14 november

Zij groette een dame met een hoed vol fruit. De nimmer falende toets van meester Claus. Ik lees nog maar eens Het verdriet van België. Of ik nog maar eens zelf in dat boek rondloop. Zij is Constance, de moeder van Louis. Ze zijn samen voor Het land van de glimlach in de stadsschouwburg. Zij heeft het nog maar eens niet begrepen. Is 't weer niet goed genoeg? Toch? Waarom kijkt ge dan zo stuurs? Waarom zit ge daar met zo'n vies aangezicht? Wat moet ik toch doen met u?'

De hardcover leest het best. Je moet er wel niet mee op je rug gaan liggen - 997 gram op de keukenweegschaal. Overigens ook niet met de paperback, nog altijd 842 gram. Die laatste heb ik gekocht op 3 juni 2004, ik denk in de Kringwinkel. De eerste kocht ik daar ook, later, ik weet niet meer wanneer. Wel voor hoeveel: drie euro. Voor 774 pagina's, van Dondeyne tot Toch, dat is nog geen 0,4 cent per pagina, en zelf rond mogen lopen in het verdriet van België. Wie je daar allemaal tegenkomt!

'Als hij van alles is, uwe Onze Lieve Heer, dan is hij ook op tijd en stond een schone smeerlap.'

Geschokt riep Louis: 'Dat moet ge direct, vandaag nog biechten!' 

'Maar ventje,' riep ze triomfantelijk, 'ik heb dat al tien keer gebiecht aan de onderpastoor en hij zegt:"Madame Seynaeve, zaagt daar niet zo over, het is allang vergeten en vergeven in de ogen van Ons Heer, maar als ik u een plezier kan doen, wel, zeg dan twaalf onzevaders en tien weesgegroetjes." Ik zeg: "Mijnheer de onderpastoor, het is goedkoop." - "Zaag niet, madame Seynaeve," zegt hij.'

Ik heb ook het e-boek. Dat leest makkelijk in bed, en je kunt het licht uitlaten, ten gerieve van de bedgenoot. Maar terugbladeren valt tegen. Ik dut nogal gauw in, zelfs op dit boek, en dan moet ik al vaker eens achteruit. Hoe was dat ook weer met die eland?