'La croix n'est pas pour nous', zegt de vrouw tegen haar dochtertje achter mij. Dat weten we wel, denk ik. Al sinds de kruistochten. Ik ben de vrouw pas voorbij gelopen op weg naar La Croix de Provence, ze draagt lange kleren en een hoofddoek. Geen slecht idee dat laatste, dacht ik nog, het is rond de middag en de zon schijnt ongenadig op het steile paadje naar de top. Papa of opa heeft het nog warmer, hij draagt een kleine uk op zijn schouders mee naar boven.
Ach kom. La croix waar de vrouw over praat is niet christelijk. Het is klein en blauw. Het stond daarnet op een steen geschilderd: X. Het zegt: niet deze kant afslaan! Rechtdoor lopen, waar het blauwe streepje staat.
Later op de top kom ik het gezin weer tegen. Ze eten een boterhammetje in de schaduw van het monumentale kruis, waar nogal wat wandelaars elkaar voor de voeten lopen, het is zondag. In het kleine kerkje van de Prieuré ligt een bezoekersboek. Ik lees een paar aantekeningen, ik schrijf: Bonjour à tous.
Misschien had ik beter een schietgebedje gedaan. Misschien was ik dan al teruglopend naar huis niet zo vreselijk de weg kwijtgeraakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten