24 juni

Uit het thuisland bereikt mij af en toe enig nieuws, bijvoorbeeld als een medelandgenoot die hier ook verblijft mij komt vragen of ik dan niet naar het voetballen moet kijken in café Le Cactus, want dat de Belgen spelen, of mij komt zeggen dat de Belgen net gespeeld hebben, en dat zij zelfs gewonnen hebben. Ik lees ook dat onze koningin, ene Mathilde, helemaal naar Brazilië gereisd is om er de Belgische voetballers aan te moedigen, en dat zij na afloop van zo'n wedstrijd een Belgische speler gefeliciteerd heeft met zijn doelpunt, maar het was de verkeerde speler. Het schijnt zelfs dat deze Mathilde zich achteraf moest excuseren voor haar 'pijnlijke uitschuiver'. Hoezo, pijnlijk? Zo er al iets pijnlijk is, dan toch dat al die flauwe treut in de thuislandse kranten komt.

22 juni

Ik heb hier een buurman uit Frankrijk die deze eigenaardigheid vertoont, dat hij niet gewoon in- en uitademt zoals iedereen, maar daarbij ook fluit. Van de vroege ochtend als hij opstaat tot de late avond als hij zich te ruste begeeft, fluit deze buurman, die mijn gade en ik om die reden de Fluitman noemen. Zijn gefluit valt des te meer op, doordat er geen melodie in te horen is, althans geen die voor ons herkenbaar is. De Fluitman improviseert, en wat hij fluit zal wel atonale muziek zijn, wie weet dodecafonisch, ik ken daar niet veel van al ben ik ook een tijdje op de muziekschool geweest. Het zal wel hedendaagse muziek zijn, zoals je die soms te horen krijgt als je eens naar een aperitiefconcertje gaat, en op het programma staat plots een stuk met 'wereldcreatie' ernaast. Op zulke momenten, ik zal het maar toegeven, wens ik altijd dat ik thuis zat rond een uur of zes 's avonds, als er allemaal auto's aan mijn huis voorbijrijden, ze maken ook lawaai maar ik word er niet horendol van, ook niet zo horendol als van het gefluit van de Fluitman.

20 juni

Ik droomde dat ik sliep in een klein hotelletje zonder televisie met de wc op de gang, maar het was er kraakschoon en gezellig, en voor ik in bed kroop trok ik voor de aardigheid de la van het nachtkastje open en ik vond er een boek en begon erin te lezen, en toen ik er eindelijk op in slaap viel was het een diep stuk in de nacht. De volgende ochtend ging ik bij de baas betalen, en omdat ik in mijn dromen een eerlijke mens ben, zei ik dat iemand zijn boek in het nachtkastje had laten liggen, kijk, zei ik, het zijn er zelfs twee: De Kapellekensbaan en Zomer te Ter-Muren, van Louis-Paul Boon. Nee, zei de baas, dat boek heb ik daar zelf gelegd, zodat de eenzame reiziger iets zou hebben om over na te denken voor hij in slaap valt. Je slaat het gewoon ergens open, kijk, zo, waar zijn we? Bladzijde zevenhonderd zeventien. En zich in een hoekje wringend moest zij nogmaals tot de ontstellende ontdekking komen, dat iedereen zijn eigen gedacht over alles had, en dat niet alleen - want dat was zo erg nog niet - maar dat iedereen op zijn manier gelijk had. Is het niet waar?, vroeg de baas, en hij voegde eraan toe: Dat is dan 37 euro met uw ontbijt.

19 juni

De laatste dagen, als ik mijn avondwandelingetje doe, word ik aangevallen door de meeuw. Ik loop langs de Aulne naar de stad, het is een uur of tien, en op het hoekhuis tegenover de brug, hoog bovenop de schoorsteen, zit de meeuw al onrustig met zijn kop te draaien. Het is wachten tot hij zich naar beneden stort, en in een schrikwekkende duikvlucht luid krijsend recht op mij afkomt. Pas op het allerlaatste moment trekt hij op, een heuse Stuka gelijk, hij scheert rakelings over mijn hoofd, en laat vandaag zelfs een lading meeuwenschijt op me los, die gelukkig haar doel mist en pletsend in het water naast mij terechtkomt. Ook nieuw vandaag is dat ik de aanval verwacht heb, ik heb mijn fototoestel meegebracht. Tja, het had scherper gekund, en beter gekadreerd. Het moest allemaal erg snel gaan, zullen we maar zeggen.


 

18 juni

RELOOKEUR staat er op het venster, en als er niet ook COIFFEUR had op gestaan, ik wist nog altijd niet wat het wou zeggen. Nu wel, en ik denk: is dat niet wie ik nodig heb? Een die niet alleen mijn ijlings ieler wordende haren wat bijknipt, maar en passant mijn hele uitzicht een nieuwe draai geeft, zodat ik met mijn hernieuwde look vriend en vijand eens aangenaam of onaangenaam kan verrassen? Zodat de een tegen mij zegt: Wow, je ziet er geweldig uit!, en de ander achter mijn gat zegt: Het is niet mogelijk!

En op dezelfde uitstap, of is het een andere uitstap, rijd ik langs een straatje dat dood loopt op het strand, in zoverre straatjes op het strand dood kunnen lopen. Volgens mij loopt er op een strand nooit iets dood, het begint er integendeel pas te leven: wat na het strand komt is de zee. Maar wat ik eigenlijk zeggen wou, dat straatje heette Impasse des Idées, en ik dacht: niet het straatje loopt hier dood, het zijn de ideeën. Ik dacht: wiens ideeën? En toen wist ik het ook niet meer.

14 juni, bis

Stel dat ik in een opstoot van - nu ja een opstoot, besluit om eens zo'n kerkje binnen te gaan zoals ze die hier hebben, met een laag torentje en een kunstige spits, een calvaire en een kerkhof ernaast en een muurtje eromheen met blauwe hortensia's en een fraaie ingangsboog, al was het maar om er een paar van die heerlijke art-naïfachtige heiligenbeeldjes te bekijken, je moet niet altijd willen bidden als je in een kerk bent, ik heb al meer dan eens gezien dat toeristen een beetje verschrikt weer naar buiten lopen als ze zien dat er in zo'n kerkje iemand werkelijk aan het bidden is, maar stel, dan zal dat niet gaan, want de kerkjes zijn tegenwoordig haast allemaal toe, waarschijnlijk omdat anders de beeldjes en de vergulde kandelabers worden gestolen en op de marché aux puces aan weer andere toeristen verkocht. Het valt me wat tegen van de almachtige en alziende en alwetende huisbaas, als hij de deur van zijn pand niet meer open durft te laten uit vrees dat er van zijn spullen gepikt wordt. 

14 juni

WARRIOR, staat er in grote letters op de nog grotere pickupjeep, die zo groot is dat de dame bij het uitstappen een tijdje hulpeloos met bengelende benen naar de begane grond moet tasten. Ze ziet er anders niet zo oorlogszuchtig uit, maar schijn bedriegt dus. 

PREPARE, ATTACK, DESTROY, staat er in grote letters op het shirtje van een overigens net geklede en beschaafd ogende veertiger, die met mij aanschuift bij de kassa van Lidl. Ook deze man mag vreedzaam ogen, ik kijk wel uit. 

Ach postmoderne humor à la PROUD TO BE LOUD, een t-shirtje van Adidas in godsnaam, voetbal uit de achtertuinen van Braziliës bidonvilles, ze kijken daar ook mee, als ze een tv hebben zullen ze ook weer zo arm niet zijn.