Vriendschapsfraude. Dat woord kwam ik de voorbije dagen tegen al lezend in mijn krant. Het shockeert mij, maar natuurlijk is het niet het woord. Dat noemt maar wat erachter steekt. Het internet is nooit veraf, die wonderbaarlijke ontmoetingsplek. Je kunt er een gebruikte stofzuiger verkopen, een huisje huren voor het weekend, maar ook een lief zoeken en de wereld kond doen van je whereabouts, van je dagelijkse laten en doen - met de nodige retouches, dat spreekt vanzelf. Snuifje sexting, waarom niet, voor de meer avontuurlijke webrijder. Al goed, maar voor je 't weet sta je voor lul, excusez le mot. Zich als stoeipoes presenterende grijzende en grijnzende venten draaien je een poot uit, waarmee ik eigenlijk bedoel: trekken je een kloot af (m/v), maar het is nu wel goed geweest qua schuttingtaal. Er is maar één goede raad: blijf daar weg. Als je een lief zoekt, trek de straat op. Je komt wel iemand tegen die de moeite waard is, toch ten minste van het proberen. Het is een kwestie van wat geduld. Wil je echt laten weten hoe smart en hoe cool je bent, bel de vriendinnen op en vertel het ze. Je mag aannemen dat ze het gesprek niet opnemen en later zelf op het internet zetten. Paranoia hoeft ook weer niet. Hanteer verder de regel Als het te mooi is om waar te zijn, is het dat ook. Die heb ik niet zelf bedacht, maar gevonden op de website temooiomwaartezijn.be. Niet van de Bond zonder Naam, maar van de Federale Overheidsdienst Economie. Een minder verdachte bron kan ik niet bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten