25 juni

Ooit kreeg ik een dicteerapparaatje cadeau. We hebben het hier over het pre-smartphonetijdperk. Je sprak in een klein magneetbandrecordertje met een minicassetje erin. Ik gebruikte het toen vooral om nieuwe woorden op te slaan die ik hoorde op de BBC World Service, waar ik te pas en te onpas naar luisterde. 

 

Later heb ik ook nog kleine schriftjes cadeau gekregen, of zelf gekocht, om leuke dingen in te noteren die ik hoorde of las om me heen. Het schijnt dat echte schrijvers dat ook doen, om hun boeken te stofferen. Je kunt niet alles onthouden, al zeker niet als je zoals ik met een geheugen als een lekke emmer geboren bent.

 

Helaas, het werkt niet. Het dicteerapparaatje van weleer lag al vroeg aan de kant, zo ook later de vele schriftjes. Ze zaten in mijn broekzak, of in mijn jas, of in mijn tas, en als er dan eens iets leuks te noteren viel, bleek dat ik de foute jas aan had, of het schriftje was in de auto achtergebleven, of ik had geen pen bij me.

Zoals vandaag, toen ik rond een uur of drie voor het eerst in maanden weer eens neerstreek bij Koek en Ei en er een koffie kocht voor bij mijn De Standaard Weekblad. Vroeger las ik er de Standaard van het huis, die net achter de deur aan de haak hing, maar dat was toen je nog dingen van iemand anders aan mocht raken.

Ik las een stuk over de lockdownervaringen van Ilja Leonard Pfeijffer in Genua. Hij had van alles behartigenswaardigs te zeggen, maar een zinnetje sprong eruit. Hij zei - het maakt niet uit in welk verband: wat minder stelligheid zou de wereld ten goede komen.

Ik las dat en greep spontaan naar mijn pen, maar die had ik niet bij me. Onthouden dan maar, en kijk: het is gelukt.

Lui die witten zeggen en andere die blanken zeggen. Believers en ontkenners. Stamboom- en recenter gearriveerde Belgen. Mondmaskerdragers en vrije hoesters. Mannen en vrouwen. Ouwe lieden en jonge gasten. Stedelingen en plattelanders. Werkvolk en hoog opgeleiden. Bakfietsers en dieselrijders. Snoezige poesjes en potentiële hondsdolheiddragers.

De stammentwisten grijpen om zich heen als bosbranden. Dus ja, wat minder stelligheid zou de wereld ten goede komen.