In zo'n vliegtuig ben ik nooit op mijn gemak. Als het opstijgt zit ik te luisteren naar het gehuil van de motoren en verwacht ik dat ze elk moment uitvallen. Dat lijkt me ook normaal: zo'n loodzwaar tuig steil de lucht in duwen is tegen de natuurwetten.
Landen is nog erger. Landen is vallen, en veel moet er niet gebeuren om tegen de grond te smakken in plaats van keurig op de wieltjes neer te komen. Zelfs dan gaat het nog met een rotvaart en er moet nog op tijd geremd worden.
Het minst enge deel is nog dat waar je gewoon in de lucht hangt en vooruit gaat, maar dat duurt dan weer zo lang dat er tijd zat is voor steeds nieuwe doemscenario's in mijn bange hoofd. Er kan een motor afbreken, of een hele vleugel, of er kan een bom aan boord zijn, of misschien is de piloot depressief. Ik noem maar wat.
Vaak heb ik me afgevraagd: wat zal de piloot zeggen over de intercom als het zover is? Het antwoord staat vandaag in de online Guardian. Het is een stukje dat uitlegt waarom vliegtuigen beter niet door aswolken vliegen zoals die van de vulkaan onder de IJslandse Eyjafjallajokull-gletsjer. Het stof is zo fijn dat het in de motoren doordringt en daar de bewegende delen blokkeert.
Dat is al eens gebeurd toen een Boeing 747 van British Airways door een aswolk vloog van de Galunggung-vulkaan in Indonesië. Alle vier de motoren vielen uit, en het vliegtuig dook van 11 tot 4 kilometer hoogte voor de bemanning de motoren weer in gang kreeg, net op tijd voor de noodlanding. Maar wat was de vraag weer?
“Ladies and gentlemen, this is your captain speaking. We have a small problem. All four engines have stopped. We are doing our damnedest to get them under control. I trust you are not in too much distress."
Dat zei de gezagvoerder van vlucht BA 009 in 1982, op 24 juni. Alles liep goed af, maar toch blij dat ik er niet bij was.
http://www.guardian.co.uk/science/2010/apr/15/volcanic-ash-bad-for-planes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten