Over geluiden valt veel te zeggen. Daar luidt wat. Maar hoe luid? En hoe luidt het? Van klaterende beekjes wordt iedereen vredig. Kwetterende vogeltjes. Maar niet om zes uur 's ochtends na een nachtje stappen, graag. Een geluid dat mij deprimeert is dat van dobbelstenen op een houten bord. De nutteloosheid ervan, de moedeloosheid. Ik kan mij voorstellen dat ook het geschuif van de pionnetjes over het spelbord hoorbaar is, een gruwel. Toch zijn andere mensen dol op het gerol van dobbelstenen. Ze vinden het een vrolijk, onschuldig, opgewekt geluid. Zo is het altijd.
Nu, ik leef liever met een buurman die 's avonds in zijn tuin zit te ganzeborden dan een die zijn televisie aan heeft, of zijn radio, of een ander tuig waar geluiden uitkomen die op een heel andere plaats gemaakt zijn, en vaak een heel ander moment. Speel dan zelf theater, of trommel of zing een beetje. Het mag best vals zijn. Liever een vals zingende buurman dan een die uitpakt met Bach uit zijn Bang en Olufsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten