7 mei

De radicale afwijzing van collectief denken. Er zijn van die citaten die blijven plakken. Dat je de weekendkrant van een week geleden terugzoekt, je denkt: hoe was dat weer precies? Het citaat is van Charlie Warzel van de New York Times, geciteerd in dS Weekblad door Steven De Foer (Lockdownwoede in de VS), en hier nog eens door mij. Want zo gaat het ook natuurlijk: we praten elkaar maar na.

Het ging over aanhangers van een rudimentaire ideologie van de absolute vrijheid, een heilig recht om alleen aan jezelf te denken. Rudimentaire ideologie? Komaan! Twee woorden van vijf lettergrepen, dat moet wel bullshit zijn.

Struise binken op de foto, zes op een rij, wijdbeens, als een kerstboom vol behangen met oorlogstuig. Binnen in, niet op de trappen voor, het parlementsgebouw van Lansing, Michigan. Ten voeten uit, breed uitgesmeerd over bijna twee pagina's van de zaterdagkrant. Freedom!

Ja ik heb vandaag de smoor in, morgen doe ik wel weer beheerst en redelijk. Morgen heb ik wel weer begrip voor de hardwerkende mensen die zich achtergelaten voelen. Vandaag even niet, schat.

Citaten die blijven plakken. Het is de absentie van zin hebben in dingen. Van Ellen Deckwitz, dichteres en columniste, opgetekend door Ann-Sofie Dekeyser, in hetzelfde dS Weekblad. Over haar depressies. Het was een totaal vacuüm. Dat kan ik mij niet voorstellen, ook nog niet na bijna acht weken van confinement in mijn kot. Mij zul je het woord depressief niet lichtzinnig horen gebruiken. Maar de smoor in, dat wel. Vandaag wel.

Wat is dat van die confinement? Situation d'une population animale trop nombreuse dans un espace trop restreint et qui, de ce fait, manque d'oxygène, de nourriture ou d'espace (Larousse). Dat zal het zijn. Eten genoeg, maar geen zuurstof. Geen ruimte. Daar krijgt een mens de smoor van in. De smoor inhebben: behoorlijk balen (Van Dale).