23 september

Sinds kort weet ik hoe het geluid heet dat je hoort als je in Mèze op een bankje bij de waterkant aan de Etang de Thau naar de bootjes zit te kijken: le clapotis paresseux des vaguelettes. Inspecteur Lester hoorde het ook toen hij ging zitten op een bank bij het meer van Genève. Dat was op pagina 370 van het boek dat ik in Marseille voor 3 euro gekocht heb en waar ik nog een hele tijd zoet mee ben. Het telt meer dan 600 pagina’s en is ook nog in het Frans. Een euro voor 200 pagina’s, dat is een halve cent per pagina. Waar ik vandaan kom heet zoiets een batje.
Mijn boek heet Les enquêtes de l’inspecteur Lester en is van Pascal Lainé, die in 1971 de Prix Médicis gewonnen heeft, en in 1974 de Prix Goncourt, waaruit mag blijken dat hij ook serieuze dingen kan schrijven. De vier enquêtes in het boek zijn niet serieus: de malle inspecteur en zijn grollen over de Japanners, de Afrikanen, de Engelsen, de Zwitsers en een enkele keer de Fransen zelf, over het rijk volk, de toeristen, de oudjes, de pastoors en hun bondieuseries, evenmin als de knotsgekke plots.
Het lijk in het bad in Plutôt deux fois qu’une heeft een half dozijn moordenaars. De eerste komt te vroeg (met het mes), de tweede doet het (met vergif), de derde denkt dat hij het doet (door verdrinking), de twee volgende komen nog meer te laat (met de haardroger), en de slimste, die de moord het eerst had gepland, heeft haar vergiftigde pralines uiteindelijk niet meer nodig.
Meestal slaag ik er net in het verhaal te volgen, al is het me lang niet altijd duidelijk of de inspecteur nu ja of nee knikt, of hij geamuseerd of verbolgen kijkt, en wat nu precies die grelots zijn die Mrs Dupont in Trois petits meurtres et puis s’en va aan de polsen van het lijk heeft vastgemaakt, zodat het ongeluk er als een moord uit zou zien. Het helpt niet dat ik mijn Frans-Nederlandse Prisma thuis heb laten liggen en dat de digitale Van Dale samen met de rest van mijn harde schijf gecrasht is in de Charente Maritime. Maar wat ik wel versta is leuk genoeg.

‘Vous aimez mes Baigneuses?’ glimlacht de Zwitserse bankier. ‘J’ai un faible pour Cézanne’.
‘Moi, ce sont les chocolats’, zegt inspecteur Lester.