24 januari

Ik heb melk gekocht bij Carrefour. Een liter halfvolle weidemelk. Goede en verantwoorde melk. Dat zeg ik niet, het staat op de doos. Van karton van verantwoorde herkomst. Wie is de baas? staat ook nog op de doos. Het antwoord is: wij. Daar ben ik zelf nu ook bij. Ik steun de boer die om de hoek woont, en zijn koeien ten minste vier maanden op het jaar buiten laat. 

Wie is de baas? is geen eenvoudige vraag meer in deze tijd van voortdenderende emancipatie. Vroeger was het simpeler. Mijn moeder stond in de winkel, een man stapte binnen en vroeg: Is de baas thuis? Niet nodig te vragen wie dat was. Toen ik aan de beurt was, sprak het al niet meer zo vanzelf. Wel was ik nog onbetwist gezinshoofd. Of mijn zonen, nu aan de beurt, dat nog zijn, moet ik ze eens vragen. 

Versta me niet verkeerd, ik vind het allemaal prima. Te veel bazen is niet goed. Tenzij ze allemaal melk kopen, en er de boer om de hoek een fatsoenlijke prijs voor betalen. 1,05 €, prijs gestemd door de consumenten. Ik heb niet meegestemd, maar 1,05 € is dik oké voor mij.