16 februari

Ik lees graag. Meestal fictie - romans en verhalen. Ik geniet volop terwijl ik lees, maar nog voor het boek uit is, ben ik de helft ervan vergeten. De grootste helft. Dus lees ik vaak het boek een tweede keer, of meer. Een enkele keer lees ik een boek uit en begin ik meteen opnieuw. De volgende dag. Zoals laatst met De hemel verslinden van Paolo Giordano.

Dat boek is niet eens zo ingewikkeld. De plot verloopt netjes van het begin, als Teresa nog een tiener is, tot het einde, waar ze als jonge vrouw zwanger wordt met de hulp van een oude vriend. Alleen heeft Giordano het verhaal in stukken geknipt, en die achteraf niet in de verwachte volgorde weer aan elkaar geplakt. Dat bracht mij bij het lezen zo in de war, dat ik direct na de laatste pagina weer bij de eerste begonnen ben, om uit te zoeken hoe het nu echt in elkaar zat.

Iets dergelijks ben ik nu ook aan 't doen met De geniale vriendin van Elena Ferrante. Daar heb ik eerst de televisiebewerking van gezien. Ik was ondersteboven - dat iets op de televisie zo goed kan zijn. Maar het ging mij te snel, er waren zoveel personages, en al die Italiaanse namen - dus ben ik nu het boek aan 't lezen. Als ik de draad even verlies, kan ik terug naar de eerste pagina, waar al de Napolitanen uit het verhaal keurig per familie staan opgelijst. Geen gevaar dat ik Lina, of Lila, eigenlijk Raffaella, nog verwar met Elena, Lenuccia of Lenù. Marcello met Stefano, Pasquale of Antonio, Rino met Nino of Enzo.

Als ik met lezen klaar ben, kan ik met een beetje geluk de televisiereeks nog eens zien op vrtnu. My brilliant friend, beschikbaar tot 24 maart. Ik kan niet wachten.