30 oktober

Ik ben een kwetsbare kameleon. Een beetje geheimzinnig. Ik lijk soms onbereikbaar, maar ben wel erg intelligent. Ik ben ook een spar. Mijn gade, een wilg, is een kunstzinnige dromer, die houdt van reizen. Ze is ijverig en energiek.

Wie op onzekere momenten op de sofa zit en zich afvraagt: Wie ben ik eigenlijk?, kan tot vele antwoorden komen, of tot geen. Beter is het, de schoenen aan te trekken en het huis te verlaten. Voor een wandeling, bijvoorbeeld in 't Ster, voluit het provinciaal recreatiedomein De Ster in mijn stad S.

Je loopt er rond een ruime plas, er is een strand, een visvijver, een kinderboerderij, een speeltuin en nog wat voorzieningen van plezier, die na het zomerseizoen gelukkig stil liggen. Je kunt rustig genieten van de wind om je oren en de eendjes op het water.

Er is ook een Keltische Boomhoroscoop. De bomen staan netjes op afstand naast elkaar, voor ze ligt een platte zwarte steen waar de naam op staat van de boom, twee paar datums, en een typering van wie in een van de twee geboren is.

Wie ben ik? Ik zal niet verhelen dat ik liever een cipres was geweest, onafhankelijk en doelbewust, of een es, impulsief en ambitieus, of een dynamische optimist zoals de vijgenboom.

Een kameleon? Ik zal ermee moeten leven. Dat krijg je, als je per se achter je identiteit aan moet: wat je vindt is niet noodzakelijk wat je dacht te zoeken.

Maar ik ben weer eens buiten geweest, het heeft me goed gedaan. En ik mag dan een beetje geheimzinnig zijn en soms onbereikbaar, tenslotte ben ik toch erg intelligent. Dat flatteert me wel, ik steek dat niet weg. Ik ben geen olijfboom, een meester in het verbergen van zijn gevoelens.

 

Klik om te vergroten

29 oktober

Ik kwam in de krant het woord postintensievezorgsyndroom tegen. Fysieke, psychische en cognitieve problemen na een opname, las ik. Best een lang woord, en ik telde de letters: zesentwintig, tenzij ik me vergist heb. Nu las ik wat verder, en zie: daar ging het over de overheidsopdrachtenregelgeving. Dertig letters! Eigenlijk ging het over de VRT en voorzitter Van den Brande, maar daar gaat het hier gelukkig niet over. Natuurlijk zijn er nog veel meer lange woorden, en nog veel langere. Natuurlijk zijn er websites waar je die kunt vinden. Natuurlijk zit er in mijn OpenOffice Writer een tool waar ik de letters mee kan tellen. Maar dat is naast de kwestie. In het spelletje dat ik speel, moet je de woorden per ongeluk tegenkomen, en je moet zelf tellen hoe lang ze zijn. Woorden zelf maken, genre paternosterbolletjesfabrikantenvereniging, telt ook niet. Dat gaat allemaal veel te snel. Het moet net traag gaan, en lang duren, in de komende winteravonden die nog niet eens begonnen zijn.

28 oktober

Het zijn onvertoonde tijden, en zo kan het gebeuren dat ik, na weer een uur bloot te zijn gesteld aan de talking heads op mijn televisie, die nog maar eens uitleggen hoe vijf voor twaalf het is, hoe kwart over twaalf, en dat ons huis, dat gisteren nog niet in brand stond, dat wil zeggen ons Vlaamse huis, in tegenstelling tot de Waalse en Brusselse huizen, waar de vlammen al weken uit het dak slaan, vandaag toch best dringend geblust wordt, dat wil zeggen komende vrijdag, al is het maar een beetje, en ook dat het niet helpt kleine kraantjes toe te draaien als de grote kraan open blijft, zoals het vast ook niet helpt de brand met een pieterig waterstraaltje te lijf te gaan, zowaar een zucht van verlichting slaak en een slok van mijn koffie neem, eindelijk, nu er geheel onverwacht een foto op het scherm verschijnt van een interieur in het kasteel Belvédère, tonende, naast een niet te tellen massa potjes en pannetjes en aandoenlijke schemerlampjes, ook nog Hunne Koninklijke Hoogheden A. en P., de laatste een bovenmaatse handtas vastklemmend, in het gezelschap van hun kersverse verloren dochter, uitstralend een nieuw hoofdstuk, rijk aan emoties, gemoedsrust, begrip en hoop, en dat na het tumult, het lijden en de verwondingen, zodat het tijd is nu voor vergeving, genezing en verzoening, maar ook met verbazing vaststel dat zelfs in deze eerder plakkerige materie experts bestaan, zo blijkt, die komen duiden hoe diep gemeend de nieuwste démarche is van deze Saksen-Coburgs, dat het echt niet om een pr-stunt gaat, wat mij mateloos opbeurt, na al de -logen en -isten, nog meer als er een filmpje komt van Delphine ten tijde van haar fight met koning vader, waarin ze scherp en snedig zegt waar het op staat, uit de hoek komend met een aplomb ver buiten en boven het bereik van de verenigde royals, als verenigd het goede woord is. Vannacht worden enge dromen mij gespaard, ik slaap eindelijk nog eens vreedzaam in.

27 oktober

Ze zeggen me dat ik veel buiten moet komen, waar het lichter is dan binnen. Ze zeggen zelfs hoeveel lux er meer is buiten dan binnen, zelfs op een bewolkte dag (tien keer). 

Een lux zijnde de verlichtingssterkte voortgebracht door een lichtbron met een lichtsterkte van 1 candela op een oppervlak loodrecht op de lichtstralen op een afstand van 1 meter van de bron. 

Een candela zijnde ongeveer de lichtsterkte van een gewone kaars. Met dank aan Wikipedia.

Van licht word je vrolijker, zeggen ze. Het zal dan wel helpen, denk ik, dat ik elke avond dineer in het licht niet enkel van twee led-spots hoog in de nok van ons huis, maar ook nog eens van een brandende candela op tafel. 

En ja, ik word er vrolijk van, al zal dat ten minste zoveel te maken hebben met de exquise kookkunst van mijn gade, de geraffineerde smaken van wat ze mij voorschotelt. Daar blijf ik altijd weer graag even voor binnen.

23 oktober

Ze zitten naast elkaar op de achterbank, keurig gemaskerd. Ik zelf zit voorin, waar ook het stuur is, ook met een masker voor. Ik heb for good measure nog mijn zijraampje opengedraaid. Ik ben namelijk, maar dit is echt totaal naast de kwestie, eigenaar van een auto waarvan de zijraampjes nog met een zwengel worden bediend.

De stoel rechts van mij is leeg. Dat is goed. Iemand die er zat, neem nu minister Vandenbroucke van Volksgezondheid, zou mij mogelijk streng terechtwijzen wegens het mengen van generaties. Vermijd contacten, zou Frank mij onverbloemd laten weten, zoals hij dat zo goed kan. Wilt u dat ik u de waarheid vertel of praatjes? zegt hij dan bijvoorbeeld, of nog: In dit land is niemand de baas. Het zal van Jean-Luc Dehaene geleden zijn dat een politicus van enige betekenis nog eens zo klaar uit de hoek kwam.

Maar nu ben ik wel heel ver afgeweken van mijn ritje naar huis, waar we nog een flink eindje nagekeuveld hebben, mijn gade, de twee tieners en ik, bij een glaasje fris plat water, buiten, op het terras, in de zon, en ja, ja, Frank, 't is goed, ruim twee meter van elkaar. Ja Frank, met ons masker. 

Daarmee is dit stukje af, maar het nog eens nalezend, word ik als Saulus op zijn paard op weg naar Damascus getroffen door die inslaande zin: In dit land is niemand de baas. En ik denk: zo slecht is het hier ook weer niet. 

 

19 oktober

Dus Herman Decroo staat naar de koers te kijken. Hij wordt door de voorbijrijdende VRT-camera in beeld gebracht, en verschijnt zo live op de televisie, onder meer bij zijn zoon Alexander. Die pakt zijn telefoon en belt zijn vader: Papa, waar is je masker? Papa was het in zijn haast en enthousiasme vergeten, hij zal zonder morren zijn boete betalen. Grappig akkefietje. Waarom is het eigenlijk grappig? Omdat vader Herman ex-minister is en ex-kamervoorzitter en ex-partijvoorzitter en minister van Staat, en zoon Alexander is ex-partijleider, ex-minister en ex-vice-premier, en op dit moment eerste minister. En dan naar de koers kijken en je vader live op de televisie zien, wat een toeval!

De taalhond kwispelt

Vandaag bijgeleerd: het woordje uitrijzuil. Dat was toen er plots een slagboom in de weg stond toen ik de parking van Aldi op wou rijden. Die ging wel braaf omhoog, maar middels een bordje werd ik toch aangemaand bij de kassa een ticket te vragen om weer buiten te kunnen. Scan Uw ticket aan de uitrijzuil bij het verlaten van de parking staat er op dat ticket. Dat heb ik dus gedaan. Ik was ingenomen met de hoofdletter in Uw, maar nog meer met uitrijzuil. Ik ken niet zoveel woorden met ui-ij-ui erin, zo keurig achter elkaar. En die ook nog mooi zeggen wat ze willen zeggen.

12 oktober

'Kom, we gaan buiten zitten. De zon schijnt.' Ik haal de vouwstoelen uit de garage, we installeren ons op het terras. 'Kom, we gaan binnen zitten. Het regent.' Logisch, we zijn tenslotte oktober. Twintig twintig, om precies te zijn. Dus zetten we allemaal een masker op. Alle drie, om precies te zijn. Mijn gade en ik zitten naast elkaar op de lange sofa, in het verste hoekje. Onze gast zit in de tweezitter, aan de andere kant, in het andere verste hoekje. We keuvelen over koetjes en kalfjes. Kitesurfen. Airbnb. Het station Liège-Guillemins. Zonnepanelen. Hybride auto's. Studenten. Scholieren. Dan, als een zwart gat dat het ook is, zuigt het virus ons gesprek naar zich toe. Alles verdwijnt erin, weg. Hoe kom je daar weer uit? 'Ik stap maar eens op,' zegt onze gast. En dan loopt hij op weg naar buiten voorbij onze muziekinstallatie. Stereoketen, zegden we vroeger. Stereotoren, toe maar. 'De platendraaier draait,' zegt onze gast. Pick-up, zegden we vroeger. Dat hadden we niet gezien. Het valt niet uit te sluiten, dat onze platendraaier al weken, zo niet maanden staat te draaien. Onhoorbaar, onopvallend de soundtrack spelend bij dit onwerkelijke jaar - the sound of silence. Alleen onze gast heeft het gezien, met zijn meer dan geoefende oog. We lopen nog mee tot op straat, mijn gade en ik, we zwaaien hem uit. We missen hem al. Dan gaan we weer naar binnen, waar het veilig is, en stil.

6 oktober

Nee, die stapt net op z'n fiets. Net van 'r fiets af. Die is een ijsje aan 't likken. Neemt een slok van haar flesje. Die daar rookt een sigaret. Hier gaat er een net zitten aan een tafeltje. Die twee zijn vast nog geen twaalf.

Zo loop ik door de winkelstraat van mijn stad S, en monster uit mijn wantrouwige ooghoeken het maskergedrag van mijn medeburgers.

Ik zeg masker, niet mondkapje, omdat je geacht wordt niet alleen je mond, maar ook je neus te bedekken, wat menige medeburger per ongeluk, of omdat dat beter uitkomt, nalaat te doen.

Het is wachten tot ik weer eens gewoon op straat kan lopen, tussen allemaal ongemaskerde mensen, zelf gretig in- en uitademend, al eens ongeremd hoestend of niezend, zonder die ellendige jeuk aan m'n neus, en met een helder uitzicht, nu eindelijk mijn brillenglazen niet meer beslaan.

2 oktober

Wat te denken van een land dat zijn president POTUS noemt? En zijn echtgenote FLOTUS? Hoe ernstig is dat? Is dat wel ernstig? Is het om te lachen, of om te huilen?

Ze hebben er ook een SCOTUS, met negen leden, van wie onlangs een overleden is en nu in zeven haasten vervangen wordt door de nog zittende POTUS.

POTUS gaat al mee van de jaren 1890, toen het woord door telegrafisten als code gebruikt werd. FLOTUS is veel jonger, en was in de jaren 1980 de secret service codenaam voor first lady Nancy Reagan.

Het is diep te betreuren dat Hillary Clinton niet verkozen is in 2016, al was het maar in het licht van de huidige POTUS, als licht het juiste woord is. Maar ook: zij zou de eerste vrouwelijke POTUS zijn geworden, en Bill Clinton de eerste FGOTUS.