Gezien
in Tarquinia: de necropolis en het museum van de Etrusken. Veel gaat
over doden en begraven, maar de levenslust spettert er niet minder
van af. De kleuren, de zwierige figuren, de thema's van dansen, van
eten en drinken - we zijn in Italië - duikers, jongleurs,
worstelaars, zich en elkaar uitgebreid opmakende vrouwen. Vrijers, in
de eros-vitrine van het museum, vrolijk en ongecomplexeerd poserend
voor hun beeltenis op schaal of amfoor, in niets aan de verbeelding
overlatende houdingen die onze vals-preutse tijd expliciet zou
noemen. Het moet niet altijd Kama Soetra zijn. Ik kan niet nalaten te
denken aan al de kerken die ik in dit land heb bezocht, met hun
mythologie van stijve, zuinig kijkende, langgerokte, al dan niet
gemijterde en gesluierde heiligen, met hun dun mondje en hun
opgestoken hand. Vele eeuwen later gemaakt, toen de pret tot zonde
was uitgeroepen. Het zal wel weer ingewikkelder liggen dan dat, maar
toch - een beetje meer Etrusk, wat een verademing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten