Op mijn lockdownwandelingen in de buurt kom ik af en toe een bevlagd huis tegen. Er wappert een Vlaamse leeuw aan een mast in de tuin. In goud een leeuw van sabel getongd en geklauwd van keel. Om onduidelijke redenen is het keel veelal verdwenen. Of een zwart-geel-rode lap stof hangt uit het raam naar buiten. Terwijl er geen Europacup aan de gang is, en tijdelijk ook geen regeringsvorming. De bewoner van het huis maakt zich gewoon kenbaar als Belgisch of Vlaams gezind. Wat dat inhoudt is me een raadsel. Landen en gewesten bestaan niet echt. Het zijn abstracties, ze zijn niet zichtbaar uit de ruimte. Zelf ben ik al eens goed of slecht gezind. Ik zou voor mijn huis een zwarte of witte vlag kunnen hijsen naar mijn humeur van het moment. Een weinig werkbaar idee, want ik heb wel eens te lijden van mood swings de laatste maanden. Ik zou nogal in de weer zijn met die vlaggen. Humeur is wel zichtbaar. Zo niet uit de ruimte, dan toch op een niet al te grote afstand. Reken maar dat je 't kunt zien als ik de pest in heb. Geen zwarte vlag van doen. Nu het erover gaat, ik kwam op mijn vroegere lockdownwandelingen veel wit bevlagde huizen tegen. De mensen die er woonden waren niet per se goed gezind, ze voelden wel mee met de zorgwerkers in rust- en ziekenhuizen. Dat wilden ze laten zien. Die witte vlaggen zijn intussen haast allemaal weg. Wat dat wil zeggen weet ik niet. Het deert me niet. Ik heb het toch al niet op vlaggen begrepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten