27 juli

Er zijn twee Frankrijks. In het ene, als je vraagt: Vous vendez l'aligot?, halen ze de schouders op en, in het beste geval, zeggen ze: Ah ça, c'est un truc d'hiver ça. Ze weten van niets. In het andere Frankrijk hoef je de vraag niet te stellen. De aligot is prominent aanwezig, in de winkels, de warenhuizen, op de markten en in de restaurants. In dat Frankrijk is het goed toeven in de zomer. Je zit er wat hoger, en je eet altijd lekker.

26 juli

De kathedraal is immens. Aan de ene kant is een uitvaartdienst aan de gang. Ernstig kijkende, in het donker geklede mensen luisteren naar de woorden van het afscheid. Zelf ben ik in het andere deel van de kerk, waar het koor is. Ik bevind me bij de toeristen. Wij zijn hier niet om een dierbare af te staan, wij komen de architectuur van de kathedraal bewonderen, de alom geroemde glasramen, het onlangs gerestaureerde retabel met de ange gardien. We nemen vlijtig foto's. Een jonge dame leidt een groep bezoekers rond. Ze hoeft haar stem niet te dempen, al wat ze zegt gaat in de grenzeloze ruimte op. Je zou een luidspreker nodig hebben. Zoals in het andere deel van de kerk, waar plots muziek opklinkt. Ne me quitte pas, niet meteen een zeer kerkelijk lied, van een niet meteen om zijn vroomheid bekende artiest. Ik ga erbij zitten. Ik doe mijn ogen toe, ik luister. Laisse-moi devenir l'ombre de ton ombre, l'ombre de ta main, l'ombre de ton chien. Een onsterfelijk liefdeslied, rouw en treurnis ver voorbij.

Gevonden voorwerp

In La Fondation du Doute in Blois

18 juli

Merci de respecter les pelouses, zegt het bordje. Eronder, voor de niet-Europeanen: Please keep off the grass. Het zet mij aan het denken. Over directe of meer omzichtige communicatie. Over duidelijkheid en dubbelzinnigheid.

Hoe doe je dat precies, respecter les pelouses? Kan ik mij respectvol in het groen neervlijen, in de schaduw van een nabije boomkruin? Hier is ruimte voor invulling. Niemand gebied mij iets te doen. De impératif gebruik je niet onder beschaafde lieden.

Wie dat allemaal te omslachtig vindt, kan terecht bij onze anglofone vrienden. Please moet volstaan als toegeving aan de beleefde omgang. Maar dan ter zake: Blijf van het gras weg. Een uitroepteken hoeft niet, je hoort het er zo doorheen.

Mij verbaast het niet, dat die Britten het in Europa zo kwaad hadden. Nu ze eruit willen, denkt elk er het zijne van. Merci d'être restés si longtemps. Of ook: Please go and leave us now.

11 juli

Aan het herlezen, na vele jaren, Bezonken rood van Jeroen Brouwers (1981). Aanleiding was het berichtje, een paar weken of zo geleden, in de kranten over het huisje in Zutendaal dat nu toch eindelijk werd afgebroken, omdat het zonevreemd was. 

Over hoe de schrijver zich jaren lang tegen zijn uitdrijving uit het huisje had verzet bij diverse rechtbanken, en toen zijn verzet op was, was hij dan maar opgekrast, ik geloof naar Lanaken. 

Wat in die stukjes opviel, was dat de kranten allemaal wel iemand gevonden hadden om dat op te schrijven, en zelfs iemand om een fotootje te maken van het totaal onaanzienlijke huisje, maar niemand die bereid was hardop te zeggen wat een bloedige schande het is, om een oude moede man op die manier nog uit zijn huis weg te jagen, die ook nog een heel goede schrijver is, die men zou moeten koesteren, dankbaar dat hij in het land België wil komen wonen, in het Vlaams Gewest dat zijn schrijvers toch zo diep in het hart draagt.

Ik weet het wel, iedereen is gelijk voor de wet, maar niet iedereen schrijft een boek als Bezonken rood.

10 juli

Rekkem is een van de plekken waar het land België ophoudt. Ook het Vlaamse Gewest houdt er op, en de provincie West-Vlaanderen. Dit alles geldt natuurlijk voor wie landuitwaarts reist.

