Nog
eens aan 't lezen: Alice in Wonderland.
In het Engels, dat moet haast ook. Het boekje wemelt van de
woordspelingen, die het in een andere taal niet doen.
Do cats eat
bats? vraagt Alice zich
af, terwijl ze in het konijnenhol aan het vallen is. Do
cats eat bats? Do cats eat bats? De
val duurt eindeloos, dus doet ze de tijd dood, door onder meer aan
haar kat Dinah
te denken. Daarbij dommelt ze haast in, en raakt wat in de war. Do
bats eat cats?
Ik
heb hier thuis nog een oude Nederlandse vertaling. Eten
katten vleermuizen?
Eten vleermuizen katten?
Het werkt niet.
De
belevenissen van Alice zijn wonderbaarlijk.
Curiouser and curiouser! vindt
ze zelf ook. Mossie, mossie, wat gek!
wordt dat. In het Nederlands, inderdaad.
Mine is a long
and sad tale, zegt de Muis. It is a long tail, certainly, antwoordt
Alice, but why do you call it sad? Arme
vertaler. Ach, mijn verhaal is lang en droevig,
zei de Muis. - Is het verhaal even lang en droevig als Uw staart?
Het
gaat niet. Dat is niet de fout van de vertaler, maar van Lewis
Carroll en zijn taalspelletjes.
Mijn
meest geliefde figuur tot nog toe (ik ben pas in hoofdstuk zes) is de
Caterpillar
uit hoofdstuk vijf. Een streng en nukkig figuur. Explain
yourself! zegt hij
tegen Alice. Dat kan Alice niet, because I'm not
myself, you see. - I don't see, zegt
de Rups. One doesn't like changing so often, you
know, zegt Alice. I
don't know, zegt de Caterpillar. Al bij al is hij toch een geschikte rups, hij geeft
Alice een tip voor hoe ze weer groter kan worden.
Vanavond
in bed hoofdstuk zeven: A Mad Tea-Party.
Ik kan niet wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten