De laatste dagen,
als ik mijn avondwandelingetje doe, word ik aangevallen door de
meeuw. Ik loop langs de Aulne naar de stad, het is een uur of tien,
en op het hoekhuis tegenover de brug, hoog bovenop de schoorsteen,
zit de meeuw al onrustig met zijn kop te draaien. Het is wachten tot
hij zich naar beneden stort, en in een schrikwekkende duikvlucht luid
krijsend recht op mij afkomt. Pas op het allerlaatste moment trekt
hij op, een heuse Stuka gelijk, hij scheert rakelings over
mijn hoofd, en laat vandaag zelfs een lading meeuwenschijt op me los,
die gelukkig haar doel mist en pletsend in het water naast mij
terechtkomt. Ook nieuw vandaag is dat ik de aanval verwacht heb, ik
heb mijn fototoestel meegebracht. Tja, het had scherper gekund, en beter gekadreerd. Het moest allemaal erg snel gaan, zullen we maar zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten