29 september

Weg zijn van huis heeft zo zijn voordelen. Een ervan is, dat niemand loopt te zeuren over een 'Copernicaanse omwenteling'. Ik verneem dat ze elkaar in het thuisland met die frase om de oren slaan, in bepaalde kringen.

Ik moet iedereen verzoeken de woorden in mijn bijzijn niet uit te spreken. Ze zijn beledigend voor Copernicus, en getuigen van een gigantische zelfoverschatting. Het Gewest Vlaanderen is de zon niet, Kris Peeters geen zonnekoning. In andere delen van de wereld zou het Rijk van Peeters een middelgrote stad zijn, hij zelf een saaie burgemeester.

27 september

Gelezen, van Fred Vargas: Maak dat je wegkomt (Pars vite et reviens tard).

Anders dan 'Fred' doet vermoeden, is de auteur een vrouw, 'van beroep archeologe, gespecialiseerd in middeleeuwse dierlijke skeletten'. Dat laatste is nu eens iets waar ik me echt niets bij voor kan stellen.

Maar het is OK, want Maak dat je wegkomt is een zeer genietbaar, geestig en spitsvondig verhaal. Natuurlijk gaat het ook weer over lijken die gevonden worden en een rare poltiecommissaris die moet uitzoeken wie het gedaan heeft, maar in deze policier is dat eigenlijk maar bijzaak.

Hoofdzaak is de pest, en hoe een hele stad (eigenlijk twee, Parijs en Marseille) in geen tijd, en met maar een beetje hulp, ten prooi kan vallen aan angst en middeleeuwse superstitie.

De slimme en natuurlijk erg warrige speurder Jean-Baptiste Adamsberg wordt pas in het vierde hoofdstuk opgevoerd. Tegen die tijd was ik zo op de andere personages verslingerd, dat de flic voor mij niet meer hoefde.

'Pars vite et reviens tard' is een vrije vertaling van Cito, longe fugeas et tarde redeas, een eeuwenoud advies voor mensen die door een pestepidemie worden overvallen: wegwezen! Er lopen in het boek prachtige figuren rond, zoals Joss De Guern, ex-zeeman uit Bretagne, bij wie alles begint maar die naar het einde toe tot spijt van de lezer zo goed als uit het verhaal verdwijnt.

In wezen gaat het boek over manipulatie: het brein ontkomt, de uitvoerder weet nergens van, die die denkt dat hij de dader is, is het niet.

'Wie bijgelovig zegt, zegt gelovig', vervolgde Decambrais eenmaal losgebrand. 'Wie gelovig zegt, zegt manipulatie en wie manipulatie zegt, zegt catastrofe. Dat is een plaag van de mensheid die meer doden heeft veroorzaakt dan alle pesten tezamen'.

Fred Vargas, Maak dat je wegkomt (Pars vite et reviens tard)

20 september

De voormalige judocoach DD van de naar hem genoemde partij staat castratie van pedofiele bisschoppen voor, door middel van twee bakstenen, door hem zelf te bedienen indien gewenst. Ook mogen hem niet goed gezinde ministers op een flitspaal worden gezet en met eieren bekogeld. Gespierde uitspraken, die vast op bijval kunnen rekenen in menige huiskamer en aan de cafétoog.

DD vermoedt verder een samenzwering tussen kardinaal op rust Godfried Danneels en diens broer, van wie de laatste de Belgische justitie heeft verkocht aan de kerk. 'Alles hangt samen', zegt DD - het ultieme credo van de conspiracy theorist. Ooit blijkt dat Paul Vanden Boeynants achter de moord op J F Kennedy zat.

Wat de castratie met bakstenen betreft, ik weet niet of deze vorm van rechtsuitoefening in Iran bekend is. Overspelige vrouwen tot het hoofd in een put in de grond steken en met stenen bekogelen tot de dood erop volgt kan er in elk geval wel. Er is nog ruimte voor DD om zijn standpunen wat aan te scherpen.

Nu, de meer redelijke lieden onder ons wisten al dat er met deze DD iets mis was lang voor B. De Wever ooit besloot hem in zijn partij op te nemen. Dat laatste lijkt nu wel vergeten, of is het vergeven.

18 september

De gids laat de mozaïeken zien van de Gallo-Romeinse villa. Ze doet dat zeer voortreffelijk, in de mate dat de bezoeker bij momenten vergeet zich op de gekleurde steentjes te concentreren. In de privévertrekken waren die steentjes groter, de motieven simpeler. Die zag toch niemand. Maar in het publieke deel, waar al eens volk van buiten kwam, was niets te duur of te goed. De blauwe kleur, die uit de Oriënt werd ingevoerd, kostte meer dan goud. Die was alleen te zien in de ruimte waar de eigenaar het voetvolk ontving. Hij zat natuurlijk een trapje hoger, de wanden van de audiëntiehal waren met marmer bekleed. 'Vous voyez bien que tout cela est fait pour impressionner', zegt de gids nog. Ja ja, denkt de bezoeker.

17 september

Het is stilaan avond, ik zit in Le Tambourin, voor een keer binnen, want het regent een beetje en de lucht zit donker. 'Nooit meer dan een dag of twee', zegt de baas als hij langskomt. 'Il faut juste que le vent tourne'. Morgen zit hij vast weer in 't noorden, en dan blaast de Mistral alle wolken weg. Dat is dan goed nieuws. Twee minuutjes later is de baas er weer. 'Regardez les drapeaux', zegt hij. En ja, ze waaien recht l'étang de Thau in, zuidwaarts. 'Demain après-midi', zegt de baas, 'le soleil sera de retour'. Dat was gisteren. Vanmiddag zit ik in de zon mijn stukkie te schrijven. Some people have all the luck, denk ik. Wie hier geboren wordt, is al een heel eind op weg.

16 september

'De invulling van monseigneur Harpigny toont misschien het onderscheid tussen de Latijnse en de Germaanse mentaliteit', heeft de bisschop van Antwerpen Bonny gezegd naar aanleiding van uitspraken van zijn collega uit Doornik (Deredactie.be, Pedofilie-affaires splijten de Belgische kerk). 'De Vlaamse houding is er niet een van grote woorden. We zijn daar zelfs allergisch voor.'

Waar heeft die bisschop het nu plots over? Hoe veel dommer, belachelijker en wereldvreemder kun je het maken? Wat zegt de Heilige Geest van dit soort cafépraat? Latijnse mentaliteit, in Doornik! En dat eeuwige hypocriete 'misschien'. Is het zo, Bonny, of is het niet zo? Sinds wanneer heb ik als inwoner van het Gewest Vlaanderen een 'Germaanse mentaliteit'? Houdt die dan op in Ronse? En sinds wanneer zit iedereen maar wat in te vullen in het Belgisch episcopaat?

Allergisch voor grote woorden, ik denk het niet. Voor stomme, dwaze, achterlijke woorden des te meer. Voor woorden van mannen met punthoeden helemaal.

14 september

'Je gebruikt momenteel 37 MB (0%) van je 7497 MB.' Dat lees ik onder mijn gmailaccount bij Google. Zo'n bericht is erg slecht voor mijn ego, en dan heb ik het niet eens over de 'je'. Ik ga ervan uit dat ze bij Google, waar de oudste werknemer waarschijnlijk net geen vijftien is, het voornaamwoord 'u' niet meer kennen. Dat weze dan zo, en 'weze' kennen ze a fortiori helemaal niet ('a fortiori' kennen zelfs hun ouders niet meer).

Ik heb het over die 0%. Nul! Dan denk ik dat ik toch af en toe een beetje met mijn computer in de weer ben, dat ik op mijn eigen bescheiden manier een heel klein beetje meedraai in het mondiale cybergebeuren. Dat het niet veel voorstelde, dat wist ik, en daar kan ik mee leven. 37 MB, vooruit, voor mij was dat genoeg. Maar nul procent! Weten ze wel hoe het woord 'nul' klinkt bij Google?

Ik kan net zo goed weer een blok gelijnd briefpapier aanschaffen en een velletje postzegels met smurfen erop. Heb ik iemand iets mee te delen, dan stuur ik wel een briefje. Dat is ook nog eens virusvrij, want postzegels en enveloppes plakken tegenwoordig zonder speeksel. Speeksel, zouden ze dat woord nog kennen bij Google?

11 september

De slechtweerprofeten maken mijn leven moeilijk. Sta ik op, schijnt de zon. Kom ik iemand tegen, ik zeg: Da's nogal eens een weertje, hé? Zegt hij/zij: Ha ja, maar dat zal weer niet lang duren. Ze roepen voor morgen regen af.

Varianten overal. Lekker weertje, wat? Ja, nou, precies. Hoewel, ik hoor hier net op de Wereldomroep dat het morgen zwaar gaat gieten.

Of: Jongens, wat een zalige dag. Zeg dat wel. En geniet er maar van. Frank Deboosere zegt dat het morgen weer gedaan is.

Ja ja, 't is al goed. Nog iemand?

10 september

Je kunt in gedachten naar Sète zwemmen. Zelfs ook in het echt, toch een eindje. De hele weg is te ver. Maar wat een genot, te zwemmen in l'étang de Thau terwijl je de bult van Sète voor je ziet, tegen die achtergrond van blauw die ze elders niet hebben. Met wat geluk kom je onderweg een tros oesters tegen, die mag je niet laten liggen. Even goed is niet zwemmen, maar drijvend op je rug naar de hemel kijken. Er komt wel water in je oren, maar dat gaat er straks weer uit, als je op je strandhanddoek ligt te drogen. Nog andere mensen liggen daar ook te drogen, je hoort ze bezig in het Duits, het Engels, het Nederlands, het Russisch, het Italiaans, een enkele keer zelfs in het Frans. Elle est bonne? Tais-toi, Mathieu!

7 september

Over geluiden valt veel te zeggen. Daar luidt wat. Maar hoe luid? En hoe luidt het? Van klaterende beekjes wordt iedereen vredig. Kwetterende vogeltjes. Maar niet om zes uur 's ochtends na een nachtje stappen, graag. Een geluid dat mij deprimeert is dat van dobbelstenen op een houten bord. De nutteloosheid ervan, de moedeloosheid. Ik kan mij voorstellen dat ook het geschuif van de pionnetjes over het spelbord hoorbaar is, een gruwel. Toch zijn andere mensen dol op het gerol van dobbelstenen. Ze vinden het een vrolijk, onschuldig, opgewekt geluid. Zo is het altijd.

Nu, ik leef liever met een buurman die 's avonds in zijn tuin zit te ganzeborden dan een die zijn televisie aan heeft, of zijn radio, of een ander tuig waar geluiden uitkomen die op een heel andere plaats gemaakt zijn, en vaak een heel ander moment. Speel dan zelf theater, of trommel of zing een beetje. Het mag best vals zijn. Liever een vals zingende buurman dan een die uitpakt met Bach uit zijn Bang en Olufsen.

6 september

Ik denk dat ik niet populair ben. Dat leid ik af uit de e-mails die ik krijg. Niet dat het er weinig zijn, ik krijg hopen e-mails. Alleen komen ze, op een zeldzame uitzondering na, tegenwoordig allemaal van Aldi en Lidl. 'Uitzonderlijk nazomervoordeel op textiel', staat er dan, of: 'tuinschaar met rolsysteem'. Met sms'jes is het nog erger, maar daar heb ik toch minder last van. Anders dan mijn e-mailadres is mijn gsm-nummer een redelijk goed bewaard geheim. Enkel mijn nauwste bloedverwanten en een paar vrienden en intimi hebben er weet van. Zij sms'en mij zelden. Krijg ik toch een bericht, dan komt het vast weer van Scarlet, of van een andere provider die mij laat weten dat ik nu in Frankrijk ben. Alsof ik dat niet gezien zou hebben aan de staat van het wegennet. Laatst belandde ik met mijn gade per ongeluk op een heel slecht stukje weg in de buurt van Nîmes. 'Kijk', zeiden we samen op precies hetzelfde moment, zoals dat wel meer voorkomt bij mensen die al een kleine halve eeuw elke dag samen optrekken. 'Het lijkt België wel'.

5 september

Zondag, marktdag. Die sla ik maar eens over. Ik heb pas op de markt van Villeneuve-lez-Avignon een groene hagedis gekocht, die ik thuis aan de voorgevel vast wil maken. Hagedissen brengen geluk, schijnt het, of zijn dat gekko's of salamanders. Het maakt niets uit.

Villeneuve was de stek van de kardinalen in de tijd dat de paus zelf over het water in Avignon zat. Volgens mij hadden de kardinalen dat best getroffen: het is goed toeven in Villeneuve, geen drukte om je oren, en de behuizing moet goed geweest zijn, als je ziet wat er nu nog van overblijft.

Zondag, wasdag dan maar. Voor mijn huis heb ik een lange waslijn gebouwd waar al het boven- en ondergoed nu in een licht briesje hangt te zwaaien. Een beetje ongeduldig wacht ik op etenstijd, als de oesters op tafel komen. Uit l'étang de Thau, recht van de producteur, die hier 's avonds als barman doubleert. Zo'n dubbel leven, dat lijkt me wel wat.

1 september

Ik zit ergens te velde in wat oude Knacks te lezen (met dank aan L & M). Een stuk gaat over 'De erfenis van de Volksunie' en is een gesprek met drie stilaan bejaarde oud-vendelzwaaiers: Nelly Maes, Johan Sauwens en Jaak Gabriëls. Ze hebben niet veel te vertellen, maar wat doet het ze deugd na al die tijd nog eens vijf volle pagina's te krijgen, met foto's in kleur. 'Toen ik begin jaren negentig samen met Guy Verhofstadt de VLD oprichtte', zo begint Gabriëls een uiteenzetting die ik van stomme verbazing niet verder lees. Dat Gabriëls Bree heeft opgericht, ja, dat wist ik wel.

31 augustus

Ik zit met mijn gade een slaatje te eten bij Ginette et Marcel. Mijn gade eet de tarte salée du jour, ik een salade Ginette (met ei en ham en vooral veel sla). De zon schijnt, een matig getalenteerde straatmuzikant speelt en zingt de blues. Na afloop laten wij ons door Marcel fotograferen aan tafeltje nummer 40. 'Mais comment vous avez fait?' vraagt hij. We weten het zelf ook niet.

28 augustus

Ik heb het mandje met de aardappelen en de sjalotjes in de boom gehangen. Dat moet u niet doen, zegt de man van l'Ile de la Réunion (ik dacht eerst dat hij Lille gezegd had). De eekhoorns zullen ze opvreten. Hij kan het weten, hij is hier al drie maanden. Het gesprek kabbelt wat voort, valt op de onvermijdelijke kwalen. Twaalf operaties op een jaar, zegt hij. Chemo, bestraling, de hele winkel. Een tumor op de nieren als een vuist. Hij toont zijn vuist. U bent wel prachtig hersteld, zeg ik hem. Touchons du bois, zegt hij.

26 augustus

Gelezen: Herinnering aan mijn droeve hoeren van Gabriel Garcia Marquez (Memoria de mis putas tristes). Over oud worden. 'Op een dag ontbeet ik tweemaal omdat ik de eerste keer was vergeten', dat was 'in de loop van mijn vijfde decennium'. Maar als het verhaal begint wordt de verteller net negentig. 'Ik word oud, weet je', zei ik. 'Dat zijn we al', fluisterde zij. 'Alleen, dat voel je zelf niet vanbinnen, maar iedereen ziet het aan de buitenkant'.