zaterdag 25 juli 2009
25 juli
T’Arrête, canaille! Viens ici! Canaille is de hond die mij aanblaft als ik probeer uit het water te stappen. Hij loopt daar wat rond op de oever en ambeteert de mensen. Dat kun je niet doen: n’embête pas les gens is in Frankrijk de eerste en de laatste gedragsregel. Mensen die hun hond Canaille noemen hebben mijn volle sympathie. Zij getuigen van veel inzicht in de aard van het beest. Wat mij betreft mogen morgen alle honden zo heten. Dan kunnen we dat woord ‘hond’ meteen ook afschaffen.
19 juli
Uitgelezen: Vreemd land, van Jhumpa Lahiri, een vertaling uit het Engels (Unaccustomed Earth). Acht verhalen over moeizame relaties, tussen vaders en kinderen (de vaders zijn afstandelijk of afwezig), tussen broers en zussen, moeders en dochters, stiefmoeders en -zonen, geliefden en verloofden, echt- en huisgenoten, vaderlanden en eetgewoontes. Er wordt flink wat heen en weer gemigreerd tussen Calcutta en Cambridge, Massachusetts. Er wordt volop gestudeerd en gedoctoreerd, gedoceerd en gepromoveerd.
In weemoed en ongrijpbaarheid, verlangen en onvermogen gedrenkte verhalen, op vele plaatsen jammerlijk afgeremd door Jhumpa Lahiri’s ijver om het allemaal erg juist te hebben. Als Hema inkopen doet voor het avondeten, dan in een alimentari aan de Via dei Giubbonari in Rome, en wat zit er in haar tas? Een krop sla, een pak spaghetti, en champignons en room voor de saus. Gaat het kleintje uit het bad, dan moet eerst de rubber stop uit het afvoergat van ‘de van klauwpoten voorziene badkuip’.
(Met dank aan M)
In weemoed en ongrijpbaarheid, verlangen en onvermogen gedrenkte verhalen, op vele plaatsen jammerlijk afgeremd door Jhumpa Lahiri’s ijver om het allemaal erg juist te hebben. Als Hema inkopen doet voor het avondeten, dan in een alimentari aan de Via dei Giubbonari in Rome, en wat zit er in haar tas? Een krop sla, een pak spaghetti, en champignons en room voor de saus. Gaat het kleintje uit het bad, dan moet eerst de rubber stop uit het afvoergat van ‘de van klauwpoten voorziene badkuip’.
(Met dank aan M)
zondag 19 juli 2009
16 juli
Via lata gradior
more iuventutis,
inplicor et vitiis,
immemor vertutis,
voluptatis avidus
magis quam salutis;
mortuus in anima,
curam gero cutis*.
In een vroeger leven heb ik nog zes jaar lang Latijn geleerd. Veel blijft daar niet van over. Het weinige dat ik nog ken komt niet uit die lessen, maar uit de katholieke liturgie. Het is wat echte latinisten geringschattend kerklatijn noemen. Daar had je geen school voor nodig: het werd met de moedermelk der heilige Roomse kerk toegediend. Maar gisteren zat ik op het plein voor de kathedraal van de goede stad Mende naast het standbeeld van paus Urbanus V te luisteren naar de Carmina Burana, en daar bleek dat ik hele flarden van dat zeer onkerkelijke Latijn nog gewoon mee kon zingen. Dat kwam omdat ik die carmina in mijn schooltijd ook nog gezongen heb, ik geloof als alt, in het koor van mijn katholieke college. Dat een goed deel van de liedjes zich vrolijk maakt over de kerk en haar moraal (en haar personeel), en veeleer de liefde en de drank bejubelt, werd er mij indertijd niet bij verteld.
*Mijn pad is breed / zoals dat gaat als je jong bent / ik laat me gaan in mijn ondeugd / de deugd vergeet ik / meer wenkt mij de wellust dan het zieleheil / mijn ziel is dood / alleen mijn vel beroert mij.
(Gelukkig was er een Franse vertaling in de concertbrochure.)
more iuventutis,
inplicor et vitiis,
immemor vertutis,
voluptatis avidus
magis quam salutis;
mortuus in anima,
curam gero cutis*.
In een vroeger leven heb ik nog zes jaar lang Latijn geleerd. Veel blijft daar niet van over. Het weinige dat ik nog ken komt niet uit die lessen, maar uit de katholieke liturgie. Het is wat echte latinisten geringschattend kerklatijn noemen. Daar had je geen school voor nodig: het werd met de moedermelk der heilige Roomse kerk toegediend. Maar gisteren zat ik op het plein voor de kathedraal van de goede stad Mende naast het standbeeld van paus Urbanus V te luisteren naar de Carmina Burana, en daar bleek dat ik hele flarden van dat zeer onkerkelijke Latijn nog gewoon mee kon zingen. Dat kwam omdat ik die carmina in mijn schooltijd ook nog gezongen heb, ik geloof als alt, in het koor van mijn katholieke college. Dat een goed deel van de liedjes zich vrolijk maakt over de kerk en haar moraal (en haar personeel), en veeleer de liefde en de drank bejubelt, werd er mij indertijd niet bij verteld.
*Mijn pad is breed / zoals dat gaat als je jong bent / ik laat me gaan in mijn ondeugd / de deugd vergeet ik / meer wenkt mij de wellust dan het zieleheil / mijn ziel is dood / alleen mijn vel beroert mij.
(Gelukkig was er een Franse vertaling in de concertbrochure.)
10 juli
Waarom laten mensen hun zuur gebouwde en vaak niet afbetaalde woning met dubbel glas en zonneranda in de steek om in een tent of een rollende keet te gaan hokken op een wei in het buitenland? Campingbewoners zijn zeer talrijk in deze tijd van het jaar, en een enkele keer wil iemand wel eens op ze neerkijken. De fijne nuance tussen een nette reiziger in een gerieflijke caravan en een gure zwerver in een slonzige woonwagen ontgaat nogal wat waarnemers, die zelf hun vakantie liever op hotel doorbrengen. Het ene hotel is het andere niet, natuurlijk, maar er ligt wel een matje op de vloer, en er is personeel waar men als dat zo uitkomt al eens pissig tegen mag doen. Als het er echt om gaat kan overigens niemand van zo hoog op vakantiegangers neerkijken als de autochtone horeca zelf.
dinsdag 7 juli 2009
7 juli
(Foto: De kleur groen)
Ik haal hem uit het doosje en installeer meteen de twee bijgeleverde AA-batterijtjes. Dan pak ik de gebruiksaanwijzing, maar zie: nog voor ik die opengevouwen heb, heeft hij alles zelf gedaan, de réveil radioguidé die mijn gade bij Lidl heeft aangeschaft (voor 5,99 €). Het is een door een zender gestuurde wekker die naast datum en tijd ook de temperatuur weergeeft, in Celsius en Fahrenheit. Mijn gade weet graag hoe laat, maar vooral hoe warm het is. (Het is 24.7°C of 76.5°F). Radioguidé wil dus zeggen dat de wekker zichzelf aanzet, en meteen de juiste tijd en datum laat zien. 6-7 staat er: we zijn zes juli. Of bedoelt hij zeven juni? Wellicht niet. Als de tijd klopt (het is 14:24 uur), dan de datum vast ook.
Datums zijn niet meer wat ze waren. Mijn goeie overbuur bijvoorbeeld verjaart op elf september. De elfde van de negende maand is dat, of 11-9. Tenminste, zo was dat. Nu zijn er die zijn verjaardag twee maanden op willen schuiven, naar november. De negende, om precies te zijn. Hij moet vieren op 9-11. Vroeger was dat al bij al een gewone dag, al durfde mijn buur op z’n verjaardag zijn voortuintje wel eens in een terrasje ombouwen en met z’n gabbers een jazzconcert weggeven op z’n balkon. Dat is niet langer gepast: op nine eleven,
zo beweert menig cafébezoeker, is de wereld veranderd. Dat zal wel. Op eleven eleven ook. Mijn verjaardag zou zelfs van hartje zomer naar zeven december moeten verhuizen. Na het vertrek van Sinterklaas, zowat de triestigste dag van het jaar.
(Met dank aan G voor de goede zorgen)
Datums zijn niet meer wat ze waren. Mijn goeie overbuur bijvoorbeeld verjaart op elf september. De elfde van de negende maand is dat, of 11-9. Tenminste, zo was dat. Nu zijn er die zijn verjaardag twee maanden op willen schuiven, naar november. De negende, om precies te zijn. Hij moet vieren op 9-11. Vroeger was dat al bij al een gewone dag, al durfde mijn buur op z’n verjaardag zijn voortuintje wel eens in een terrasje ombouwen en met z’n gabbers een jazzconcert weggeven op z’n balkon. Dat is niet langer gepast: op nine eleven,
zo beweert menig cafébezoeker, is de wereld veranderd. Dat zal wel. Op eleven eleven ook. Mijn verjaardag zou zelfs van hartje zomer naar zeven december moeten verhuizen. Na het vertrek van Sinterklaas, zowat de triestigste dag van het jaar.
(Met dank aan G voor de goede zorgen)
woensdag 1 juli 2009
25 juni
Gisteren op de overdekte markt van Sarlat-la-Canéda verrukt staan kijken naar de talloze varianten van droge worst die ze hier in le Périgord Noir zo al te koop hebben. Geen ingrediënt zo gek of ze draaien het erin: van as tot look tot Tomme-kaas tot sjalotjes tot ansjovis. Nog meer was ik onder de indruk van de markt zelf: die is ondergebracht in de restanten van de afgedankte kerk Sainte Marie, die aldus een nieuwe en misschien wel nuttigere bestemming heeft gekregen. Saucissonerie de la Halle staat er te lezen, niet Ora pro nobis. Le Périgord is overigens meer een plek van grotten en spelonken dan van kerken. De sporen van de Cro-Magnonmens zijn overal prominent aanwezig. Deze lieden schilderden nog kunstige paarden en bizons op de holwanden. Pas veel, veel later werd overgeschakeld op Rochus met hond of Antonius met varken.
20 juni
Slecht nieuws over mijn computer: in het onbeduidende dorpje Médis in het departement Charente Maritime heeft de harde schijf het begeven. Dat was althans de diagnose van PC.Com in Saujon, rue Carnot 17, Galerie Carnot 6. ‘Tu peux faire une croix dessus’, is wat de jonge gast geloof ik zei. Hij heeft mij geholpen met een maagdelijk blanke tweedehandse schijf, die weliswaar maar half zo groot is als de vorige en bij momenten nogal lawaai maakt. Maar goed, ik ben tevreden. Ik behelp mij nu met een mengeling van Engelse en Franse instructies. Zo moet ik, als ik de woorden van mijn stukje wil tellen, naar Outils, en daar weer naar Statistiques. Ik krijg vragen als: Are you sure you want to delete the folder Mes fichiers reçus? Het klavier, dat plots allemaal q’s maakte telkens als ik op a tikte, heb ik na enig zoeken zelf weer omgebouwd, een prestatie waar ik toch wel een klein beetje trots op ben. Over de rekening van PC.Com wil ik het even niet hebben.
Nu bijna een maand leef ik in zo goed als volstrekte radiostilte. Ik bel wel eens naar huis, natuurlijk, maar mijn kinderen zijn zo verstandig mij niet met de faits divers van het thuisland te vervelen. Leeft onze vorst Albert II nog? Mag Tom Boonen meedoen aan de Tour? Zijn er weer grote hagelstenen gevallen in het Waasland? Ik heb er het raden naar, en zo is het goed.
Abonneren op:
Posts (Atom)