Ik
heb eerder bericht over mijn nieuw horloge, dat ik in wou ruilen voor
een ander, waarop je wel kon zien hoe laat het was. Nu dat is
mislukt. De dame van de winkel ontving mij allerhartelijkst, maar
stelde even goed onverbiddelijk vast dat er al een paar krasjes op
mijn horloge zaten. Was toch direct gekomen, sprak ze vermanend, en
ze stuurde mij met mijn nu officieel niet langer nieuw horloge
huiswaarts. Maar daar wil ik het niet over hebben. Ik wil het over
mijn bril hebben. De reservebril die ik gebruik nadat mijn nieuwe
bril, zoals hier eerder is beschreven, verloren raakte op een strand
in Bretagne. Gebruikte. De reservebril is stuk. Vraag me niet te
beschrijven wat er precies aan hapert, ik ken al die brillentermen
niet, maar de dame van de brillenwinkel had niet het gerief in huis
om hem te herstellen. Ze kon wel een en ander laten komen, maar dat zou
weer te lang duren: ik wil stilaan weer eens weg van de plek waar ik
ben. Ze zei dat ik vast vooruit kon bellen, naar een winkel in de
stad waar ik naar toe ging, om het nodige al te bestellen. Ze legde
op een briefje nauwgezet uit wat het probleem was, zo van une
des dents est cassée dans le cavalier de l'oeil droit,
en welke pièce détachée
ik nodig had. Ik heb haar oprecht bedankt, en nu zit ik hier met dat
briefje. Ik kan het niet gebruiken, omdat ik niet weet waar ik naar
toe wil. Ondertussen behelp ik mij met mijn tweede reservebril. Die
heb ik gelukkig in een vlaag van grote vooruitziendheid met mijn
spullen ingepakt. De wereld ziet er nu wel een beetje waziger uit. Misschien is hij dat gewoon ook geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten