Nico Dijkshoorn heeft excuses van mij te goed. Ik geneer me om dit te zeggen, die een onvoorwaardelijke bewonderaar van hem ben. Dat ik hem amper ken, doet van mijn bewondering niets af. Ik geloof dat hij in Leiden woont, maar misschien is dat ook niet zo.
Wel weet ik dat Nico Dijkshoorn 's middags om vijf voor één een stukje voorleest op radio één. Het Middagjournaal, als afsluiter van het programma Nieuwe feiten. Een week lang van maandag tot vrijdag, waarna iemand anders het weer een tijdje overneemt. Er zijn veel overnemers, en ze zijn best verdienstelijk, maar iedere keer denk ik, als ik ze hoor: wanneer komt Nico weer?
Zo ging dat, tot ik niet lang geleden een Middagjournaal hoorde van Jovanka Steele. Van deze Jovanka weet ik nog minder dan van Nico Dijkshoorn. Wel dat ze Amerikaanse is. De manier waarop Jovanka zegt: We hebben thuis vijf katten is werkelijk onnavolgbaar. Alleen al door dat hemelse accent van haar zijn Jovanka's stukjes elke keer een cadeau.
Daarbovenop is Jovanka Steele overwegend vrolijk, guitig, een beetje kwajongensachtig, als ik zo'n woord voor een vrouw mag gebruiken, je weet dat niet goed meer tegenwoordig. Helemaal anders dan Nico Dijkshoorn, die graag sombert en bromt en klinkt alsof het einde der tijden al een poos bezig is, wat het altijd al is ook eigenlijk.
Dan is die jolige Jovanka zo verfrissend, dat ik me op een mooie vrijdagmiddag liet ontvallen: Die Amerikaanse is zowaar nog beter dan Nico! Ik zei die Amerikaanse omdat ik haar naam nog niet goed kende. Hij klonk een beetje als Jo Vandecasteele, op z'n Amerikaans-Nederlands gezegd met een lettergreep te veel. Ik heb sinds toen nog meer stukjes van haar gehoord, en elke keer was ik helemaal in de wolken, en vergat ik Nico Dijkshoorn een beetje meer.
Vandaag om vijf voor één was Nico er weer. Gisteren ook, maar toen was ik niet thuis. Maandag ook, maar toen stond de radio niet aan. Nico bromde en somberde over de avondklok, en dat hij na negen het huis niet meer uit mocht, terwijl mensen die een hond hebben dat wel nog mogen, zogezegd om hem uit te laten, maar ze staan natuurlijk maar tegen elkaar te zeiken op de wijze van hondenbezitters: hoe oud hun hond is, en hoe hij heet, meestal een mensennaam, tegenwoordig ook een achternaam. Ik heb een enorme rothekel aan honden, zei Nico ook nog, en dat wat hem betreft alle honden maar beter Hond heten.
Op dat moment wist ik weer: al is Jovanka Steele met voorsprong de beste in het Middagjournaal, Nico Dijkshoorn is toch nog net weer een beetje beter. Dat was ik even vergeten. Deswegen, geachte heer Dijkshoorn, beste Nico, mijn gemeende excuses. En dat u over honden hardop zegt, op de openbare radio, wat ik van ze denk, maar voor mezelf hou. Om toch vooral maar niemand in mijn vrienden- en familiekring voor het hoofd te stoten. Met Vlaams Blokkers heb ik dat ook. Ik zal, anders dan u, wel een Belg zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten