31 oktober

Het leven is als een trechter, zei Vladimir. Hij was waarschijnlijk in de veertig, ik amper goed twintig. Maar ik begreep perfect wat hij bedoelde, toen nog aan de wijde bovenkant. Vandaag zit ik een flink eind dieper, waar de trechter stilaan op zijn smalst wordt. Het ging over kansen en keuzes, tegenwoordig graag opties genoemd. Van haast onbeperkt naar vrijwel nihil, onderaan waar de tuit begint. Hoe lang die nog is, maakt niet zoveel meer uit. Maar Vladimir was een goedgeluimde man, zachtaardig, minzaam, innemend, wijs. Een goede leermeester, aan wie ik gaarne terugdenk. Hij is waarschijnlijk in de negentig, ik hoop dat hij het goed maakt. До свида́ния, Владимир.

26 oktober

Er is nog even tijd om het lelijkste woord van 2019 te bekronen, maar ik zie niet gauw iets nog lelijkers opduiken dan fwa. Niet eens een woord, maar een fonetische benadering van de manier waarop vele Vlamingen of wat proberen te zeggen, op het einde van een zin, met vraagteken, veelal ten teken van misprijzen. Voelde gij u nie goe fwa? Ik zag het voor het eerst in de reclameboodschap van Bicky Burger. Een soort superman verkoopt een vrouw een klap, omdat ze hem een hamburger aan wil smeren die niet van Bicky komt. Fake Bicky, fwa? zegt hij. Over de smaak van hamburgers valt niet te redetwisten. Wel over die van spraak- en anders gestoorde reclamemakers. Overigens vind ik verrommeling tot nog toe het mooiste woord, voor hoe we hier met (onder meer) onze open ruimte omgaan. 

 

16 oktober

Mijn tuin betreed ik tegenwoordig met tastende tred. Dat komt niet alleen omdat het gras veel langer is dan anders rond deze tijd. Ik hang nu de nieuwe leer aan ter zake, die wil dat gazons niet kort meer worden gemaaid, in het belang van de bloemetjes en de beestjes - de biodiversiteit voor wie het graag mooi ziet. 

Het komt ook omdat het bezaaid is met honderden kastanjes, eerder en nog recentelijk uit de boom gevallen, alsmede met vele tientallen appels, ook eerder en nog etc. Mij dus behoedzaam over het smakelijk tapijt bewegend, raap ik de kastanjes op, en de appels die nog niet rot zijn, hooguit wormstekig, dat wil zeggen, met een jantje nul erin, ook al is dat aan de buitenkant niet altijd goed te zien. 

Verder pluk ik het laag hangend fruit, omdat ik niet bij het hoog hangend kan komen zonder gevaarlijke dingen met ladders te doen, ik ben niet gek. In de komende dagen ben ik van plan de mensen in mijn omgeving met de vruchten van mijn tuin te verblijden. Ik bied ze appels en kastanjes aan per stuk, per half of heel dozijn, per kilo of veelvouden daarvan, voor niets, zolang de voorraad strekt. In de hoop dat verblijden het juiste woord is.

6 oktober

Het is niet omdat de minister-president een telefoonspelletje speelt, dat hij niet luistert. Als het kabinet van de minister-president dat zegt, zal het wel zo zijn, ook al klinkt het als de uitvlucht van een balsturige tiener. Het kabinet is nog heel vers, zoals ook de minister-president, maar ze zullen elkaar wel goed kennen. Je moet onvermijdelijk denken aan die andere president die golf speelt of naar de televisie kijkt terwijl hij luistert. Ook het taalgebruik toont sterke gelijkenissen (te laat, te laat, da gade gij nie bepalen.) Volgens mij is telefoonspelletjes spelen in volle parlementsdebat, minister-president zijnde, een impeachable offence. Laten we er, anders dan de Amerikaanse vrienden, maar goed op tijd mee beginnen.

s.d.

Omdat het toch zondag is en er is niets te doen en het regent, pak ik mijn telefoontje dat tegenwoordig ook fototoestel is en dicteerapparaat en radio en televisie en gazet, en drukkend op het prentje NWSvrt zie ik daar staan: Live, De zevende dag. En ik denk: nee, zo is het al zondag genoeg, en ik denk nog: daar ben ik niet voor naar hIEr gekomen, om te moeten zien wat ze dAAr weer allemaal vertellen, rond de tafel, met achter ze een zorgvuldig geselecteerde selectie van modale Vlamingen die mogen meekijken en zelfs af en toe in beeld komen, als achtergrond. En ik doe mijn telefoontje weer weg, dat ook televisie is, en neem mijn boek en lees nog wat. De Kapellekensbaan, maar dat had iedereen al wel begrepen.

s.d.

In mijn vrije tijd, waar ik veel van heb, leg ik mij onder andere dingen toe op het maken van lijstjes. Nieuw is mijn lijstje van Overbodige Voorwerpen, waarvan men de productie en verkoop volgens mij zou moeten verbieden, ter bescherming van de al maar schaarser wordende grondstoffen die ze gebruiken. Neem nu zo'n zwiepstokje met een balletje erop. Je moet het stokje zwaaien en met een ruk doen stoppen, zodat het balletje wegvliegt. Je hebt ook nog een hond nodig, die het gaat halen en naar je terug brengt. Nu kun je zo'n balletje ook gewoon gooien, dus is het zwiepstokje overbodig. De hond volgens mij ook, in de meeste gevallen, maar dat durf ik niet goed hardop te zeggen.

s.d.

De dag dat ik ontdekte hoe lekker mijn Kobo-reader precies in mijn achterzak paste, was ook toen ik iets later op een muurtje ging zitten en een scherpe krak hoorde. Dat was een week of twee voor ik op een avond bij een kop koffie op de laptop zat te tikken, en toen de volle kop over het apparaat omver gooide. Het brengt de breuk- en verlieslijst van deze uitstap voorlopig op vier: horloge, bril, reader, laptop. Het zal de aandachtige lezer niet ontgaan, dat de verloren en kapotte voorwerpen al maar duurder worden. Maar dat is natuurlijk toeval.