28 december

Af en toe het land de rug toekeren. Kijken naar het water. Veel anders is er niet te zien. Geen bergen of dalen. Spoorlijnen, schoorstenen, kerktorens, viaducten: geen. Geen lichtreclames, winkelruiten, geen dakvensters binnenklimmende kerstmannen. Een stel meeuwen, het overmijdelijke vliegtuig, wolken. Een paar lichtjes bij nacht. De maan als het wat meewil. Het jaar de rug toekeren - het is al weg. Mij hoort niemand treuren. Ik wacht op het vuurwerk.

23 december

Gelezen in de krant: een artikel met de woorden T*** unleashed in de kop. Of ik de komende nachten nog goed zal slapen, zoals mijn gewoonte is, valt te betwijfelen. Het handjevol normale mensen dat de kwaadaardige zot in het Witte Huis nog een beetje aan de leiband hield, is weg. De befaamde checks and balances blijken er in het echt niet te zijn. Onze Amerikaanse vrienden staan erbij en kijken ernaar. Tant pis, hun probleem. Helaas ook het mijne. Beste Amerikaanse vrienden, kun je die vent daar vandaag nog weghalen? In dat geval ook een gelukkig nieuw jaar toegewenst. Anders zal het niet gaan.

21 december

Vandaag ging de zon onder om 16.38 u. Dat weet ik van zonsondergang.info. Volgens de weer-app op mijn slimme telefoon was ze om 16.36 u. al weg. Om een paar minuutjes maak ik me niet druk. Overigens was de zonsondergang niet te zien, want de zon ook niet. Om vijf uur was het donker. Of ook weer niet. In de stad waar ik wat rondliep hadden ze overal lichtjes opgehangen. Al dan niet knipperend. Wit of in kleuren. Ook het stadhuis, op klaarlichte dag al niet een oogverblijdend gebouw, was op een rare manier blauw en rood verlicht. Het zag er naar mijn smaak een klein beetje bordelerig uit. Ik wou er een foto van maken, maar mijn telefoon was thuis blijven liggen. Eigenlijk moest ik bij Hema zijn. Ik moest er een nieuwe sliert kerstboomlichtjes kopen. De oude deed het niet meer. Ik kocht een sliert van 50 LED-lampjes in rood, blauw, geel en groen, voor 4,13 euro. Op netspanning. Thuis hing ik de lampjes in de boom. Die ziet er nu naar mijn smaak best feestelijk uit. Ik weet dat mijn verhaal niet uitblinkt in consistentie. Maar over smaken en kleuren valt niet te twisten.

20 december

Wie zich zou ergeren aan de stijl of het gebrek daaraan van onze Belgische politici, en aan het slechte theater dat zij dagelijks opvoeren, doet er goed aan af en toe eens te kijken naar onze Britse vrienden.

In het parlement in Westminster graaide onlangs een verbolgen oppositielid de mace van zijn rustplaats en liep er een eindje mee rond, niet goed wetend wat er daarna moest gebeuren. Die mace is een soort ceremoniële scepter, een van de talloze pantomime-symbolen waar de Britten zo dol op zijn. Hem aanraken kan waarschijnlijk nog net, zomaar wegpakken is vele malen erger dan not done.

Nog in het Britse parlement werd pas nog stevig gedebatteerd over de vraag of oppositieleider Corbyn eerste minister May al dan niet stupid woman had genoemd. Niet hardop, eerder kwansuis tussen zijn tanden, dat wel, maar toch.

Daar kunnen we ons mee troosten. Dat bijvoorbeeld onze heer Francken, thans ook prominent oppositielid, bijvoorbeeld zijn opvolgster mevrouw De Block nog altijd geen stom mens heeft genoemd. Zelfs niet tussen zijn tanden, waar anders wel al een en ander gepasseerd is.

15 december

'Ik vroeg aan iemand hoe hij het maakte, en hij zei het me nog ook'.

'Iemand hield de deur voor me open toen ik er nog drie meter van af was en dan moest ik rennen en nog doen alsof ik het goed vond.'

'Iemand botste met zijn winkelkarretje tegen mij aan. Hij heeft zich maar een keer geëxcuseerd'.

'Vandaag stond iemand aan de verkeerde kant op de roltrap van de metro'.

'Ik bestelde thee en ze schonken eerst de melk in'.

Londenaars reageren op de vraag van de New York Times om te berichten over ervaringen met petty crime in hun stad. Petty betekent zoveel als klein, onbeduidend. Als je het over mensen zegt, is het flauw, kleingeestig, smal.

De antwoorden zien er goed uit. Je moet de Londoners gewoon met rust laten, dan hebben ze geen klachten, en klagen ook niet. Al helemaal niet tegen de New York Times. Waar bemoeien die Amerikanen zich mee?

8 december

Het is tijd voor uw jaarlijke oogmeting, Lieven. 

Dat is het onderwerp van een mail die ik krijg van de brillenwinkel waar ik al meerdere brillen gekocht heb. De winkelier ziet daar genoeg reden in om me met mijn voornaam aan te spreken. In zijn gretigheid om nog meer brillen aan mij te verkopen, heeft hij de 's' van 'jaarlijkse' vergeten.

Het idee om elk jaar mijn ogen te laten meten komt niet van mij. Ik laat mijn ogen maar heel af en toe eens meten. Daarvoor ga ik naar de oogarts. Ik geloof nu eenmaal dat die beter geplaatst is om iets over mijn ogen te zeggen dan de brillenverkoper. En dat zijn motieven laten we zeggen onbaatzuchtiger zijn.

Maar goed. Ik heb de mail toch doorgelezen. Tot helemaal onderaan. Daar staat: Hoe beoordeelt u deze mailing? Ik mag kiezen uit thumbs up of thumbs down. Klik ik op het tweede, dan krijg ik: Kunt u deze beoordeling toelichten?

Nee dus. Ik heb al genoeg tijd met de spam van de brillenboer verprutst. En dan dit stukje hier ook nog.

De taalhond waakt

Een schaapherder is een herder van schapen.

Een bietenteler teelt bieten.

Een veehouder houdt vee.

Een varkenshoeder hoedt varkens. 

Een jeneverstoker stookt jenever.

Een bierbrouwer brouwt bier.

Een katoenplanter plant katoen.

Een fruitkweker is een kweker van fruit.

Wat is dat nu weer met die broodfokkers?

1 december

Ik heb maar wat gelogen om Persoon 1 niet tegen te spreken, zegt ex-adviseur Michael Cohen, en uit loyaliteit tegenover Persoon 1.* Afgelopen donderdag voor de federale rechtbank in Manhattan. Dat is prima. Sommige namen zwijg je beter dood. Als iedereen dat nu eens doet, raken we misschien ooit nog van Individual 1 verlost.

*I made these statements to be consistent with Individual 1’s political messaging and out of loyalty with Individual 1.