Ik zal eens iets bekennen. Ik moet niet te vaak detective- en politieseries zien op de televisie. Goed acteer- en camerawerk, mooie decors, glooiende Engelse coutryside, daar kan ik van genieten. Vroeg of laat komt er een lijk op de sectietafel terecht, zodat de altijd sarcastische patholoog de schade kan opmeten. Kneuzingen en wurgsporen, in- en uitgangswonden, daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar dan. Wie heeft het gedaan? Waar? Wanneer? Hoe? Waarom? Geen idee. De plot is er te veel aan.
Ik zal nog maar eens iets bekennen. Ik schrijf graag, maar ik lees niet half zoveel als iemand die graag schrijft zou kunnen. Tot daar toe. Maar nu zal ik eens écht iets bekennen: als ik iets lees, versta ik er de helft van de keren maar de helft van. Niet dat ik niet probeer. Zie ik weer een artikel over het pensioenenvraagstuk, dan vind ik dat ik dat moet lezen. Tenslotte hoor ik tot de doelgroep. Helaas, na een paar alinea's moet ik de rol lossen. Eerste en tweede pijler, dat gaat nog. Repartitie, kapitalisatie: ho maar.
De crisis van de euro, dat is lezen tot ze weer over credit default swaps beginnen. Iedere keer trachten ze in simpele woorden uit te leggen wat dat zijn. Sorry. Staatsobligaties? Beleggingsinstrumenten? Laat maar. Als het over geld gaat, moet ik passen. Boekhouding, dat is een boekje hebben waar je in op kan schrijven wat je gekocht hebt en hoeveel dat gekost heeft, links, en wat je verkocht heb en hoeveel dat heeft opgebracht, rechts. Het kleinste bedrag aftrekken van het grootste, geen probleem. Dan weet je wat er over is, of te kort. Alleen heb ik zo'n boekje niet, en dat is beter zo. Ik raak nogal makkelijk dingen kwijt, als ik nog iets mag bekennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten