Ik heb een foto thuis van mijn jongste zoon, mezelf en
David Bowie, in 1986. De foto is echt. Zo ook mijn jongste zoon en
ikzelf. David niet. Hij is van was en staat tussen ons tweeën in bij
Madame Tussaud's in Londen.
Vandaag staan de kranten vol over Bowie, over hoe
geniaal hij was, hoe creatief, hoe genereus. Het zal best allemaal
waar zijn. David Cameron, die recent zelf nog op de foto mocht met de
burgemeester van Antwerpen, zegt dat de dood van Bowie 'een groot
verlies' is. Eerste ministers hoeven niet geniaal of creatief te
zijn. Hij zegt nog dat David Bowie 'een meester was in het zichzelf
heruitvinden'. Ook dat is Cameron helaas niet.
Maar hoe komt het dat mensen eerst dood moeten gaan voor
iedereen ze onmisbaar noemt? Kan dat niet terwijl ze nog leven, zodat
ze er zelf ook iets aan hebben?
Als ergens iemand mij een beetje zou missen, bede het
alstublieft te zeggen voor ik er niet meer ben om het te horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten