31 oktober (bis)

Ik breng een doos naar de post. Die moet als surface parcel naar huis. Zal dat wel lukken, met al dat water in Bangkok? De Italiaans-Belgische mevrouw van het guest house treedt op als woorvoerder-tolk. Ik zie ze praten met de man van de post, ik zie ze lachen. Ze komt terug.

Qu'a-t-il dit?

Met het vliegtuig, pas de problème, zegt ze. En met de boot, il a dit: la mer n'est pas inondée.

 

31 oktober

Herlezen, van DBC Pierre: Vernon God Little, een allemachtig geestig boek over de deprimerende belevenissen van een onoverwinnelijke pechvogel in small-town Texas. Lachen toegestaan, ook als het niet echt om te lachen is. 

DBC Pierre, Vernon God Little

30 oktober (bis)

Sarcasten, criticasters, cynici, malcontenten, chicaneurs, querulanten: de wereld loopt er vol van, het is waar, maar wat zou de wereld een saaie plek zijn als ze er niet liepen.

Op een forum in de Bangkok Post vraagt iemand zich af waarom er op de overstroomde oude luchthaven van Don Muang nog zoveel vliegtuigen staan. Hij geeft zelf het antwoord:  
They cannot fly, that's why!! And why can't airplanes fly? Because TIT, that's why!!

TIT staat voor This is Thailand. Wie zei daar dat letterwoorden lelijk zijn? Zo'n DIB, daar kunnen we bij ons ook wel iets mee doen.

30 oktober

Cool

Laten we toch maar eens iets over het weer zeggen. Als ik wil weten hoe het wordt, tik ik deze dagen 'weather chiang mai' in, en dan kom ik terecht bij de Thai Meteorological Department. Ze geven daar een 7-day forecast. Ze hebben van die icoontjes, vandaag en morgen is dat een zonnetje met een wolkje en een bliksemtje. Thunder shower, staat eronder. Van dinsdag tot zaterdag staat er een mannetje met lange mouwen en een lange broek. Cool, wil dat zeggen. De temperaturen staan erbij: maxima tussen 30 en 32°, minima 20-21. Nu iedereen tegenwoordig het woordje 'cool' gebruikt voor alles en nog wat, ben ik blij het hier nog eens in zijn ware betekenis te zien.

29 oktober

Ik ben nog in Italië op reis geweest. Overal waar ik kwam stonden kerken. Kleine chiesa's, enorme duomo's, en alle maten ertussenin. Ik vond dat ik, in Italië zijnde, zoveel mogelijk van die kerken moest gaan bekijken. Meestal was dat de moeite waard, in zo'n kerk viel altijd wel iets moois te zien. Een kleurig heiligenbeeld, een fraaie doopvont, een excentriek wijwatervat. Tot het verzadigingspunt werd bereikt, en dan overschreden. Nu is het wel goed, zeiden mijn gade en ik dan tegen elkaar (op zo'n reis praten we grotendeels tegen elkaar), nu even geen kerken meer.

In Thailand is het niet anders. Op elke straathoek, maar ook buiten de stad, aan de kant van stille bochtige wegjes, staat wel een wat. Net als in Italië valt er in elke wat wel wat te zien. Boeddha's in alle maten, staande, zittende, liggende 'reclining' boeddha's. Op de muren geschilderde taferelen uit het leven van Boeddha. Potjes en pannetjes, vlagjes, lintjes, beeldjes, bestofte snuisterijen. In elke hoek een offerblok met het verzoek een donation te doen. Een bord met 'women are prohibited to step on this stage'. De namen zijn lang en onbegrijpelijk: Wat Sri Rong Muang, Wat Pongsanuk, Wat Phra Kaew Don Tao. Nu dat geldt niet minder voor zo'n Chiesa della Madonna del Soccorso, zullen de Thais wel vinden. 

 

27 oktober

De weg vragen in Thailand is altijd weer een belevenis. Je rijdt met de Honda Dream een eind de stad uit, met een bestemming zoals het houtsnijwerkdorpje Ban Look. Volgens de folder 30 km ver, volgens het stadsplan 23 km, vertrekkend uit Lampang langs weg 1057 naar Mae Tha. O nee, zegt de mevrouw van het guest house, je neemt beter weg 11 van Lamphoon naar Phrae.

Rijden maar. Na een tijdje vind ik een bord naar Mae Tha, de weg heet 1037. Wat verder heet hij 1036. Nog verder, niet ver voor Mae Tha, staat een bord met houten olifanten en een soort indiaan erop, en een grote rode pijl naar links. Is dat de weg naar Ban Look?

Ja ja, knikt het meisje enthousiast. Hot, hot, lacht ze, naar de zon wijzend. In dezelfde beweging haalt ze uit de koelbak op haar brommer twee flesjes melk. Ten baht, zegt ze. It's a deal. Ze polst nog even of ik geen zes flesjes zou kopen.

Verderop is er een T-kruising. Welke kant is Ban Look? Ban Look is hier, gebaart de vrouw. Hoe moet ik dan rijden? Links, wijst de vrouw, die kant uit. De weg versmalt, er komen vevaarlijke putten, al dan niet inderhaast met grof grint toegedekt. Net voor de weg in een twijfelachtig pad overgaat, zit bij een soort bushokje een man te wachten. Baan Look? Die kant op, zegt hij, wijzend in de richting waar ik vandaan kom.

Overal langs de weg staan borden met pijlen, in alle kleuren, met allerlei dingen erop in sierlijke Thaise krullen. Dan is er een soort rond punt met twee tempels tegenover elkaar. Er staat ook een mooi houten omgevingsplan, met you are here erop. Ban Look Community. Pas dan zie ik de huizen met de houten olifanten ervoor, de levensgrote paarden, de vervaarlijke stieren, en binnen het kleiner en fijner werk, beschilderde vogels met glas ingelegd, 400 baht voor een set van vijf, van groot naar klein.

Ik koop een grote wind chime, zo'n dingeldangel met metalen buizen die klingelen als het waait. Die ga ik thuis buiten hangen bij de tuindeur. Als 's nachts plots de wind opsteekt kan ik dan weer mijn bed uit om hem binnen te halen. Nachtlawaai. Dan verwens ik de wind en mijn dingeldangel en mijn belachelijk idee om hem helemaal uit Thailand naar België te halen. Alsof ik het niet wist. Alsof ik niet eerder met andere dingeldangels thuis ben gekomen.

Three hundred and fifty baht, zegt de jongen, die Poothon heet. Three hundred, zeg ik. We have a deal. Al zingend en klingend rijd ik naar huis. 

26 oktober

Ik hou nooit op me te verbazen over cijfers en statistieken. Wat en wie er allemaal geteld wordt, het slaat me met verstomming. Hoe tellen ze dat, en wie telt dat? 

Dat de Belg in 2010 78 liter koffie dronk? Wie staat daar bij met de maatbeker? Dat in het Brussels gewest 12% van de mensen een LAT-relatie hebben? Wie praat met al dat volk, als ze niet eens samen thuis zijn? 

Op 31 oktober wordt de zeven miljardste mens geboren, zeggen de kranten. Hoe weten ze dat? Het lijkt onmogelijk, maar nee. In 1999 is het ook gelukt, met de zes miljardste, op 13 oktober. Dat was Adnan Nevic uit Bosnië. Hij woog 3,55 kg. Vraag me niet wie daar in de verloskamer stond met zo'n entreetellertje toen Adnan ter wereld kwam. Hij mocht meteen op de foto met toenmalig VN secretaris-generaal Koffi Anan, die toevallig in Sarajevo was. Toevallig!

Vandaag zag ik weer zo'n cijfer in een artikel in The Guardian. In Texas hebben ze de laatste A-bom van het Amerikaanse leger ontmanteld, staat daarin. Een B53 voor de kenners is zo groot als een minibusje en weegt 4.500 kg. De bom was 600 maal krachtiger dan Little Boy, door de Enola Gay boven Hiroshima gedropt op 6 augustus 1945. Little Boy had een explosieve kracht van zo'n 15 kiloton TNT, deze B53 van 9 megaton. 

Dat de B53 bommen zo groot waren, lees ik, 'helped compensate for their lack of accuracy'. Pech voor de omwonenden. Ook in Hiroshima was accuracy niet de grootste zorg. Het kwam goed uit zoveel mogelijk mensen om te brengen. Hoe meer collateral damage, hoe liever. 

Er zijn ook cijfers over de slachtoffers in Hiroshima. Je mag vermoeden dat de bedenkers en de makers van Little Boy en zijn opvolgers er niet bij waren toen ze geteld werden, evenmin als kolonel Paul W. Tibbets, de piloot die zijn bommenwerper in een opstoot van vertedering naar zijn moeder had genoemd.

Ik ben geloof ik een beetje van mijn beginzin afgeweken. Maar toch: ik hou niet op me te verbazen.

25 oktober

Elke dag uit eten is een aan erosie onderhevige geneugte van het guesthousebestaan. Het helpt dan dat de eetplek om de hoek naast Thai and Western food ook live muziek aanbiedt. Die wordt de voorbije twaalf dagen, en mogelijk ook de volgende, verzorgd door een zeskoppige band van vijf jonge gasten en een meisje. 

Allemaal Thais, die elke avond zo'n vier uur lang covers brengen van onverwoestbare classics van Beatles, Stones, Clapton of Roy Orbison, als het moet ook Abba en Brian Adams - I do it for you.

Ze doen dat goed en met veel cool, zonder capsones of ook maar een zweem van rock 'n roll allures. Alles overtreffend is de cool van het zangeresje, die als ze niet aan de beurt is op haar stoel gaat zitten naast het podium en haar haak- of breiwerk weer oppakt. Ik zie het Mick Jagger nog niet doen. Good girl! Ze mag al eens een valse noot zingen, één steek heb ik haar nog niet zien laten vallen. 

21 oktober

In Schotland hebben ze ook een N-VA, de SNP. Hun Bart De Wever heet Alex Salmond. Anders dan De Wever, die nog even moet wachten, is deze Salmond al first minister in Schotland, zijn SNP heeft een meerderheid in het Schotse parlement. Dat wil zeggen dat ze een referendum mogen houden over onafhankelijkheid.

Ik las in The Guardian over een toespraak die die Salmond gaf op zijn partijcongres in Inverness. Dat ging over de grote olie- en energierijkdom van Schotland, en hoe de centrale regering in Londen daar niets mee doet. De Schotten willen hun olie het liefst zelf helemaal te gelde maken. Eigen olie eerst, zeg maar. De inkomsten uit olie halen nooit geziene records, zegt Salmond, en daar duwt hij en passant nog een tussenzinnetje bij: de olie is bestowed upon us by the creator of the universe.

Laat maar, denk ik dan. Die Salmond deugt niet. Politici spannen iedereen voor hun kar, dat is bekend. Maar de creator of the universe - het mag wel een beetje serieus blijven.

En dan bestowed upon us ! Die Salmond deugt helemaal niet. 

20 oktober

Ik heb de Honda Dream op de brommer- parkeerplaats van Makro achtergelaten. Die is keurig overdekt en wordt ook nog eens door een vriendelijke geüniformeerde man bewaakt. Binnen loop ik wat rond, nu ja, Makro is Makro. Ik ga weer naar buiten. Het is gaan regenen. Ik kom bij de Dream, voel in mijn zakken naar de contactsleutel. 

Ik heb veel zakken: twee achterzakken, twee gewone broekzakken, nog twee diepe dijbeenzakken, en opzij een speciaal zakje met een rits. Dat zijn er zeven. In geen ervan zit de sleutel. Ook niet op het contact van de Honda. Ik doorzoek nog twee keer systematisch al mijn broekzakken. Ook de tasjes die erin zitten, een met mijn telefoon, een met mijn klein geld.

Ik zoek in de rugzak, die zelf weer drie zijzakjes heeft. Het is gaan gieten. Ik zie de geüniformeerde parkeerwachter bij de ingang naar mij kijken. Ik loop de Macro weer in, probeer hetzelfde traject te lopen van daarnet, overal op de grond zoekend naar mijn sleutel. Ik loop naar de receptie, vraag of er iemand Engels spreekt. Ogenblikje. Een meisje wordt geroepen. Heeft iemand mijn sleutel gevonden? Ze kijkt in een paar lades. Nee, sorry.

Ik loop weer naar buiten, het giet nog altijd. Weer naast mijn brommer doorzoek ik nog eens mijn zeven broekzakken en de drie zakjes van de rugzak. Ik uit inwendig een lange reeks onbetamelijke vloeken. Dan besluit ik maar een songthaew naar het guest house te nemen, en daar te vragen op ze nog een extra sleutel hebben. Die kan ik dan weer per songthaew naar de Makro brengen. Het is ook een manier om de middag door te brengen, denk ik grimmig. 

Ik heb de helm al in het mandje gelegd, als plots de geüniformeerde bewaker naast me staat. Of er iets is? gebaart hij. Ik ben mijn sleutel kwijt, gebaar ik. Deze? gebaart hij, met een brede grijns mijn sleuteltje voor mijn ogen bengelend. Ik wijs naar het contact. Hij knikt. Ik ben blij. Ik ben zo blij, dat ik de geüniformeerde bewaker vijftig baht toestop, volgens de Rough Guide een meer dan fikse fooi. Dan start ik de brommer en rij weg. De regen is gestopt. En dan denk ik: waarom heeft hij mij niet meteen geholpen? En dan denk ik: meteen? Relax, man. Dit is Amazing Thailand, niet Vlaanderen in Actie. 

19 oktober

 

Ik heb koekjes gekocht bij Seven Eleven. Deense koekjes zoals je ze ook in een blikken trommel kunt krijgen, maar de mijne zijn gewoon in een doosje. Een en ander heeft te maken met een aanval van de belly bugs die in dit land altijd kunnen toeslaan, bijvoorbeeld als je beslist eens zoals de echte Thais in een echte Thaise tent iets echt Thais te gaan eten. Dat kun je doen, en lekker ook, maar de kans bestaat dat je de volgende dagen leeft van water met Oral Rehydration Salts en imodium met enterol en buscopan. Een toastje met banaan, een paar Deense koekjes van Seven Eleven.

Je zit op het terrasje van het guest house met een zere buik naar het water te kijken, en je leest dan maar eens wat er op het koekendoosje staat.

Danish Speciality Foods Copenhagen Denmark, in grote letters. Het merk heet Danisa. Waar zouden ze die koekjes maken? Produced by PT Mayora Indah Tbk, Indonesia. Ha zo. Wie zou dat importeren? Imported by Inbisco, Malaysia.

En wie verdeelt dat? Distributed by LB (Vietnam) Co, Viet Nam. Waarheen? Naar Seven Eleven in Thailand.

 

These cookies sure have been around, denk je nog, maar dan is het weer rennen.

17 oktober

Ik heb de Honda Dream even aan de kant gezet om uit te zoeken waar ik ben. De weg kwijt zijn is de default modus waarin ik de laatste dagen opereer, het aan de kant zetten van de Dream om hem terug te zoeken een routineuze bezigheid. Het moet wel links van de weg gebeuren, de kant die de Thais gebruiken waar bij ons alleen de andere mensen rijden.

Ik bof: pal voor mij staat een potige Wat, die vooral hierin van onze gebedhuizen verschilt dat het er vrolijk is, er mag hardop gelachen worden en natuurlijk ook gegeten, eten is in Thailand ook een default modus.

Ik bof nog meer: de naam staat er onder de sierlijke Thaise krullen ook in onze letters bij. Mijn wat heet Wat Pratuthongpuen.

 

Ik heb net met de hulp van de wat op mijn stadsplannetje gevonden hoe ik naar mijn guest house moet rijden, of er komt een aardig jong meisje op haar eigen Honda Dream naar me toe (Thais bewegen zich alleen in zeer grote nood te voet voort) en vraagt waar ik naar toe moet.

Ik zeg het haar, en stel haar meteen gerust dat ik het wel kan vinden.

Ze wil weten waar ik vandaan kom.

Spreekt ze Engels?

Ze laat duim en wijsvinger zien, heel dicht bij elkaar.

A little bit, zegt ze. En dan zegt ze: Follow, I show you.

Voor ik kan protesteren is ze al vertrokken, in haar spiegeltje kijkend of ik volg. Ze loodst me vlot en gracieus door het middagverkeer van Lampang naar mijn verblijf. Ik dank haar en wil haar iets geven, maar daar wil ze niets van horen. Ze steekt haar hand uit en schudt de mijne, zeer on-Thais en ook nog onverwacht stevig. Dan is ze al weer weg.

14 oktober

Come closer. Make the environment better!

Waar staat deze mysterieuze aanmaning?

A. Bij de ingang van Daan Park in Taipei

B. In de Botanische Tuin naast het Museum van Geschiedenis in Taipei

C. Bij het hok van de reuzenpanda in Taipei Zoo

Het goede antwoord is:

D. In de toiletten van Chiang Kai Shek International Airport in Taipei, boven de uninoirs

Klik op de foto

Het wil zeggen: Sta wat dichter, dan plas je er niet naast.

13 oktober

Nog meer wijsheden, we reizen om te leren. Attend to yourself first before helping others. Eerst oompje, dan oompjes kinderen. Ik wist het al lang, maar ik durfde dat nooit hardop te zeggen. Christelijke opvoeding and all that. 
Wat doet het dan deugd het eens te horen van iemand anders, op grote hoogte nog wel, waar ook goden en engelen zich ophouden.

Het ging over de zuurstofmaskers die bij plotse daling van de luchtdruk in het vliegtuig automatisch uit het plafond tuimelen. Je ziet ze op het instructiefilmpje, en dan zegt de dame: 'Zorg eerst voor jezelf', zegt ze, 'Daarna pas voor de anderen.'

Natuurlijk, hoe kun je nu iemand van de verstikkingsdood redden als je zelf geen adem hebt? Brr. Vliegen, het blijft een griezelige bezigheid. Ze hebben ook zwemvesten met lichtjes mee, je mag er niet aan denken.

11 oktober

Min Quan East Rd / An He Rd

In de lopende reeks 'wijze levenslessen': een bord met in grote letters 'Be Impassable'. Dat is een bord om wel even bij te gaan zitten. Wat wil het zeggen? De Chinese karakters die er ook op staan helpen niet veel. 

 

Ik denk: Laat nooit over je heen lopen! Laat niet op je kop zitten! Niemand kan om je heen! Veel wijsheid is dat op één bord. Helaas, ik heb er weer niets van gesnapt.

Het bord staat voor een ingang van een kantoorgebouw die je niet mag gebruiken. Het wil zeggen: Hier niet binnengaan.

Slecht vertaald uit het Chinees? Welnee. Goed vertaald in het Slecht Engels, de wereldtaal bij uitstek, die ik zelf ook niet onaardig spreek.

'How did you feed it?', vroeg Liza, over het kleine katje dat ik ooit van de hongerdood heb gered.

'With a syringe', antwoordde ik, best trots dat ik zo'n moeilijk Engels woord kende.

'Ah, a syringe', zei Liza. Liza is van Engeland en spreekt Echt Engels, een stilaan uitstervende streektaal in Europa. 

 
 



 

6 oktober

Zoals je wel eens doet in den vreemde, uit nostalgie, zit ik te snuisteren in de rubriek 'regionaal' van de vrt-nieuwssite. De onderwerpen staan chronologisch. Dat gaat over een verzonnen aanranding, gestolen jeansbroeken, een staking bij een sauzenfabriek. Zo moet regionaal nieuws zijn, denk ik tevreden. File op de Antwerpse ring na politieachtervolging, drukke uittocht van de kust na topweekend. Maar wat is dat hier? Jean-Jacques De Gucht trekt Open -Vld lijst Aalst? En wat is dat daar? Mathias De Clercq trekt OpenVld-lijst in Gent? Zo moet regionaal nieuws niet zijn, denk ik. Maar ja, wat heet nieuws?

5 oktober

Je zult maar op een stampvolle trein zitten ter hoogte van pakweg Sinaai of Gent Dampoort, en tegenover je begint plots keihard een radiootje te spelen, alleen is het geen radiootje, het is een mobiele telefoon, en de eigenaar drukt na eindeloos gefrutsel eindelijk op de knop met het groene hoorntje en dan hoor je hem roepen: 'IK ZIT OP DE TREIN!' IK BEN IN PAKWEG SINAAI OF GENT DAMPOORT!'

Of hij belt zelf iemand op, zijn lief zeg maar, en dan is het van 'SCHATJE! JA VANEIGENS ZIE IK U GEIRNE!', en tien minuten later: 'EN WIE ZEGT DA? EMILIE? A JA? ZEGD EMILIE DA?'

Ik weet het, de een ergert zich rapper dan de ander, maar dat zulk gedrag ergerlijk is, daar bestaat een consensus over. Een beschaafd mens doet dat niet.

Klik op de foto

In Taipei vinden ze dat ook, en ze hebben besloten het per poster aan de mensen te laten weten. De metro- reiziger wordt er zonder veel omhaal verzocht een goede burger te zijn, en de cell phone etiquette in acht te nemen.

Die is kort en simpel. Als je toch per se moet bellen op de trein: 1. praat dan stil en 2. hou het kort of 3. bel niet, stuur een tekstberichtje.

Good citizens create a happy atmosphere on the Taipe Metro, staat er nog op de poster.

Is dat geen boodschap voor ons? Zo'n happy atmosphere op de bus, daar zijn vast ook alle Belgen voor, Vlaamse zowel als Waalse. Overigens, als ze allemaal sms'en, hoor je 't verschil toch niet meer. Allemaal good citizens, toch? 

 

29 september

Taipei, Peace Park

San Min, Carrefour

Ik loop de roltrap af naar Carrefour, pak een mandje, begeef me naar de broodstand. European home baked bread, staat er. Ze hebben croissants.

De eerste keer kocht ik er vier, deed ze in het zakje, bracht het naar de verkoper die er de prijs op plakt. Five, zei hij. Ik kreeg vijf croissants voor de prijs van vier.

De tweede keer deed ik gelijk vijf croissants in het zakje. Niemand zei wat.

Vandaag doe ik het weer. Ik breng mijn vijf croissants naar de verkoper. Three more, zegt hij. Ik kijk hem aan. Eight, zegt hij. Ik haal nog drie croissants.

Voor het ontbijt, maar vandaag ook de lunch.

Ba De Road, Adventist Hospital

Ik ben bij de dokter. Daar was ik gisteren ook. Het kan een infectie zijn, zei de dokter toen. Of jicht. Hij schreef een hoop pillen voor, die ik allemaal op één dag in moest nemen. Ik kreeg ook een bloedtest, en een nieuwe afspraak.

Vandaag dus weer. De knobbel op mijn teen ziet er beter uit, hij doet veel minder pijn. No gout, zegt de dokter. The blood is good. No infection. Wat mijn beroep is? You walk much? vraagt de dokter. Tja, toerist in zo'n grote stad. Don't walk, zegt de dokter. Take bus. Ik krijg nog meer pillen, to stop inflammation. 
Belgium? Ah, zegt de dokter. I was there, two years ago. European Union headquarters. We nemen afscheid. Op slag kan ik weer lopen als weleer. 
 

Taipei, Ximeng Red House plaza