Voor mij is het niet meer dan een naam op de autoweg naar Rijsel, dat zelf verdwijnt zodra ik Rekkem voorbij ben en vervangen wordt door Lille. Daar krijgt ook La Flandre een nieuwe invulling: het ligt nu in Frankrijk, zoals in 1302 al het geval was. 

Ik ontmoette niet lang geleden een Nederlander die ook mijn stad kende. Ja, ja, Sint Nikolaas, zei ie. Dat ken ik van de autoweg, als ik naar Zuid-Frankrijk rij. Zo kennen veel reizigers, Nederlandse en andere, ook het land Frankrijk.

6 juli

Er zijn geen nieuwe berichten.

Of dat nu slecht nieuws is, of goed, het nieuws, dat er geen nieuws is?

Dat hangt van het nieuws af, natuurlijk, dat er zou zijn als er wel nieuws was.

Stel dat dat een heel goed stuk nieuws geweest was, dan is het zeker slecht nieuws, dat het er niet is.

Omgekeerd moet ik maar blij zijn, dat een stuk slecht nieuws mij niet bereikt heeft. Goed nieuws.

In de regel kan ik heel goed om met nieuwsluwte. Het is als met deur-tot-deur verkopers, Jehova's getuigen, belverkopers van Telenet of Proximus: liever niet. Als ik iets nodig heb, zoals de eeuwige zaligheid, dan ga ik er wel zelf naar op zoek.

BNP Paribas, CM, Lampiris, Hubo, Bib Sint-Niklaas, Doccle, Pearle Opticiens Sint-Niklaas, Telenet, De Morgen. Ziedaar een kleine greep uit de afzenders die me de laatste dagen met hun nieuws verblijd hebben. BNP Paribas was de recentste, vanmiddag om 14.06 u. Ze willen dat ik duurzaam ga beleggen. Markeren als ongewenst bericht.

Net voor dit stukje ging ik toch nog eens kijken.

Er zijn geen nieuwe berichten.

3 juli

"Wie in de lucht spuwt, vangt vaak zelf de fluim" .

Ja, bedankt. Ik ben wel mijn koffie aan 't drinken terwijl ik dit lees in Het Laatste Nieuws. 

De krant citeert de woorden met zichtbaar genoegen. Ze zijn van Hans Bonte. Hem wil je de bedenkelijke praat voor een keer vergeven. 

Metaforen zijn het brood en de patatten van het politieke discours. Zonder beeldspraak kan de achterlijke kiezer nooit vatten waar het om gaat, in dit geval dat voorzitter John Crombez te veel met de 'soberheid en transparantie' van zijn eigen club bezig zou zijn, ten koste van meer dringende en dwingende thema's.

Tja, de socialisten kelderen in de peilingen, wat ik jammer vind, en dat klinkt door in het taalgebruik.

Verder dan het artikel met Bonte en Crombez ben ik niet geraakt. De beeldspraak was mij, bij manier van spreken, in het verkeerde keelgat geschoten. De koffie heb ik maar laten staan.

2 juli

'Zal ik je zeggen wat er met je is? Je bent niet zo erg gelukkig getrouwd en je verveelt je. Je voelt je beetgenomen en je verveelt je.'

'Ik verveel me niet. Ik ben ongelukkig.'

'Omdat je in geluk gelooft. Iedereen die in geluk gelooft, is ongelukkig.'

Herlezen, na vele jaren: Het leven is vurrukkulluk (1961) van Remco Campert.

Na Wil van Jeroen Olyslaegers was dit de perfecte antidote, het boek van de onsterfelijke zin 'Kinderen zijn hinderen, zei Panda.'

Speels, frivool, boosaardig, hilarisch, en zo goed geschreven, dit boek wel. Panda zelf is ook onsterfelijk. Mees en Boelie komen aardig in de buurt.

'Zomaar,' zei Boelie.

'Wat zegt hij?' vroeg Mees.

'Hij zegt zomaar,' zei Panda.

'Dat doet hij vaak,' knikte Mees. 'Toch is hij mijn beste vriend. Mooie, intelligente meisjes hebben ook vaak lelijke, domme vriendinnen. Dat weet je zelf wel.'