Het is Proclamatie van de Academie voor
Muziek, Woord en Dans.
Ze zit voor de vleugel op het zwarte stoeltje, dat eerst op zowat zijn hoogste stand is gedraaid. Haar voetjes bengelen een eind boven de grond, ver weg van waar de pedalen zitten. Ze kijkt aandachtig maar verder ontspannen naar de partituur, speelt met een rustige beheerste zwier. Onder het applaus loopt ze ernstig en bedaard het trapje af en gaat in de zaal bij haar moeder zitten.
Ha, zó
moet dat klinken, Friedrich Burgmüllers Ballade in C Opus 100. Tja, zo'n piano, je kunt er beter op
tijd mee beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten