rij, de
zangeres staat geen vijf meter van mij af. Wat een stem. Wat een
présence. Wat een heerlijke mimiek. Het is genieten, tot ik me
realiseer dat mijn telefoon niet op stil staat. Het koude zweet
breekt me uit. Ik stel me een pianissimopassage voor, de hele zaal
hoort ademloos toe, en hop daar klinkt die stomme beltoon van mij
boven alles uit. Volume vijf, zo goed horen doe ik ook niet meer. Of
iemand wil perse een bericht sturen. Ping!!! gaat het
oorverdovend. Mensen sturen almaar berichten. Hallo! schrijven ze,
hier geen nieuws! De sopraan stokt midden in haar glissando. Ze
staart me met afschuw aan, stormt van de scène op me af, in haar
razernij gevolgd door het hele orkest, dat mij met strijkstokken,
cimbalen, trombones en fagotten te lijf gaat, een fluitist boort zijn piccolo in mijn oog. Gelukkig niet. De aria is uit, het publiek
applaudisseert, ik diep de telefoon uit mijn zak en zet de klank af.
Charlotte Wajnberg buigt en lacht mij toe. Het orkest zet Nacht op de
Kale Berg in, van Modest Mussorgski, bewerkt door Nikolai Rimski-Korsakov.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten