2 februari

Rages komen en gaan razendsnel. De meeste zijn voorbij voor je goed weet waar ze om gaan. Dat is uitstekend. Neem Facebook, waar iedereen het zo over heeft. Het is iets met vriendjes op het internet. Je moet een profiel hebben, geloof ik, en een muur. Dan kunnen je achterneefjes zien welke sokken je draagt en ze weten of je 's vrijdags naar de moskee gaat, of 's zaterdags naar de synagoge, of wie weet 's zondags naar de kerk. Ze kunnen ook zien of je nog altijd single bent, of misschien heb je een vriendin (die ze kunnen bekijken en betasten), of je hàd een vriendin (of zelfs een vrouw) maar je bent ondertussen weer single.

Columniste Georgina Hobbs-Meyer vertelt op 31 januari in The Guardian hoe ze via Facebook te zien kreeg hoe haar man aan cyberseks deed met een andere vrouw (van 19). Ze vroeg haar man even weg te gaan om over hun huwelijk na te denken (nadat hij de facebookvriendin dan maar gedeletet had) en kreeg vervolgens per Gmail chat te horen dat dat huwelijk al over was. 'It is for the bored, the boring, the unfulfilled', zegt Georgina over Facebook, en zij kan het dus weten.

Mocht ik nog twijfelen, dan word ik verder geholpen door een bericht in dezelfde Guardian van 1 februari. Daarin staat dat de baas van Facebook, Mark Zuckerberg (24), van plan is zijn 150 miljoen leden (elke dag komen er 450.000 bij) tegen betaling te laten begluren door de marktonderzoekers van big business. Genoeg reden om dat Facebook te vergeten voor ik mij moe gemaakt heb met uit te zoeken hoe het eigenlijk in elkaar zit (en hoe dat moet, cyberseks hebben).

Mooi. Dat hebben we dan weer niet gehad.