Hugo Camps is de laatste tijd in goede doen. Ik mag hem weer graag horen kankeren. Niet per se over zijn medemensen, des te meer over kerstlawaai en bij uitbreiding het hele os-en-ezelsgebeuren tegen het jaareinde. De publieke ruimte hoort neutraal te zijn, zegt Camps. Geen straten afgezoomd met flikkerend kreupelhout.
Of vandaag over het elitaire populisme van Van Dale en de keuze van het Woord van het Jaar 2011: stoeproken, of het even klef-correcte heen-en-weerkind. Hij heeft gelijk. Kinderen zwaaien uit en zwaaien in, soms met tranen, soms met snoepgoed. Stigmatiseren doen ze zelf wel. Net zo.
Ambtenarenpraat steek je niet weg met een likje fluoverf (genre hangjongeren, dwaalouderen). Hoe ongelooflijk duf van de 16 procent stemmers om op een woord als stoeproken te vallen, als ze ook belspeldel in het lijstje hadden.
Volgend jaar beter: voor 2012 stel ik nu al pedaalkloot voor. Wat het precies wil zeggen zien we nog wel, we hebben daar een heel jaar de tijd voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten