Sinds
kort ga ik weer naar school. Dat was best een tijd geleden. De Rug-
en nekschool is het nu. Ik ben er geen leerling of student, laat
staan leraar of lesgever, maar revalidant. Ik zit op rare
machines met trappers en hendels en stangen en beugels, en met een
schermpje. Daarop kan ik zien hoe goed ik het doe, en hoelang het nog
duurt. Als het schermpje leeg is, voor ik begin, komen er allerlei
opbeurende kreten op, zoals: A coach of endless
patience. De machines hebben ook een naam. Ze heten allemaal
David. Wij revalidanten hebben gelukkig verschillende namen,
dat vergemakkelijkt het samenzijn. De solidariteit is groot. We
vertellen elkaar wat we doen in het leven. Ik leg uit dat ik ooit
zelf a coach of endless patience was, de
Engelse taal onderwijzend aan jongelui met wisselende aandacht en
ambitie. Nu ben ik op rust, zeg ik, terwijl ik nog zweet en naar adem
hap van mijn labeur op David.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten