Hoe
lang ik hier al kom, ik weet het niet. Lang. Altijd wel voor een week
of twee. Ik ken het onderhand wel een beetje. De halve marathon. Het
concert met Radio France op het plein voor de kathedraal. Dit jaar
The Amazing Keystone Big Band - in
Frankrijk rijmt band
met bande.
De zweefvliegers en helikopters op de aérodrôme
uit de slotscène van La Grande Vadrouille.
De Montée Jalabert die
precies daar aankomt. De plat du jour
in de Provençal.
Wat ik miste al die tijd was een plek om eens lekker te zwemmen. Die
heb ik vandaag gevonden. Met dank aan de twee buren-forellenvissers
die mij de weg wezen. Met dank voor de forellen. Geen 25 kilometer
hier vandaan, op duizend meter hoogte, de Lac de
Ganivet. Een beetje
weggestoken achter de dennen en de heuvels, gelukkig maar. Je kunt er
in de schaduw afkoelen en opwarmen in de zon. Je kunt er op het
terras voor drie euro een glas wijn én een koffie
drinken, service
au bar. Un
café long, vraag ik,
en de barvrouw zegt: un café allongé?
In de Provençal gaat het anders. Ik: Un café
allongé, s'il vous plaît.
De kelner, luid roepend naar de bar: un café
long! De Fransen
beslissen graag zelf, hoe hun taal gebruikt wordt. Dat ik die
zwemplek nu gevonden heb, maakt me blij. Dat ik ze al die jaren niét
gevonden heb, dat maakt me dan weer boos. Op mezelf. Daar heeft
verder gelukkig niemand last van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten