'Writers should have some grasp of publishing's brutality, and this morose process of having your beloved creations stepped on and pissed over comes with the territory.'
De zin komt uit een stuk in de online Guardian van Lionel Shriver over haar roman We need to talk about Kevin. Ze raakte het manuscript niet aan de straatstenen kwijt, voor het eindelijk toch in druk verscheen en een wereldwijde bestseller werd, die nu ook verfilmd is.
'Schrijvers moeten een beetje weten hoe onbehouwen uitgevers zijn, en dat deprimerende proces om op je geliefde creaties te laten trappen en erop te zien pissen hoort er nu eenmaal bij.'
Hij klinkt een stuk sulliger in het Nederlands, dat zal dan wel aan de vertaler liggen.
'Intrigerende lectuur', schrijft zo'n uitgever na vele maanden in een korte e-mail. Het is geen compliment, het is de noodzakelijke aanloop naar zijn volgende zin, die met 'maar' begint. Hij had ook 'verdienstelijk' kunnen schrijven, of 'niet onverdienstelijk'.
Toen ik in mijn vorige leven nog met studenten omging had ik mijn eigen manier om hun werk af te wijzen, to step on and piss over it. 'Wat vind je er zelf van?' vroeg ik dan. Een even hypocriete als confronterende vraag.
Ja, wat vind ik er zelf van?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten