30 december

Bestaat dat, gelukkig zijn? Jawel, al is het een af en toe voorbijfietsend besef, eerder dan een blijvende toestand. Men zal mij deze opstoot van amateurfilosofie vergeven, het is tenslotte nog kersttijd. Ik kreeg hem, de opstoot, toen ik laat in de avond nog wat voor mij uit zat te staren, en mij afvroeg: wat is er nu vandaag gebeurd dat voor het slapen gaan nog het herinneren waard is? Toen wist ik het. De groene specht, picus viridis, in geen tijden meer gezien, daalde voor de middag plots in mijn tuin neer en begon er rustig in het gazon te pikken, als was hij nooit weggeweest. Ik bleef hem maar door het raam van de woonkamer nakijken, ook toen hij opvloog en tegen de stam van de grote berk aan ging zitten, met zijn rode nek naar mij toe, en daar verder niets meer uitvoerde. Ik prees me gelukkig dat ik vanmorgen laat was opgestaan, laat aan het ontbijt begonnen, waardoor ik de groene specht te zien kreeg. Dan vloog hij weg, dat is nu precies wat ik bedoel.

24 december

Winkeliers omzeilen sperperiode 

Nog een prijs: saaiste krantenkop van het jaar, vandaag in De Morgen. Op de één, jawel.

Als er dan toch niets te melden valt, kun je wel wat beters verzinnen:

Zon onder om 16.40 u. 

Om maar iets te noemen. Ook niet echt voorpaginanieuws, maar het klinkt tenminste bemoedigend. Eergisteren was het nog 16.39, morgen is het al 16.41 u. Ik bedoel maar, het is in deze kerstdagen al genoeg van winkeliers. Wie wil daar nog over lezen ook nog? 

Dat de dagen weer langer worden, dàt is pas een feest waard. Geen sterren en herdertjes van doen. Waar het echt over gaat, dat zijn we intussen vergeten, met ons kindeke en zijn kribbeke. Dus toch maar eens in de krant zetten, denk ik. 

21 december

Hugo Camps is de laatste tijd in goede doen. Ik mag hem weer graag horen kankeren. Niet per se over zijn medemensen, des te meer over kerstlawaai en bij uitbreiding het hele os-en-ezelsgebeuren tegen het jaareinde. De publieke ruimte hoort neutraal te zijn, zegt Camps. Geen straten afgezoomd met flikkerend kreupelhout. 

Of vandaag over het elitaire populisme van Van Dale en de keuze van het Woord van het Jaar 2011: stoeproken, of het even klef-correcte heen-en-weerkind. Hij heeft gelijk. Kinderen zwaaien uit en zwaaien in, soms met tranen, soms met snoepgoed. Stigmatiseren doen ze zelf wel. Net zo.

Ambtenarenpraat steek je niet weg met een likje fluoverf (genre hangjongeren, dwaalouderen). Hoe ongelooflijk duf van de 16 procent stemmers om op een woord als stoeproken te vallen, als ze ook belspeldel in het lijstje hadden.

Volgend jaar beter: voor 2012 stel ik nu al pedaalkloot voor. Wat het precies wil zeggen zien we nog wel, we hebben daar een heel jaar de tijd voor. 

20 december

De prijs voor de domste stunt van het jaar is altijd een moeilijke zaak. De concurrentie is hard. Dit jaar viel pas op 9 december alle twijfel weg. Op de laatste Europese top in Brussel zat de Britse Conservatieve premier het hele officiële diner èn de daaropvolgende onderhandelingen, die tot diep in de nacht aansleepten, zijn plas op te houden. Niet dat het plassen niet paste, of dat het niet mocht, of niet kon, of niet wou lukken. De premier wilde het zo, hij deed het expres. 

David Cameron vindt dat onderhandelen met een spannende blaas een slimme zet is. Het houdt je geconcentreerd. Je bent veel meer gefocust. Zoveel onzin kan zelfs Cameron niet zelf verzinnen: hij heeft het van wijlen Enoch Powell, ook ooit regeringslid voor de Conservatieven.

Meteen weten we hoe het komt, dat Cameron als enige van de 27 EU-leiders zijn veto uitsprak tegen de voorgestelde verdragswijzigingen. Hij moest zo hard, hij kon al lang niet meer volgen waar het over ging. 

Een volle blaas en een leeg hoofd: je zult maar zo iemand als premier hebben. Maar goed, ze hebben hem zelf gekozen natuurlijk, onze Britse vrienden.  

David Cameron

Een leuk verhaal. Is het ook waar?

Een woordvoerder voor de eerste minister gaf tegen de Londense Evening Standard toe dat Cameron de volleblaastechniek eerder bij belangrijke toespraken gebruikt heeft. Maar hier in Brussel, zei hij, was de reden meer politiek. Op zo'n topconferentie kun je moeilijk even weglopen. Je weet nooit wat ze afspreken terwijl je er niet bij bent. Je moet er op ieder moment je aandacht bij hebben. 

Zo neemt de Europese Raad dus zijn beslissingen: de grootste wint. Maar dat wisten we al.

17 december

De huismuis bewoont ons huis al lang. Op winterse avonden, als ik met gedempt licht op de sofa zit, zie ik hem meermaals opduiken, veelal uit de keuken, waar de huismuis warmte zoekt en mogelijk wat etensrestjes, hoewel mijn gade en ikzelf er ter zake strenge normen op nahouden.

Vaak verdwijnt de huismuis onder de vaatwas, die dan pas gedraaid heeft en nog lekker warm staat. 's Nachts in bed hoor ik meer dan eens krakende en knagende geluiden van beneden, bijvoorbeeld als ik pas hazelnootjes geraapt heb en die in een mandje op de keukentafel achtergelaten. Je hoort ook al eens iets hards over de zwevende houten vloer rollen. Ja, zo'n vloer is een uitstekende klankkast.

Ik zeg de huismuis, maar ben niet zo naïef te denken dat het dier alleen handelt. Muizen zijn notoire gezelschapsdieren, ze zitten graag met z'n velen bij elkaar. Verder geven ze blijk van een gezonde procreatiedrang. Meer dan eens heb ik in de bak waar ik het kippegraan bewaar een trosje wriemelende roze bolletjes aangetroffen. Pas op, het kippegraan staat in mijn garage, niet in huis. 

Dat de huismuis vandaag in mijn stukje opduikt, komt omdat hij een stap te ver gezet heeft. Hij heeft de rode lijn overschreden. Muizen mogen zich bij mij thuis laten zien, maar ze moeten zich wel gedragen. Bij de minste beweging, het geringste gerucht horen ze als de wind in hun holletje te verdwijnen. De huismuis moet schuw zijn. 

Deze regel heeft hij vandaag flagrant overtreden. Door doodbedaard, op klaarlichte dag, voor de voeten van mijn verbaasde gade op z'n dooie gemak door de keuken stappen, geenszins onder de indruk van haar vermanende uitroepen. Een straf staaltje lef dat ik eerst niet wou geloven (ik hang de sceptische levenshouding aan: wat ik zelf niet gezien heb, verdient argwaan), maar later op de ochtend was de huismuis er weer, kuierde nu van de ladekast naar de voordeur, op die sloom slenterende m'as-tu-vu manier die we kennen van de Knokse zeedijk. Ik zeg: dat kan niet. Dat kan nu eens echt niet. 

Dus ben ik bij de boerenbond een doos gif gaan kopen, ik heb de roze korreltjes in twee doosjes met twee gaten gedaan, en heb die tegen de muur achter een kast neergezet, geheel volgens de gebruiksaanwijzing op de doos: op plaatsen die regelmatig door muizen bezocht worden.

Het resterende gif (1 kilo min 50 gram) heb ik in een ijzeren koekjesdoos gedaan, nadat ik op het deksel een vervaarlijke doodskop had getekend met eronder: VERGIF!

Ik weet het, ik heb hier niet muisvriendelijk gehandeld. Muizen zijn mooie, aaibare diertjes, die het niet verdienen dat iemand ze met anticoagulerende korrels te lijf gaat. Maar muggen zijn ook mooi, kakkerlakken ook. Kijk, dat ze in mijn huis rondlopen, maar als ik eraan kom, kunnen ze ten minste doen alsof ze geschrokken zijn. 

9 december

We hope you enjoy your flight. Het is our captain speaking. Niet alleen chirurgen zijn sterk in zwarte humor, zo blijkt. Enjoy your flight! Dertien uur lang op een belachelijk nauw stoeltje met harde smalle armsteunen, eten uit frullige teiltjes en bakjes en kommetjes met plastic speelgoedbestek, weggooifilms uit Amerika op grote schermen alom.

Valt er buiten wat moois door het raampje te zien, dan moeten de luikjes neer, we gaan spelen dat het nacht is. Om zeven uur 's ochtends! Ach, die zonsopgang boven de Afghaanse bergen bekijkt u thuis maar eens op National Geographic.

Thank you for choosing Such and Such Airways. We hope you have enjoyed your flight, klinkt het nog eens ten overvloede als het marteltuig eindelijk tot stilstand komt. Wie dat nog kan, mag opstaan en naar buiten strompelen.

Het zou goed zijn, in het kader van de transparantie die we toch allemaal willen, de passagier met wat meer parler vrais tegemoet te treden.

We hope you will not unduly suffer during this flight, zoiets, en na de landing: We wish you a speedy recovery from this flight. Thank you for not storming the cockpit.

Ach ik wil niet klagen: blij dat vliegen kan. Een slechte kies laten trekken ook, een appendix weghalen: We hope you have enjoyed the surgery. 

 

6 december

Vandaag gezwommen in een openlucht olympisch zwembad, met aan weerskanten hoge tribunes waarop mijn gade mij zat aan te moedigen, en ook wel een sudoku in te vullen. De zon scheen, en we waren allebei alleen: ik in het water, zij op haar stoeltje. In het 700 Years Sports Complex van Chiang Mai, gebouwd ter gelegenheid van de Zuidoost-Aziatische Spelen en de 700ste verjaardag van de stad. Het was de zee niet, of zelfs l'Etang de Thau niet, maar o, o, wat zwom dat lekker!

5 december

Die Leute, die so reden, sind meistens in der Opposition, und es ist gut, dass wir an der Regierung sind und handeln können.

Ziedaar een uitspraak (van Angela Merkel) om bij de hand te hebben iedere keer als B. De Wever en de zijnen moord en brand schreeuwen omdat er een regering is waar zij niet in zitten, onder een francofone premier met wat krakkemikkig Nederlands. Men mag verwachten dat dat vaak zal zijn. Het geëmmer over Di Rupo's Nederlands is overigens al volop losgebarsten. Was dat van Dehaene dan zoveel beter? Goed Nederlands, daar moeten de Vlamingen zelf niet te hard over roepen.

3 december

Wie nog nooit van de IBMR (International Bulletin of Missionary Research) gehoord heeft, is volgens mij in uitstekend gezelschap. Missionary research, je kunt je het afvragen, wat valt zich daar bij voor te stellen? 

'Elke dag zouden er wereldwijd 83.000 christenen bijkomen. Het aantal mensen dat zich niet wil binden aan een religieuze overtuiging neemt iedere dag met duizend af'.

Ik vraag me nog meer dingen af. Waar halen de lui van De Morgen dat soort abjecte onzin? Ik versta wel dat je een krant vol moet krijgen, maar allez. Die 83.000 nieuwe christenen elke dag, zouden dat misschien pas geboren kindjes kunnen zijn die wat water over hun hoofd gegoten krijgen? Heeft de dienstdoende journalist van De Morgen dat wel nagetrokken?

'Ook het jodendom groeit dagelijks met 250 zielen'. Wel ja, zielen. Mag ik weten wat dat zijn, zielen? En hoe je die telt? Jezus. Volgens mij groeit De Morgen elke dag met 250 prutsers. Geef ze een laptop, en ze doen maar wat. Je bent al blij als ze de d's en de t's goed krijgen. 

 

2 december

Tous ces emmerdeurs me manquent, zegt Yves Leterme in de cartoon die hij voor zijn afscheid van zijn collega's cadeau kreeg. Hij zit op de OESO in Parijs en heeft er last van le mal du pays. Ah well, Yves, ga waar je wilt, les emmerdeurs ne manquent jamais.

29 november

Ik heb lang geleden eens een kerstboom gekocht, en toen kreeg ik er een kaaps viooltje bij. Als dat gebeurt, weet je: ik heb hier te veel betaald.

Een dag of drie geleden kocht ik een bril bij Top Charoen Optical. Top Charoen zit in Thailand op elke straathoek. Ze testten mijn ogen en toen moest ik even wachten terwijl de baas belde of de lenzen in voorraad waren (natuurlijk wel). Intussen kreeg ik een vruchtensapje aangeboden. Later gaven ze mij nog een stevige brillendoos en een blauw regenjasje cadeau. 

Blauw is de huiskleur van Top Charoen, voor wie dat niet zou weten hebben ze op het jasje ook nog een grote bril geplakt. Zo rijd ik nu rond hier 's avonds, als het net te koel is om nog in T-shirt op de Dream te stappen.

De bril, ja, die heb ik te duur betaald, ook na de korting. Ik troost me ermee dat hij thuis nog duurder zou geweest zijn. Pingelen en afdingen is niet mijn fort, al ben ik zelf in een winkel opgegroeid. Waar ik vandaan kom pingelden ze niet. De prijs is de prijs, als 't te duur is, ga je maar ergens anders. Korting? Hoezo, korting? Cadeautjes? Welke cadeautjes?

25 november

Dus Google heeft nu Street View. Ik heb er mijn eigen huis op gezien, en direct aan Google laten weten dat ik wil dat het gewist wordt of onherkenbaar gemaakt. Ze hebben meteen geantwoord:

We zijn momenteel bezig de door u gemelde beelden te beoordelen om te zien of we de gewenste actie kunnen ondernemen naar aanleiding van uw verzoek.

En twee en een half uur later:

We hebben de door u verzochte actie ondernomen en u zou de wijzigingen in de komende 24 uur in de Street View-beelden moeten kunnen zien.

Aan de taal te zien wordt de briefwisseling bij Google verzorgd door in de jaren zestig gepensioneerde notarissen. Maar goed, ze hebben actie ondernomen, ik moet nog zien wat het resultaat is.

Street View, wel ja, waarom niet? En waarom zouden de dames en heren van Google bij een volgende gelegenheid niet door mijn keukenraampje naar binnen kruipen en bij mij thuis wat foto's maken van de wc en de badkamer en mijn slaapkamer? Bedroom view? Toch interessant voor de mensen, als ze hun eigen en vooral elkaars gekreukte en anderszins gebruikte beddelakens online kunnen bekijken? Toch? 

(Met dank aan H voor de tip) 

23 november

Cold

Nog één keer over het weer: het gaat van kwaad naar erger. De Thailand Meteorological Department kondigt voor vandaag koud weer aan. Voor de slechte verstaander zetten ze er het icoontje bij: een in een dikke bontjas gehuld, kleumend mannetje of vrouwtje. De temperaturen liegen er niet om: 29° maximum, 15° minimum. Maar goed, dit is tenslotte Chiang Rai, het hoge noorden van Thailand. In mijn altoos uitdijende reisbagage vind ik nog wel iets met lange mouwen.

21 november

Als het klopt dat neutrino's sneller gaan dan het licht, dan kan de tijd ook achteruitgaan, hoor ik. 

Dat is altijd moeilijk, met die tijd. Net nu lees ik Time's Arrow van Martin Amis. Ik heb het eerder al eens gelezen, maar ik vergeet boeken altijd. In Time's Arrow gaat de tijd ook letterlijk achteruit. Best vermoeiend lezen, maar de effecten zijn verbluffend. Een auto heeft vijf versnellingen achteruit, zegt de verteller, en maar één vooruit. Daar staat dan 'R' op voor 'reverse'. Een virtuoos boek, Time's Arrow. 

Nu gisteren had ik ook zo'n aanvaring met de tijd. Ik boek een vlucht van Chiang Mai naar Bangkok, van 7.00 pm tot 8.20 pm. Aansluitend heb ik een vlucht naar huis, om 2.30 am. Dat ziet er goed uit: 's avonds een korte vlucht, daarna 's nachts de lange. Alleen vergeet ik dat 2.30 am niet de nacht is, maar het begin van de dag. Ante meridiem, mannetje! Heb je dan nooit Latijn geleerd?

Dus zal mijn vlucht van 7 pm in Bangkok aankomen als het vliegtuig naar huis daar al achttien uur weg is, want ik heb beide vluchten geboekt op dezelfde dag.

Sullig verhaal, ik weet het. Het mooie is dat Bangkok Airways er alle begrip voor heeft. Boekt u gewoon opnieuw voor de dag ervoor, mijnheer, en wij betalen u uw vorige tickets terug, zeggen ze daar.

Khop khun khap, dames en heren van Bangkokair. See you earlier!

Martin Amis, Time's Arrow (Vertaald als De pijl van de tijd)

18 november

Dalend aantal doden verontrust uitvaartsector

De kop heb ik uit De Standaard online van 18 november. Hij verwijst naar een artikel in Het Laatste Nieuws, waarin begrafenisondernemer Johan Dexters vaststelt dat er 'dit jaar tot nog toe bijna 2.000 Belgen minder gestorven [zijn] dan vorig jaar' en 'dat zorgt in de uitvaartsector voor kopzorgen'. 'Als deze afname zich de komende drie jaar voortzet', zegt Johan Dexters, 'vrees ik dat veel collega’s over de kop gaan'.

Over de vrees en de kopzorgen van Johan Dexters c.s. denkt iedereen maar het zijne. Ik vraag mij af of, bij een omkering van de trend, de omgekeerde kop ook in De Standaard zou staan:

Stijgend aantal doden stelt uitvaartsector gerust

Ik denk het niet. Maar wat is het verschil?

15 november

 

Ik lees dat mijn land België werkt aan een begroting voor 2012. Een beetje laat, half november, maar vooruit. En dan lees ik dat mijn land aan nog een begroting werkt, ook voor 2012. Voor het geval dat de eerste niet op tijd klaar is. Zo. Kijk daar eens naar, smooth operators die iedereen bij gebrek aan meer duidelijkheid de markten noemt. België niet betrouwbaar? Kom nou. Twee begrotingen, alstublieft. Alletwee met een tekort van 2,8 procent, dat is weinig. Laat die Belgen gerust. Ze hebben het moeilijk genoeg met zichzelf, en met elkaar.

14 november

Je kunt met de Honda Dream van alles mis doen. Hem ergens neerzetten en gaan lopen, en dan niet meer weten waar hij staat. Dat is vervelend, maar verder ongevaarlijk. Het sleuteltje op het contact laten zitten en gaan lopen. Ook niet echt gevaarlijk, maar iemand kan er wel met de Dream vandoor gaan: bijzonder vervelend. Toch moet het gezegd dat de Thais in de regel een brommer met sleuteltje gewoon laten staan. Dat heb ik proefondervindelijk en bij herhaling vastgesteld.

Verder kun je als je vertrekt vergeten de poot in te trekken. Dat is wel gevaarlijk. Bij de eerste wat scherpe bocht naar links riskeer je dat de poot je van je brommer wipt. Gelukkig houden alle Thais elkaars poot goed in de gaten. Rij je toch per ongeluk eens weg met de poot uit, dan word je gegarandeerd door alle omstaanders en voorbijrijders luidkeels aangemaand hem snel in te trekken. Ook dat heb ik bij herhaling uit de eerste hand ondervonden. Ja, ik leer traag.

SPS, zegt mijn gade, is dat nu zo moeilijk? Sleutel, Poot, Slot. Nu dat slot, dat is nog moeilijker. De Thais doen hun brommer niet op slot. De falangs ook niet, die willen er zo Thais mogelijk uitzien. Helm idem. Die draag ik wel. Het is een goed bedoeld potje uit harde plastic dat zo gauw ik boven de dertig rijd als een mediterrane strohoed naar mijn achterhoofd verschuift. Goed tegen tegen de zon, en tegen de politie. 

13 november

Hoe noemen ze dat, een keerpunt? Een kantelmoment? Vandaag heb ik mijn oude rugzak ontmanteld. Dat is het goede woord. Eigenlijk heb ik het niet zelf gedaan, maar mijn gade, die ook daar veel beter in is dan ik. Die rugzak was hier en daar gescheurd, maar wat erger was: hij was te klein. Ook nadat ik veertien kilo van de bagage per doos en per boot had weggestuurd, hij was weer te klein.

Dat komt omdat ik ondertussen een hoop nieuwe spullen bijgekocht heb, mezelf geruststellend dat er toch weer plaats was in de rugzak, tot er geen meer was. Trouwens, die rugzak was versleten, die was op. Dus heeft mijn gade er alle kleurige riempjes en lintjes afgehaald, en die overgezet op de saaie, zwarte, maar XL- grote tas op wieltjes die ik om de hoek op de Night Bazaar heb gekocht, al was het pas goed middag.

Het kantelmoment is er niet minder ingrijpend door: de fase van mijn leven waarin ik mijn huishouden op mijn rug de flanken opdroeg van de Annapurna, die fase is vandaag voorbij. Ik ga nog wel eens mijn huis uit, maar het zal over verharde wegen moeten gebeuren, over zorgvuldig geplaveide trottoirs zonder te veel putten en bulten, zodat ik mijn reistas stijlvol en bezadigd achter mij aan kan trekken, uitkijkend naar een taxi. Misschien moet ik ook mijn schoeisel aanpassen. Een reistas op wieltjes en sandalen, gaat dat wel?

Klik op de foto

10 november - Loi Krathong

Je koopt een kom loi voor 35 baht, op straat bij de ingang van de tempel. Al je kommer en je kwel, je chagrijn en je rancunes, je zorgen en je angsten en ergernissen doe je erin. Dan steek je de vlam in het ronde schijfje aan de onderkant. De lantaarn loopt langzaam vol met warme lucht. Dat duurt een tijdje: de diameter is rond de tachtig, hij is een kleine meter hoog. Dan, als je hem in je handen voelt trekken, til je hem boven je hoofd. Je kijkt nog even in de vlammen, en laat hem los. Hij stijgt, een grote cilinder vol licht, hij wordt kleiner, geler, bijna rood, tot nog een grote ster heel hoog overblijft, dan een puntje, dan niets. Maar lang voor het zover is, kun je hem niet meer volgen. Om je heen laten honderden mensen elk hun eigen kom loi de lucht in, de jouwe gaat er gauw in verloren. Zo is het goed. Laat maar gaan, beste mensen. Just let it go.

Loi Krathong

5 november

Het woord 'toerisme' heeft mij ooit nog vrolijk gestemd. Het riep associaties op met mooi weer en zeezand en vriendelijke mensen die je koffers de trap op droegen, met mythische plaatsen als Pisa of Rüdesheim waar het nooit regent, toch niet als Vlaanderen Vakantieland er op bezoek is. Niet langer. Toerisme gaat over kraampjes en hokjes en stalletjes met brol en slecht eten waar de lokale mensen met een grote boog omheen lopen. Arme sullen die van elders komen en niet beter weten mogen er zich aan al het ongerief te goed doen, zolang ze maar te veel betalen en het verder goed vinden dat ze achter hun rug of als het kan in hun gezicht worden uitgelachen. Zo.

Natuurlijk, wie over de mercantiele excessen in het buitenland klaagt, moet maar thuis blijven. Op een zonnige najaarsdag op een terrasje zitten op de Vrijdagmarkt of rond het Conscienceplein en er wat lachen met de Japanners, dat kan ook best leuk zijn, en de verplaatsingskosten liggen beduidend lager. If you can't stand the heat, stay out of the kitchen, zoals onze Amerikaanse vrienden zeggen. Zij hebben het gemakkelijk natuurlijk, met in elk provinciegat ter wereld hun eigen McDonald's. 

2 november

Herlezen, van Raymond Carver: Short Cuts. 
Herlezen, van Salman Rushdie: East, West

Allebei bundels korte verhalen, totaal verschillend, allebei wonderbaarlijk mooi.

Gekocht, van Raymond Carver: A New Path to the Waterfall, voor 260 THB in een tweedehandsboekenwinkel. Te duur, maar voor dit boek wil ik nog eens mijn West-Vlaamse krenterigheid vergeten. Dat heb ik dus nog te goed: een bundel gedichten waar Salman Rushdie van zegt: 'Read it. Read everything Carver wrote...Raymond Carver was a great writer'. Dat het maar gauw avond wordt!

31 oktober (bis)

Ik breng een doos naar de post. Die moet als surface parcel naar huis. Zal dat wel lukken, met al dat water in Bangkok? De Italiaans-Belgische mevrouw van het guest house treedt op als woorvoerder-tolk. Ik zie ze praten met de man van de post, ik zie ze lachen. Ze komt terug.

Qu'a-t-il dit?

Met het vliegtuig, pas de problème, zegt ze. En met de boot, il a dit: la mer n'est pas inondée.

 

31 oktober

Herlezen, van DBC Pierre: Vernon God Little, een allemachtig geestig boek over de deprimerende belevenissen van een onoverwinnelijke pechvogel in small-town Texas. Lachen toegestaan, ook als het niet echt om te lachen is. 

DBC Pierre, Vernon God Little

30 oktober (bis)

Sarcasten, criticasters, cynici, malcontenten, chicaneurs, querulanten: de wereld loopt er vol van, het is waar, maar wat zou de wereld een saaie plek zijn als ze er niet liepen.

Op een forum in de Bangkok Post vraagt iemand zich af waarom er op de overstroomde oude luchthaven van Don Muang nog zoveel vliegtuigen staan. Hij geeft zelf het antwoord:  
They cannot fly, that's why!! And why can't airplanes fly? Because TIT, that's why!!

TIT staat voor This is Thailand. Wie zei daar dat letterwoorden lelijk zijn? Zo'n DIB, daar kunnen we bij ons ook wel iets mee doen.

30 oktober

Cool

Laten we toch maar eens iets over het weer zeggen. Als ik wil weten hoe het wordt, tik ik deze dagen 'weather chiang mai' in, en dan kom ik terecht bij de Thai Meteorological Department. Ze geven daar een 7-day forecast. Ze hebben van die icoontjes, vandaag en morgen is dat een zonnetje met een wolkje en een bliksemtje. Thunder shower, staat eronder. Van dinsdag tot zaterdag staat er een mannetje met lange mouwen en een lange broek. Cool, wil dat zeggen. De temperaturen staan erbij: maxima tussen 30 en 32°, minima 20-21. Nu iedereen tegenwoordig het woordje 'cool' gebruikt voor alles en nog wat, ben ik blij het hier nog eens in zijn ware betekenis te zien.

29 oktober

Ik ben nog in Italië op reis geweest. Overal waar ik kwam stonden kerken. Kleine chiesa's, enorme duomo's, en alle maten ertussenin. Ik vond dat ik, in Italië zijnde, zoveel mogelijk van die kerken moest gaan bekijken. Meestal was dat de moeite waard, in zo'n kerk viel altijd wel iets moois te zien. Een kleurig heiligenbeeld, een fraaie doopvont, een excentriek wijwatervat. Tot het verzadigingspunt werd bereikt, en dan overschreden. Nu is het wel goed, zeiden mijn gade en ik dan tegen elkaar (op zo'n reis praten we grotendeels tegen elkaar), nu even geen kerken meer.

In Thailand is het niet anders. Op elke straathoek, maar ook buiten de stad, aan de kant van stille bochtige wegjes, staat wel een wat. Net als in Italië valt er in elke wat wel wat te zien. Boeddha's in alle maten, staande, zittende, liggende 'reclining' boeddha's. Op de muren geschilderde taferelen uit het leven van Boeddha. Potjes en pannetjes, vlagjes, lintjes, beeldjes, bestofte snuisterijen. In elke hoek een offerblok met het verzoek een donation te doen. Een bord met 'women are prohibited to step on this stage'. De namen zijn lang en onbegrijpelijk: Wat Sri Rong Muang, Wat Pongsanuk, Wat Phra Kaew Don Tao. Nu dat geldt niet minder voor zo'n Chiesa della Madonna del Soccorso, zullen de Thais wel vinden. 

 

27 oktober

De weg vragen in Thailand is altijd weer een belevenis. Je rijdt met de Honda Dream een eind de stad uit, met een bestemming zoals het houtsnijwerkdorpje Ban Look. Volgens de folder 30 km ver, volgens het stadsplan 23 km, vertrekkend uit Lampang langs weg 1057 naar Mae Tha. O nee, zegt de mevrouw van het guest house, je neemt beter weg 11 van Lamphoon naar Phrae.

Rijden maar. Na een tijdje vind ik een bord naar Mae Tha, de weg heet 1037. Wat verder heet hij 1036. Nog verder, niet ver voor Mae Tha, staat een bord met houten olifanten en een soort indiaan erop, en een grote rode pijl naar links. Is dat de weg naar Ban Look?

Ja ja, knikt het meisje enthousiast. Hot, hot, lacht ze, naar de zon wijzend. In dezelfde beweging haalt ze uit de koelbak op haar brommer twee flesjes melk. Ten baht, zegt ze. It's a deal. Ze polst nog even of ik geen zes flesjes zou kopen.

Verderop is er een T-kruising. Welke kant is Ban Look? Ban Look is hier, gebaart de vrouw. Hoe moet ik dan rijden? Links, wijst de vrouw, die kant uit. De weg versmalt, er komen vevaarlijke putten, al dan niet inderhaast met grof grint toegedekt. Net voor de weg in een twijfelachtig pad overgaat, zit bij een soort bushokje een man te wachten. Baan Look? Die kant op, zegt hij, wijzend in de richting waar ik vandaan kom.

Overal langs de weg staan borden met pijlen, in alle kleuren, met allerlei dingen erop in sierlijke Thaise krullen. Dan is er een soort rond punt met twee tempels tegenover elkaar. Er staat ook een mooi houten omgevingsplan, met you are here erop. Ban Look Community. Pas dan zie ik de huizen met de houten olifanten ervoor, de levensgrote paarden, de vervaarlijke stieren, en binnen het kleiner en fijner werk, beschilderde vogels met glas ingelegd, 400 baht voor een set van vijf, van groot naar klein.

Ik koop een grote wind chime, zo'n dingeldangel met metalen buizen die klingelen als het waait. Die ga ik thuis buiten hangen bij de tuindeur. Als 's nachts plots de wind opsteekt kan ik dan weer mijn bed uit om hem binnen te halen. Nachtlawaai. Dan verwens ik de wind en mijn dingeldangel en mijn belachelijk idee om hem helemaal uit Thailand naar België te halen. Alsof ik het niet wist. Alsof ik niet eerder met andere dingeldangels thuis ben gekomen.

Three hundred and fifty baht, zegt de jongen, die Poothon heet. Three hundred, zeg ik. We have a deal. Al zingend en klingend rijd ik naar huis. 

26 oktober

Ik hou nooit op me te verbazen over cijfers en statistieken. Wat en wie er allemaal geteld wordt, het slaat me met verstomming. Hoe tellen ze dat, en wie telt dat? 

Dat de Belg in 2010 78 liter koffie dronk? Wie staat daar bij met de maatbeker? Dat in het Brussels gewest 12% van de mensen een LAT-relatie hebben? Wie praat met al dat volk, als ze niet eens samen thuis zijn? 

Op 31 oktober wordt de zeven miljardste mens geboren, zeggen de kranten. Hoe weten ze dat? Het lijkt onmogelijk, maar nee. In 1999 is het ook gelukt, met de zes miljardste, op 13 oktober. Dat was Adnan Nevic uit Bosnië. Hij woog 3,55 kg. Vraag me niet wie daar in de verloskamer stond met zo'n entreetellertje toen Adnan ter wereld kwam. Hij mocht meteen op de foto met toenmalig VN secretaris-generaal Koffi Anan, die toevallig in Sarajevo was. Toevallig!

Vandaag zag ik weer zo'n cijfer in een artikel in The Guardian. In Texas hebben ze de laatste A-bom van het Amerikaanse leger ontmanteld, staat daarin. Een B53 voor de kenners is zo groot als een minibusje en weegt 4.500 kg. De bom was 600 maal krachtiger dan Little Boy, door de Enola Gay boven Hiroshima gedropt op 6 augustus 1945. Little Boy had een explosieve kracht van zo'n 15 kiloton TNT, deze B53 van 9 megaton. 

Dat de B53 bommen zo groot waren, lees ik, 'helped compensate for their lack of accuracy'. Pech voor de omwonenden. Ook in Hiroshima was accuracy niet de grootste zorg. Het kwam goed uit zoveel mogelijk mensen om te brengen. Hoe meer collateral damage, hoe liever. 

Er zijn ook cijfers over de slachtoffers in Hiroshima. Je mag vermoeden dat de bedenkers en de makers van Little Boy en zijn opvolgers er niet bij waren toen ze geteld werden, evenmin als kolonel Paul W. Tibbets, de piloot die zijn bommenwerper in een opstoot van vertedering naar zijn moeder had genoemd.

Ik ben geloof ik een beetje van mijn beginzin afgeweken. Maar toch: ik hou niet op me te verbazen.

25 oktober

Elke dag uit eten is een aan erosie onderhevige geneugte van het guesthousebestaan. Het helpt dan dat de eetplek om de hoek naast Thai and Western food ook live muziek aanbiedt. Die wordt de voorbije twaalf dagen, en mogelijk ook de volgende, verzorgd door een zeskoppige band van vijf jonge gasten en een meisje. 

Allemaal Thais, die elke avond zo'n vier uur lang covers brengen van onverwoestbare classics van Beatles, Stones, Clapton of Roy Orbison, als het moet ook Abba en Brian Adams - I do it for you.

Ze doen dat goed en met veel cool, zonder capsones of ook maar een zweem van rock 'n roll allures. Alles overtreffend is de cool van het zangeresje, die als ze niet aan de beurt is op haar stoel gaat zitten naast het podium en haar haak- of breiwerk weer oppakt. Ik zie het Mick Jagger nog niet doen. Good girl! Ze mag al eens een valse noot zingen, één steek heb ik haar nog niet zien laten vallen. 

21 oktober

In Schotland hebben ze ook een N-VA, de SNP. Hun Bart De Wever heet Alex Salmond. Anders dan De Wever, die nog even moet wachten, is deze Salmond al first minister in Schotland, zijn SNP heeft een meerderheid in het Schotse parlement. Dat wil zeggen dat ze een referendum mogen houden over onafhankelijkheid.

Ik las in The Guardian over een toespraak die die Salmond gaf op zijn partijcongres in Inverness. Dat ging over de grote olie- en energierijkdom van Schotland, en hoe de centrale regering in Londen daar niets mee doet. De Schotten willen hun olie het liefst zelf helemaal te gelde maken. Eigen olie eerst, zeg maar. De inkomsten uit olie halen nooit geziene records, zegt Salmond, en daar duwt hij en passant nog een tussenzinnetje bij: de olie is bestowed upon us by the creator of the universe.

Laat maar, denk ik dan. Die Salmond deugt niet. Politici spannen iedereen voor hun kar, dat is bekend. Maar de creator of the universe - het mag wel een beetje serieus blijven.

En dan bestowed upon us ! Die Salmond deugt helemaal niet. 

20 oktober

Ik heb de Honda Dream op de brommer- parkeerplaats van Makro achtergelaten. Die is keurig overdekt en wordt ook nog eens door een vriendelijke geüniformeerde man bewaakt. Binnen loop ik wat rond, nu ja, Makro is Makro. Ik ga weer naar buiten. Het is gaan regenen. Ik kom bij de Dream, voel in mijn zakken naar de contactsleutel. 

Ik heb veel zakken: twee achterzakken, twee gewone broekzakken, nog twee diepe dijbeenzakken, en opzij een speciaal zakje met een rits. Dat zijn er zeven. In geen ervan zit de sleutel. Ook niet op het contact van de Honda. Ik doorzoek nog twee keer systematisch al mijn broekzakken. Ook de tasjes die erin zitten, een met mijn telefoon, een met mijn klein geld.

Ik zoek in de rugzak, die zelf weer drie zijzakjes heeft. Het is gaan gieten. Ik zie de geüniformeerde parkeerwachter bij de ingang naar mij kijken. Ik loop de Macro weer in, probeer hetzelfde traject te lopen van daarnet, overal op de grond zoekend naar mijn sleutel. Ik loop naar de receptie, vraag of er iemand Engels spreekt. Ogenblikje. Een meisje wordt geroepen. Heeft iemand mijn sleutel gevonden? Ze kijkt in een paar lades. Nee, sorry.

Ik loop weer naar buiten, het giet nog altijd. Weer naast mijn brommer doorzoek ik nog eens mijn zeven broekzakken en de drie zakjes van de rugzak. Ik uit inwendig een lange reeks onbetamelijke vloeken. Dan besluit ik maar een songthaew naar het guest house te nemen, en daar te vragen op ze nog een extra sleutel hebben. Die kan ik dan weer per songthaew naar de Makro brengen. Het is ook een manier om de middag door te brengen, denk ik grimmig. 

Ik heb de helm al in het mandje gelegd, als plots de geüniformeerde bewaker naast me staat. Of er iets is? gebaart hij. Ik ben mijn sleutel kwijt, gebaar ik. Deze? gebaart hij, met een brede grijns mijn sleuteltje voor mijn ogen bengelend. Ik wijs naar het contact. Hij knikt. Ik ben blij. Ik ben zo blij, dat ik de geüniformeerde bewaker vijftig baht toestop, volgens de Rough Guide een meer dan fikse fooi. Dan start ik de brommer en rij weg. De regen is gestopt. En dan denk ik: waarom heeft hij mij niet meteen geholpen? En dan denk ik: meteen? Relax, man. Dit is Amazing Thailand, niet Vlaanderen in Actie. 

19 oktober

 

Ik heb koekjes gekocht bij Seven Eleven. Deense koekjes zoals je ze ook in een blikken trommel kunt krijgen, maar de mijne zijn gewoon in een doosje. Een en ander heeft te maken met een aanval van de belly bugs die in dit land altijd kunnen toeslaan, bijvoorbeeld als je beslist eens zoals de echte Thais in een echte Thaise tent iets echt Thais te gaan eten. Dat kun je doen, en lekker ook, maar de kans bestaat dat je de volgende dagen leeft van water met Oral Rehydration Salts en imodium met enterol en buscopan. Een toastje met banaan, een paar Deense koekjes van Seven Eleven.

Je zit op het terrasje van het guest house met een zere buik naar het water te kijken, en je leest dan maar eens wat er op het koekendoosje staat.

Danish Speciality Foods Copenhagen Denmark, in grote letters. Het merk heet Danisa. Waar zouden ze die koekjes maken? Produced by PT Mayora Indah Tbk, Indonesia. Ha zo. Wie zou dat importeren? Imported by Inbisco, Malaysia.

En wie verdeelt dat? Distributed by LB (Vietnam) Co, Viet Nam. Waarheen? Naar Seven Eleven in Thailand.

 

These cookies sure have been around, denk je nog, maar dan is het weer rennen.

17 oktober

Ik heb de Honda Dream even aan de kant gezet om uit te zoeken waar ik ben. De weg kwijt zijn is de default modus waarin ik de laatste dagen opereer, het aan de kant zetten van de Dream om hem terug te zoeken een routineuze bezigheid. Het moet wel links van de weg gebeuren, de kant die de Thais gebruiken waar bij ons alleen de andere mensen rijden.

Ik bof: pal voor mij staat een potige Wat, die vooral hierin van onze gebedhuizen verschilt dat het er vrolijk is, er mag hardop gelachen worden en natuurlijk ook gegeten, eten is in Thailand ook een default modus.

Ik bof nog meer: de naam staat er onder de sierlijke Thaise krullen ook in onze letters bij. Mijn wat heet Wat Pratuthongpuen.

 

Ik heb net met de hulp van de wat op mijn stadsplannetje gevonden hoe ik naar mijn guest house moet rijden, of er komt een aardig jong meisje op haar eigen Honda Dream naar me toe (Thais bewegen zich alleen in zeer grote nood te voet voort) en vraagt waar ik naar toe moet.

Ik zeg het haar, en stel haar meteen gerust dat ik het wel kan vinden.

Ze wil weten waar ik vandaan kom.

Spreekt ze Engels?

Ze laat duim en wijsvinger zien, heel dicht bij elkaar.

A little bit, zegt ze. En dan zegt ze: Follow, I show you.

Voor ik kan protesteren is ze al vertrokken, in haar spiegeltje kijkend of ik volg. Ze loodst me vlot en gracieus door het middagverkeer van Lampang naar mijn verblijf. Ik dank haar en wil haar iets geven, maar daar wil ze niets van horen. Ze steekt haar hand uit en schudt de mijne, zeer on-Thais en ook nog onverwacht stevig. Dan is ze al weer weg.

14 oktober

Come closer. Make the environment better!

Waar staat deze mysterieuze aanmaning?

A. Bij de ingang van Daan Park in Taipei

B. In de Botanische Tuin naast het Museum van Geschiedenis in Taipei

C. Bij het hok van de reuzenpanda in Taipei Zoo

Het goede antwoord is:

D. In de toiletten van Chiang Kai Shek International Airport in Taipei, boven de uninoirs

Klik op de foto

Het wil zeggen: Sta wat dichter, dan plas je er niet naast.

13 oktober

Nog meer wijsheden, we reizen om te leren. Attend to yourself first before helping others. Eerst oompje, dan oompjes kinderen. Ik wist het al lang, maar ik durfde dat nooit hardop te zeggen. Christelijke opvoeding and all that. 
Wat doet het dan deugd het eens te horen van iemand anders, op grote hoogte nog wel, waar ook goden en engelen zich ophouden.

Het ging over de zuurstofmaskers die bij plotse daling van de luchtdruk in het vliegtuig automatisch uit het plafond tuimelen. Je ziet ze op het instructiefilmpje, en dan zegt de dame: 'Zorg eerst voor jezelf', zegt ze, 'Daarna pas voor de anderen.'

Natuurlijk, hoe kun je nu iemand van de verstikkingsdood redden als je zelf geen adem hebt? Brr. Vliegen, het blijft een griezelige bezigheid. Ze hebben ook zwemvesten met lichtjes mee, je mag er niet aan denken.

11 oktober

Min Quan East Rd / An He Rd

In de lopende reeks 'wijze levenslessen': een bord met in grote letters 'Be Impassable'. Dat is een bord om wel even bij te gaan zitten. Wat wil het zeggen? De Chinese karakters die er ook op staan helpen niet veel. 

 

Ik denk: Laat nooit over je heen lopen! Laat niet op je kop zitten! Niemand kan om je heen! Veel wijsheid is dat op één bord. Helaas, ik heb er weer niets van gesnapt.

Het bord staat voor een ingang van een kantoorgebouw die je niet mag gebruiken. Het wil zeggen: Hier niet binnengaan.

Slecht vertaald uit het Chinees? Welnee. Goed vertaald in het Slecht Engels, de wereldtaal bij uitstek, die ik zelf ook niet onaardig spreek.

'How did you feed it?', vroeg Liza, over het kleine katje dat ik ooit van de hongerdood heb gered.

'With a syringe', antwoordde ik, best trots dat ik zo'n moeilijk Engels woord kende.

'Ah, a syringe', zei Liza. Liza is van Engeland en spreekt Echt Engels, een stilaan uitstervende streektaal in Europa. 

 
 



 

6 oktober

Zoals je wel eens doet in den vreemde, uit nostalgie, zit ik te snuisteren in de rubriek 'regionaal' van de vrt-nieuwssite. De onderwerpen staan chronologisch. Dat gaat over een verzonnen aanranding, gestolen jeansbroeken, een staking bij een sauzenfabriek. Zo moet regionaal nieuws zijn, denk ik tevreden. File op de Antwerpse ring na politieachtervolging, drukke uittocht van de kust na topweekend. Maar wat is dat hier? Jean-Jacques De Gucht trekt Open -Vld lijst Aalst? En wat is dat daar? Mathias De Clercq trekt OpenVld-lijst in Gent? Zo moet regionaal nieuws niet zijn, denk ik. Maar ja, wat heet nieuws?