Af en toe op een wandeling kom je iets bijzonders tegen. Daar hoop je op als je vertrekt, dat er iets bijzonders te zien zal zijn. Soms zijn het beesten: een vos die pardoes midden op het pad staat, een ree, een eekhoorn, een slang. Of mensen: in een afgelegen uithoek tussen bossen en heuvels, na uren lopen zonder iemand te zien, en dan komt nog zo'n zeldzame wandelaar op je toegestapt. Een wandelaarster, je wisselt een haastige groet uit. Praatjes maken is not done aan de rand van de beschaving.
Gisteren was het een paaltje aan de wegkant met een bordje erop genageld, en bloemen eraan vastgemaakt. Je zou denken: een dodelijke aanrijding, alleen is dit pad niet voor berijding geschikt. Regret, staat er rechts boven. En daaronder: Ici est mort mon chien «Ulysse». De aanhalingstekens zijn aandoenlijk. Maar hoeveel heeft hier iemand van zijn/haar hond gehouden?
Ik moet er even stil bij staan en nadenken over mijn afkeer van honden, waar ik in frivole gesprekken wel eens mee uit wil pakken. Wat raakt me op dat bordje? Niet de hond, niet zijn dood in omstandigheden die onvermeld blijven. Niet zijn mythische naam. Het is de regret, en hoe iemand daar zo onbevangen en onbeschroomd over praat, au bout du monde, tegen een volslagen vreemde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten