17 december

De huismuis bewoont ons huis al lang. Op winterse avonden, als ik met gedempt licht op de sofa zit, zie ik hem meermaals opduiken, veelal uit de keuken, waar de huismuis warmte zoekt en mogelijk wat etensrestjes, hoewel mijn gade en ikzelf er ter zake strenge normen op nahouden.

Vaak verdwijnt de huismuis onder de vaatwas, die dan pas gedraaid heeft en nog lekker warm staat. 's Nachts in bed hoor ik meer dan eens krakende en knagende geluiden van beneden, bijvoorbeeld als ik pas hazelnootjes geraapt heb en die in een mandje op de keukentafel achtergelaten. Je hoort ook al eens iets hards over de zwevende houten vloer rollen. Ja, zo'n vloer is een uitstekende klankkast.

Ik zeg de huismuis, maar ben niet zo naïef te denken dat het dier alleen handelt. Muizen zijn notoire gezelschapsdieren, ze zitten graag met z'n velen bij elkaar. Verder geven ze blijk van een gezonde procreatiedrang. Meer dan eens heb ik in de bak waar ik het kippegraan bewaar een trosje wriemelende roze bolletjes aangetroffen. Pas op, het kippegraan staat in mijn garage, niet in huis. 

Dat de huismuis vandaag in mijn stukje opduikt, komt omdat hij een stap te ver gezet heeft. Hij heeft de rode lijn overschreden. Muizen mogen zich bij mij thuis laten zien, maar ze moeten zich wel gedragen. Bij de minste beweging, het geringste gerucht horen ze als de wind in hun holletje te verdwijnen. De huismuis moet schuw zijn. 

Deze regel heeft hij vandaag flagrant overtreden. Door doodbedaard, op klaarlichte dag, voor de voeten van mijn verbaasde gade op z'n dooie gemak door de keuken stappen, geenszins onder de indruk van haar vermanende uitroepen. Een straf staaltje lef dat ik eerst niet wou geloven (ik hang de sceptische levenshouding aan: wat ik zelf niet gezien heb, verdient argwaan), maar later op de ochtend was de huismuis er weer, kuierde nu van de ladekast naar de voordeur, op die sloom slenterende m'as-tu-vu manier die we kennen van de Knokse zeedijk. Ik zeg: dat kan niet. Dat kan nu eens echt niet. 

Dus ben ik bij de boerenbond een doos gif gaan kopen, ik heb de roze korreltjes in twee doosjes met twee gaten gedaan, en heb die tegen de muur achter een kast neergezet, geheel volgens de gebruiksaanwijzing op de doos: op plaatsen die regelmatig door muizen bezocht worden.

Het resterende gif (1 kilo min 50 gram) heb ik in een ijzeren koekjesdoos gedaan, nadat ik op het deksel een vervaarlijke doodskop had getekend met eronder: VERGIF!

Ik weet het, ik heb hier niet muisvriendelijk gehandeld. Muizen zijn mooie, aaibare diertjes, die het niet verdienen dat iemand ze met anticoagulerende korrels te lijf gaat. Maar muggen zijn ook mooi, kakkerlakken ook. Kijk, dat ze in mijn huis rondlopen, maar als ik eraan kom, kunnen ze ten minste doen alsof ze geschrokken zijn.