20 september

Als de volle maan boven de bult van Sète staat, welt in mij een onstuitbare drang op om daar een foto van te maken. En nog een met wat zoom, en nog een met nog wat meer zoom. Dat zal wel niet ongewoon zijn, zeker nu foto's maken geen geld meer kost. Men klikt en kiekt er op los, slaat des avonds al het moois in de computer op, laat het nog even aan zijn dichtstbije levensgezellen zien, en bekijkt het vervolgens nooit meer. Zodat het volgende jaar, als ik weer eens naar Sète kijk, en de maan is vol en gaat boven de bult staan die eigenlijk Mont Saint Clair heet, de onstuitbare drang zijn werk doet, en mijn verzameling Sète-bij-volle-maanfoto's nog wat groter wordt. Het is de drang om iets moois in een doosje te vangen en mee naar huis te nemen. Dat gaat niet. Zoals die aardige zwart-en-rode kevertjes, vuurwantsen denk ik (pyrrhocoris apterus). Je zet ze thuis in de tuin uit, een week later zijn ze weg of dood. Zoals een fles Picpoul de Pinet of Gris de Gris of Muscat de Frontignan, omdat dat hier zo prachtig smaakt, en dan schenk je later thuis een glas uit die fles uit en je nipt en je zegt: lekker! maar je denkt: volgende keer toch maar een pintje. Of een Orval, als het regent en vroeg donker wordt, en als je er nog een kunt vinden. 

2011