1 april

Wanneer heb ik de laatste keer nog eens een snoepje gekregen van een mevrouw? Misschien wel in een restaurant, voor het naar huis gaan, om de alcohollucht te maskeren, maar dat telt niet mee. Zo'n snoepje wordt je ook niet aangeboden, het ligt daar op tafel, op een bordje, of in een schaaltje bij de balie. Je moet het nog zelf oppakken, niemand zegt wat.

Vandaag zei de mevrouw: en u krijgt ook nog een snoepje, dat kunt u na afloop opeten, terwijl u een kwartiertje uitrust. En ze stak het me zelf toe. Ik wast best een beetje ontroerd. De plek waar ik me bevond was redelijk klinisch, er waren overal plastic schermen en witte kunststofwanden. Ook droeg iedereen mondmaskers en wegwerphandschoenen. Niet meteen waar je verwacht dat iemand je een snoepje geeft.

Des te erger is het, dat ik na afloop, terwijl ik een kwartiertje zat uit te rusten, het snoepje totaal vergeten was. Pas later weer thuis vond ik het in mijn jaszak. Ik zal dus toch wel even onder de indruk geweest zijn van de onverwachte uitnodiging, mijn haastige rit naar 't Bau-huis, de dokter in lijn 3 en zijn injectiespuit, het shot in mijn linker bovenarm, waar, na al die maanden van lijdzaam ondergaan, de weerstand eindelijk in actie kwam.

Het was niet toevallig een crunchy biscuit van Guylian, in de vorm van een zeepaardje.