27 juli

Chez McDo

Zaterdag 26 juli, rond 16 u. Ik heb WiFi nodig, dus stap ik bij McDonald's binnen en loop op de balie toe. Daar staat niemand, wel een rij palen met een scherm. Bornes, zo blijkt. Ik zie de andere McDonald'sklanten daar ijverig op tikken.

Ja: ik moet boissons tikken, en dan boissons chaudes, en dan mijn grand café. Ik moet tikken of ik die ter plekke op wil drinken, dan wel of het à emporter is. Ik moet tikken of ik het gevraagde meteen wil of later. Ik moet tikken of de getoonde rekening correct is. Ik moet tikken of ik met de automaat wil betalen, dan wel aan de balie. Uit de paal komt een papiertje dat zegt wat ik zal drinken, en dat ik nummer 44 ben.

Bij de balie zie ik dat een meisje al bezig is mijn koffie in een kartonnen potje te laten lopen. Als ze klaar is, komt ze naar me toe. En dan gebeurt het: ze praat tegen me. Ze kan niet anders, nummer 44 heeft voor betalen aan de balie gekozen. Un euro soixante, zegt ze. Daarmee is het gesprek afgelopen. Ze zet de koffie op een dienblad. Nog voor ik merci kan zeggen, gesteld dat ik dat zou willen, is ze al weg.

Au Flunch

Zondag 27 juli, iets voor 11 u. Ik heb weer WiFi nodig, dus loop ik bij Flunch binnen, denk ik. Maar op de deur staat: Heures d'ouverture: de 11.30 h à 21.30 h. Ik zucht en draai me al om, maar kijk: door de glazen deur zie ik nog net een Flunchmeisje op me afkomen. Ze maakt de deur open. Of ik iets nodig heb? Ik mag erin, ik krijg een jeton voor mijn café allongé, die un euro vingt kost en in een keurige porseleinen kop gaat. Ik dank en zeg dat het meisje très gentille is, ze antwoordt qu'il n'y a aucun souci. Terwijl de hele Flunchploeg aan een nabij tafeltje nog gauw iets kleins eet, slurp ik voldaan van mijn koffie. Een half uurtje later komen de eerste klanten binnen.

Le français sans peine

25 juli

44 = BZH zag ik overal in Bretagne, in vette haastig gekalkte letters op wegen en muren. Weer eens wat anders dan Non aux éoliennes, maar wat wil het zeggen? Dat die van het departement Loire Atlantique (44) weg willen uit hun huidige regio Pays-de-Loire, en aansluiten bij Bretagne (Breizh).

Heraansluiten, zeggen ze, want in de tijd van het hertogdom Bretagne, in de tiende eeuw al, hoorden ze er ook bij. Staat het kasteel van de ducs niet in Nantes? Heeft de Bretoense vlag geen negen strepen, voor de negen pays van Bretagne, waaronder ook die van Nantes?

Ik las er vandaag een stukje over in Libération, dat ging daar van rattachement en réunification, van un sentiment d'appartenance, van débretonnisation en bretonnitude en enracinement breton: het vocabulaire van de streekvoorvechters blinkt nooit uit door welluidendheid.

Nu, president Hollande had het kunnen weten, toen hij zijn voorstel voor een redécoupage régional bekendmaakte. Bij ons heet dat staatshervorming, wij kennen dat al lang, en wij hebben ondertussen geleerd: O nee! Begin daar toch niet aan!

21 juli

Het meisje op de Office de Tourisme vertrouwt mij toe dat ze België een beetje kent. Vous connaissez Iengelmunstère?, vraagt ze.

Eerder heeft een Franse meneer me een lange blague belge verteld, die erop neerkomt dat de Belgen niet erg slim zijn. Na afloop vroeg hij hoe zijn Brussels accent was.

Later word ik in de stad aangesproken door een activist van Amnesty International. Ik spreek een beetje Nederlands, zegt hij. Hij woont in Brussel. We babbelen wat. Je ne vais pas vous embêter, zegt hij grootmoedig. Compatriotes onder elkaar.

En ik denk: zou België toch bestaan?

9 juli

Een potje voetbal is wat het is, tot welke hysterische dimensies ze dat hier en daar ook willen opblazen. Elke caféploeg maakt het mee, door die mannen met een half dozijn goals of meer worden afgedroogd. Dan drink je er een meer in de kantine, en zaterdag is het weer tegen de Paddenhoek. The biggest shame in history. Toe maar. Als dat het ergste is dat ze hebben meegemaakt, zijn  de Brazilianen een  gelukkig volk.

8 juli

Vanavond een wandelingetje makend over een ouderwets veldwegje met sloten aan de kant en heggen en daarachter glooiende velden, af en toe opgeschrikt door een wegschietend konijn of een opvliegende reiger of een andere gepaste vogel, zag ik daar plots tegen de hemel een reuzegrote GOD-ZIET-MIJ-HIER-VLOEKT-MEN-NIET, met een inktzwarte wolk in een dreigende onweerslucht, en achter de wolk uit schoten vlammende stralen van een onzichtbaar punt alle kanten op tegen het felle oranje van de ondergaande zon. En ik dacht: dedju, had ik nu maar mijn fototoestel bij me, dan nam ik begot een foto, en thuis kon ik die afdrukken en uitvergroten en inlijsten en op de zaterdagse rommelmarkt verpatsen aan een of andere godvergeten nostalgicus, maar merde het zal niet gaan want ik heb dat verdomde klotetoestel miljaar weer vergeten, 't is toch godverdomme altijd hetzelfde.

4 juli

Ten behoeve van wie de kop en de kluts en de weg kwijt is, en zich wanhopig afvraagt: waar ben ik in godsnaam? hebben ze in Bretagne speciale borden langs de weg gezet, waarop staat: Vous êtes ici. De rest van het bord vullen ze met exotische namen die niemand kan lezen, laat staan begrijpen, maar die doen er ook niet toe. Belangrijk is, dat de vertwijfelde reiziger weer weet waar hij is: hier, voor dit wat rare maar vooral toch geruststellende bord.