In mijn late
tienerjaren werd ik Beatles-fan, ik kocht Sgt. Pepper's
Lonely Hearts Club Band, en vroeg mij af of ik ooit wel vierenzestig
zou worden, many years from now, en ik dacht: maybe not. Maar
kijk, het is haast voorbij, ik loop zowaar nog rond, digging the
weeds. En losing my hair, ook waar.
Het jaar 1984,
indertijd door George Orwell met zoveel bloedstollend realisme
voorspeld dat het me nachten lang wakker hield, heb ik intussen ook
gehad, en al bij al viel het behoorlijk tegen, of mee, zo men wil, al
werd Ronald Reagan wel herverkozen, die zijn tienkoppige kernraket
Peacekeeper noemde.
Toen ik nog een
klein baasje was, kreeg mijn grote broer op een dag een boek dat De
toekomst is reeds begonnen heette, en daar ging dat boek ook
over. Ik herinner me een tekening van hemelhoog reikende torens waar
wegen om kronkelden maar vooral ook talloze vliegtuigjes omheen
schoten: in de toekomst, zoveel was duidelijk, zouden de mensen zich
zoemend en zoevend verplaatsen. Dat ging dan over het jaar 2000.
Inmiddels is dat ook voorbij, inclusief de millennium bug,
die al evenzeer uit de lucht gegrepen bleek. Stinkende files ter
hoogte van het Vierarmenkruispunt, daar stond in De toekomst is reeds
begonnen niets over.
Ik weet nog hoe ik
als kind aan dat jaar 2000 dacht, en dan berekende hoe oud ik zou
zijn als het eraan kwam, en de kans afwoog dat ik dat nog mee zou
maken - ze leek me alweer eerder gering. Tweeënvijftig was tenslotte
stokoud. Sixty-four? Ik kende dat woord nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten