Ik ben de hele dag in debat met de radio. Voortdurend bezig om mensen die auto zeggen te leren om oto te zeggen. Geen beginnen aan. Er zijn nog maar twee mensen die oto zeggen: prinses Beatrix en ik.
Adriaan Van Dis in De Standaard der Letteren van 20 februari. Het gaat over ergernis.
Ergernis is hét middel tegen alzheimer. Honderd keer effectiever dan sudoku's. Ik dwing mezelf om akelige rechtse columnisten te lezen. Want ik wil de geest blijven scherpen. Ga dus vooral nooit rentenieren in Spanje, met elke dag om drie uur 's middags een fles rosé en De Telegraaf. Dan ben je binnen drie jaar dement. Blijf hier, erger je wild en je wordt gezond stokoud.
Beetje lang, als citaat. Zo kan iedereen natuurlijk wel een stukje schrijven. Maar ik kon het toch niet laten. Een mens wordt nu eenmaal graag bevestigd in wat hij doet en niet doet. In dit geval: ik durf me wel eens te ergeren. Aan de buitensporige empathie in radioprogramma's als De wereld van Sofie. (Echt? Boeiend! Fascinerend! Nee toch?) Aan de uitspraak van wij zijn blij als wè zèn blè. Aan de auto van Ludo in Vossenstreken. Aan dat woordje iconisch. Je zit weer te chicaneren, merkt mijn gade op, en ze heeft gelijk, maar nu weet ik waarom ik het doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten