Vandaag van kwart over tien tot kwart voor twaalf met open mond liggen kijken hoe de tandarts met onnoembare apparaten mijn gebit een restauratiebeurt gaf. In Engeland zou men die long overdue noemen. De waarheid is dat ik mijn ogen toe gehouden heb, struisvogelsgewijs gelovend dat de tandarts dan ook weg was. Na dertig minuten kunnen de kaakspieren het niet meer zo goed aan, en gaat de kin aan het bibberen. Niet dat zo'n mineur ongemak de tandarts ook maar even van zijn stuk brengt. Hij becommentarieert door zijn maskertje neuzelend de toestand van mijn tanden, ik neem aan ten behoeve van zijn assistente. Zelf wil ik het in elk geval niet horen. 'Zo', zegt hij na afloop. 'Je kunt niet zeggen dat we stil hebben gezeten. De bovenkant is af.' Ik betaal 328 euro en maak een afspraak voor de onderkant. Restauratie, let wel. Renovatie is voor later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten