28 december

21, 22, 23, 24, 25, 38. Ja, zo zal het wel gaan. Het is nu al jaren dat ik elke zaterdag twee euro's uitgeef aan de Lotto, samen met nog eens zoveel voor mijn weekendkrant. Nog niet zolang geleden mocht ik daar vier keer voor gokken, nu nog twee keer. Twee blinde pistoolschoten naar een door een kathedraal rondflitsende erwt. Zo heeft me eens iemand de kans voorgesteld dat ik met mijn twee euro de jackpot win, nadat ik al zijn voorgaande uitleg niet had begrepen. Goed, het is niet gemakkelijk. Maar nu persen ze bij Lotto ook nog eens al hun cijfertjes op een hoopje, de erwt comprimerend tot een speldenkop. Hoe krenterig kun je zijn? Dat was de trekking van 21 december en nee, ik heb niets gewonnen. Hoe zou ik ook? 

18 december

Net als vorig jaar, en het jaar daarvoor, en dat er nog voor, zou ik nu eens een lekker goedkope agenda kopen, maar net als de vorige keren heb ik toch maar weer het solidariteitsagenda van Oxfam gekocht, inmiddels al voor 9,95 euro.

 

Iemand liet me laatst ongevraagd weten, samen met nog tientallen andere ontvangers van zijn e-mail, dat dat voor de euro 398 frank zou geweest zijn. Dat zal dan wel. Belgische frank. In Frankrijk amper 64,5 frank, dat wil zeggen vanaf 1960, want daarvoor was de Franse frank honderdmaal minder waard, en kostte mijn agenda dus 6.450 frank.

 

Anciens francs, maar zo heetten die toen nog niet. Dat kwam pas toen de Gaulle de nouveau franc invoerde. Wat je daar allemaal mee bewijst is mij een raadsel, of met de vaststelling dat ik in Italië 19.263 lire zou betalen als de euro niet op tijd was uitgevonden.

 

Ik zat net nog even in mijn oude agendaatje te bladeren, en las daar een paar citaten die elke week in de hoek rechts onder staan afgedrukt. No problem is so big or so complicated that it cannot be run away from, van een anonieme denker. En van Ghandi, toen men hem vroeg wat hij dacht van de Westerse beschaving: I think it would be a good idea.

 

Van Jules Renard: L'homme libre est celui qui sait refuser une invitation à diner sans donner de prétexte. Wie zoals ik op zoek zou zijn naar een goed voornemen voor het komende jaar: gevonden. Het zal niet lukken, maar dat doet het nooit. Week 45 heeft een citaat van Woody Allen: Money is better than poverty, if only for financial reasons.

 

Zoveel wijsheid mag wel een euro of tien kosten. Voor de eurofoben: minder dan 1,10 frank per dag, geef toe het is geen geld.

12 december

De Standaard bericht over een cafébaas in Nice die zijn klanten ertoe aan wil zetten wat aardiger te zijn. Hij heeft in zijn zaak een bord neergezet waarop staat: 'Un café' : 7 euro. 'Un café, s'il vous plaît' : 4,25 euro. 'Bonjour, un café, s'il vous plaît' : 1,40 euro.
 
Het lijkt me een schitterend idee. Niet alleen dat je de mensen leert om weer 'bonjour' te zeggen, maar vooral dat je ze een koffie voorzet voor maar 1,40 euro.
 
In mijn café te S groet ik de serveuse altijd allerhartelijkst voor ik mijn koffie vraag, maar ik betaal wel 2,40 euro. Natuurlijk, de Côte d'Azur is het Waasland niet. 

8 december

Ik was in mijn boekenwinkel om een boek te bestellen. Het is een goed boek. Dat ik dat weet, komt doordat ik het pas uit heb. Het heet De geschiedenis van de vooruitgang en is van Rutger Bregman, een bijzonder wijze gast die amper 24 was toen hij het schreef, inmiddels is hij 25.

Ik heb het boek in leen van mijn bibliotheek, en nu wil ik het kopen, zodat het bij mij thuis op de plank kan. Dan kan ik er af en toe nog wat in lezen, of misschien lees ik het wel helemaal opnieuw. Boeken recyclen doe je niet door ze naar de kringwinkel te brengen, maar door ze nog eens te lezen, en daarna nog eens. Als ze goed zijn, vallen ze elke keer meer mee.

Maar dat wou ik niet vertellen. Ik wou vertellen over de baas van mijn boekenwinkel, die ik verder maar mijn boekenboer zal noemen. Een erg wijze en vriendelijke man. Ik had erover getwijfeld of ik hem de vraag wel mocht stellen, en toen gedacht: vooruit maar.

'Mag ik u een ongepaste vraag stellen?', zei ik. Maar dat was de vraag niet. Die was: 'Verkoopt u ook e-boeken?' Het antwoord was nee. Mijn boekenboer vertelde me over mensen die in een schoenenwinkel gaan passen, en daarna hun schoenen kopen op het internet. 'Ik moet er nog eens over nadenken', zeggen ze dan tegen de winkelier. 'Dan klagen ze dat de stad zo ongezellig wordt', zegt mijn boekenboer, 'met al die winkels die weg zijn'.

Daar mag ik bij het naar huis gaan wat over nadenken. Ik heb laatst een e-boek gekocht, Stoner van John Williams, voor nog geen vijf euro. Ik kan het nu lezen op mijn laptop, maar alleen online. Ik wil het downloaden op mijn reader, maar dat gaat niet. Iets met de machtiging van mijn computer, een ingewikkelde boel.

Ik e-mail erover met Alex van ebooks.com. Drie mails al. Alex is uiterst vriendelijk en behulpzaam. Doe eens dit, zegt Alex, probeer eens dat. En laat me weten of het werkt, want ik wil wel dat uw probleem opgelost wordt, zegt Alex, I don't want to leave the problem unsolved. Ja, dat wil ik ook, of ook niet, maar misschien worden mijn geen vijf euro toch gewoon leergeld. Dat valt dan mee. Voor geen vijf euro heb ik geleerd: als je een boek wilt, haal het toch maar bij de boekenboer.

3 december

'Weet u waarom ik zo van december hou?', vangt een e-mail aan die ik vandaag in mijn bus kreeg.

Hij komt van iemand die tekent als uw gediplomeerd opticien.

Waarom mijn gediplomeerd opticien van december houdt, ik wil het niet weten.

Zelf heb ik een hekel aan december. Als het van mij afhing, gingen we na november gelijk naar januari. Nieuwjaar werd een glijdend feest, dat elk jaar een maand opschuift. Geeft januari een sneeuwtapijt, dan zijn we gauw de winter kwijt - dat zal dan niet waar zijn in 2018, als oudejaar valt op 30 juni, en januari in de zomer. Dat viert een stuk plezanter, en de oubollige weerspreuken voeren we eindelijk af, ze komen nu ook al nooit uit.

Ook afgevoerd: Sinterklaas, de Kerstman en de hele rendier- en wittekerstpantomime, wegens geen plaats meer op de kalender. Als het koud wordt en om vijf uur donker kunnen we eindelijk met z'n allen rustig thuis bij het haardvuur blijven zitten, niemand verwacht dat we sparren aanzeulen en lampjes in de voortuin ophangen, nog minder de shopping malls afdweilen, vertwijfeld op zoek naar iemand anders' ingebeelde behoeften.

Dat lucht op. De e-mail zal ik toch maar afdrukken, er zit een cadeaubon van 30 euro aan vast zie ik nu, helemaal gek ben ik ook weer niet. 'Tot en met 21 december', staat erop. Goed, voor dit jaar nog één keer dan.

2 december

'Voor één kilo vlees is zeven kilo graan nodig', zegt An Kokken van Netwerk Bewust Verbruiken in De Morgen van 30 november.

'Om één kilo biefstuk te maken is minstens 25 kilo voer nodig', zegt Rutger Bregman in De geschiedenis van de vooruitgang.

Wil iemand mij eens zeggen hoe het écht is? Of verhouden de kosten van 'biefstuk' tot 'vlees' zich als 25 tot 7? Welk vlees dan wel? Varkenspoten? Kippemaagjes?

Je doet als bewuste burger je best het maatschappelijk debat een beetje te volgen, maar degenen die je daarbij zouden moeten helpen, de kenners, ze gooien maar wat met hun pet.

Nog gortiger wordt het, als in dezelfde Morgen twee experts over de nieuwe bankenwet hun zeg mogen doen. Dan zeg je: nu zal ik het eens weten, maar vergeet het maar.

'Het is gedaan met casinobankieren', zegt Michel Vermaerke van Febelfin.

'Banken nemen veel te veel risico', zegt Ivan Van de Cloot van Itinera.

'Banken speculeren nauwelijks', zegt Vermaerke.

'Speculatie op grote schaal blijft mogelijk', zegt Van de Cloot.

'Opsplitsing van de banken is schadelijk voor de economie', volgens Vermaerke.

'Splitsen verkleint de riscico's', vindt Van de Cloot.

'De werkgelegenheid komt in het gedrang', zegt de een.

'Veilig bankieren levert ook jobs op', zegt de ander.

Enzovoort.

Zou het kunnen, dat de economen het zelf ook allemaal niet weten?

'Zoek een willekeurig standpunt uit en er is altijd wel een "topeconoom" die het met de benodigde cijfers en modellen wil onderbouwen', las ik onlangs ergens, waar ook weer? Juist, in De geschiedenis van de vooruitgang. 
Zou het waar zijn? En van die 25 kilo dan ook? 

(Met dank aan R uit L - en N) 

27 november

De bullshitindustrie, een woord naar mijn hart. Het staat in een stuk in The Guardian over de consumptieorgie die rond deze tijd van het jaar weer eens los gaat barsten. Intelligente koekoeksklokken, waterkokers met afstandsbediening: de schrijver vond ze in het zaterdagmagazine van zijn eigen krant. Daar stond een kerstcadeaulijstje in dat naar zijn zeggen recht uit de nadagen van het Romeinse keizerrijk kon komen. Dat doet de bullshitindustrie: het melige kerstsentiment aangrijpen om brol te verkopen die niemand nodig heeft of zelfs maar wil. Tant pis voor de grondstoffen. Toch kopen maar. Goed voor de groei. Jobs! Banen! Werk! Bullshit kopen is een daad van burgerzin.

21 november

Lelijke woorden blijven mij achtervolgen. Vandaag moest ik kiezen tussen broodfok en unminimized. Pest of cholera.

Naar broodfok kun je lang zitten kijken terwijl je je afvraagt: wat mag dàt nu weer willen zeggen? Gelukkig in mijn geval kwam er een foto bij van mensen met allemaal een hond, en ja: ze waren aan het betogen tegen het schandelijke gebruik van honden fokken om den brode. Dat is verwerpelijk: honden zijn niet gemaakt om zoveel mogelijk hondjes te maken (pups in het jargon).

Daar kan ik inkomen. Wat mij betreft maken honden liefst geen pups, of toch zo weinig mogelijk. Overigens zijn ook kippen niet gemaakt om zoveel mogelijk eieren te leggen, als men mij de vergelijking even toestaat. Ik weet dat ze niet helemaal opgaat, dat doen vergelijkingen zelden.

Maar goed, broodfok is al bij al nog een eerlijk woord, dat uiteindelijk toch zegt wat het zeggen wil, al is daar voor trage verstaanders als ik ook een foto voor nodig.

Dat geldt niet voor unminimize.

Minimize kennen we al lang, minimaliseren of klein maken. Niet zo echter in het Engels van de Amerikaanse inlichtingendienst NSA. Daar betekent het: wissen uit de databank.

Onbedoeld verzamelde of incidentally collected gegevens zoals e-mail- en IP-adressen, vaste en mobiele telefoonnummers, kortom contact identifiers van vrienden van vrienden van vrienden, tot three hops away* heet dat, worden uit de databanken van de NSA gewist. Zo was dat tenminste tot voor 2007, als het contact identifiers uit het VK betrof, een van de leden van de Five-Eyes spionnenclub (VS, VK, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland).

In 2007, volgens een door Edward Snowden bekendgemaakte memo, stemden de Britten erin toe dat de NSA ook die gegevens mocht houden. Ze werden unmasked, niet langer minimized, en dus: unminimized.

Dan hebben we het niet meer over lelijke woorden. Dan hebben we het over vals, leugenachtig, bedrieglijk taalgebruik, bewust dubbelzinnig en contradictorisch, bedoeld om te misleiden en te manipuleren. 
In newspeak heet dat doubleplusungood.

*Volgens The Guardian heb je met three hops away, als het een beetje actieve facebookers zijn, al gauw zo'n vijf miljoen mensen bij elkaar.

19 november

600 metres into Lepelstraat, zegt de vrouw met een Amerikaans accent. Ze zal wel 'meters' gezegd hebben, maar ik heb dat op school anders geleerd. Ik stel ze me voor, voor haar microfoon in het uniform van de US Forces, die tenslotte de gps hebben uitgevonden, en beslissen wie hem mag gebruiken en waar en wanneer, en keurig bijhouden waar iedereen naar toe rijdt, in dit geval ik naar de Aldi bij mij in de buurt.

Waarom zou ik de gps gebruiken om naar de Aldi bij mij in de buurt te rijden? Omdat het de eerste keer is. Ik heb hem ter kennismaking te leen gekregen, om te zien hoe dat zo gaat, satellietnavigatie. Sat nav, zeggen de Engelsen, die altijd een kort en handig woordje vinden voor iets nieuws.

Recalculating, zegt de vrouw, nadat ik rechtsaf ben gegaan terwijl ik volgens haar rechtdoor moest. Zal ik me wel door een Amerikaanse korporaal laten uitleggen waar mijn Aldi is. Ik rij gewoon langs de kortste weg verder, de korporaal herrekent maar tot ze er zelf ook geraakt is. Het zal me benieuwen of ze bij een volgende gelegenheid mijn kortere route onthouden heeft.

Nu, de test mag in elk geval geslaagd genoemd worden. Gps werkt. Je rijdt gewoon naar waar je wilt zijn, en de sat nav volgt je met zijn voortreffelijk rekenwerk. Je hoeft nooit alleen te zijn: een oplettende dame houdt je gezelschap.

(Met dank aan H)

17 november

Zo’n batterij kost honderdtwintig euro, zegt het meisje, ze kijkt me wat zorgelijk toe.

Wilt u dat wel doen?

Hoeveel  kost  zo een tegenwoordig? vraag ik, op mijn laptop wijzend.

Die maken ze niet meer.

Wat er het meest op lijkt?

Elfhonderd euro, zegt het meisje.

Geef me maar een batterij, zeg ik.

Of ik in hun systeem zit?

Ja.

Ze zoekt het serienummer op de onderkant van mijn laptop, maar dat is er door weer en wind uit weg geschuurd.

Ik zal hem weer moeten opstarten, zegt ze. En of ik veertig euro wil betalen, bestekkosten. En of ik m’n mobiel nummer wil geven. Met een beetje meeval heb ik mijn laptop woensdag terug, zegt ze. Of donderdag.

Vrijdag, denk ik. Of zaterdag.

Ons gesprek is inmiddels twee keer onderbroken door het luid schellend winkelalarm, dat vanzelf afgaat, zoals alarmsystemen doen, zodat het meisje zich naar een van de vele in de winkel uitgestalde laptops moet spoeden om het weer af te zetten. Ze doet het snel en routineus.

Je hebt dat nog gedaan, zeg ik empathisch.

Ja, zegt het meisje.

Thuis krijg ik van mijn altijd begrijpende gade haar laptop te leen. Het scherm is wat kleiner dan het mijne, en nog kleiner omdat het Word Starter programma bijna een kwart van zijn ruimte voor reclame reserveert. Tja, het is ook een gratis programma. Niets is voor niets. De dag komt dat kraamklinieken gratis bevallingen organiseren, als ze op de pasgeboren kleine hun logo mogen tatoeëren. Nemen ze gelijk ook een DNA-staaltje voor de politie van Antwerpen. 

Maar ik wijk af. Nog een keer of vijf slapen, dan kan ik weer met mijn eigen gerief aan de slag. 

15 november

Na ruim vijf jaar ontrouw ben ik gisteren teruggekeerd naar mijn oude liefde: de trein. Meer nog, ik heb er en passant een nieuwe bij gevonden: de bus. Het helpt natuurlijk dat ik intussen helemaal voor niets op de bus mag, en op de trein voor amper zes euro, weg en weer, naar elke uithoek van het koninkrijk, zolang het duurt (het gunsttarief*, en ook het koninkrijk).

Tot mijn intense vreugde trof ik onherkenbaar gerenoveerde en opgevrolijkte stations aan, in Gent en in Brugge en zelfs in mijn eigen stad S, waar de perrons nu op esthetisch verantwoorde wijze overkapt zijn en alle roltrappen discreet zoemend hun werk doen.

Ik lees wel eens over stakingen op het spoor, over vertragingen, belabberde stiptheidsstatistieken - het spijt me, ik heb daar niets van gemerkt. Ook de bus meldde zich haarscherp op tijd met vriendelijk openslaande deuren en een lage, tot instappen uitnodigende drempel. 

Sheer bliss, als men mij toestaat, en wat een krukkig, slopend en ondoeltreffend vervoertuig is zo'n auto, waarin je altoos maar op moet passen, en stil blijven zitten, en met pookjes en pedalen in de weer zijn en in spiegeltjes kijken en dan een plek zoeken waar je hem bij aankomst aan de kant kunt zetten, en die niet vinden!

*Voor jongere hard werkende reizigers: ik weet dat het niet eerlijk is, maar als ik dat nu krijg, moet ik dan nee, bedankt zeggen?

9 november

 

'Het drijft me gek', zei Michael O'Leary in The Times. Dat was nadat de vertaler-verslaggever bij De Morgen zich ermee bemoeid had. Want de baas van Ryanair is een Ier en bedient zich van het Engels om over zijn bedrijf (en zichzelf) te communiceren.

Vaders die vakantie nemen als hun kind geboren wordt is wat O'Leary gek drijft. Mij een zorg wat de geslepen zakenman, ook nog de Ierse brulboei of meesterprovocateur van het vaderschapsverlof denkt. Armetierig geschrijf in De Morgen, dat drijft mij gek. 

7 november

Er is een café in mijn stad S waar ik al eens graag na de middag een koffie drink. Je krijgt er een klein kuipje advocaat bij dat je uit kunt likken en daarna ook nog opeten. Goed, ze zijn er nogal prijzig, vier euro voor een glas wijn, maar dan hebben ze weer een hele batterij kranten, dat is ook de reden waarom ik er na de middag graag koffie drink.

Nu ben ik krantengewijs nogal sectarisch, het moet De Morgen zijn. Een wat rommelig blad, waarin le meilleur et le pire vrolijk wedijveren, maar met het hart op de goede plek, zoals bekend een beetje links in de borstholte. En in De Morgen staan cartoons van Zak.

Gisteren liep ik recht op het tafeltje af waar de kranten liggen, dat doe ik altijd nog voor ik mijn koffie bestel, en toen bleek De Morgen er niet te zijn. Er lagen andere kranten, die ik niet aan wil raken, zelfs niet noemen, en ook De Standaard. Vooruit maar.

Ik zal het maar bekennen: die Standaard was goed. Klaar, sober, degelijk van buiten en van binnen. Een tikje saai, maar dat krijg je als je klaar bent en sober en degelijk.

En nu? Moet ik De Morgen dumpen, als een oud lief, voor een andere die wat beter in de kleren zit en zonder fouten spreekt en misschien wat wijzer is, zodat ik zeg: nu ja, je kunt ook geen achttien blijven? Ik denk het niet. Nu en dan eens vreemd gaan, dat moet wel kunnen. Het is ook maar een gazet. 

 

29 oktober

Gezien, van Paolo Sorrentino, La Grande Belezza.

Daarin gehoord, van Jep Gambardella, deze uitspraak:

'La più consistente scoperta che ho fatto pochi giorni dopo aver compiuto 65 anni è che non posso più perdere tempo a fare cose che non mi va di fare.'

Iets dergelijks heb ik zelf al menigmaal gedacht, maar zo mooi als in het Italiaans krijg je dat nooit gezegd. Gedaan evenmin. Heerlijke film ook.

26 oktober

Rond deze tijd van het jaar werk ik aan mijn lijstje van lelijkste woorden. Daar komt zeker het woord datet in, dacht ik zonet nog.

Ik kwam het vandaag tegen op deredactie.be, bij een stukje over een Zwitser die in de trein zijn telefoon laat pikken, en later ziet dat foto's uit zijn telefoon in zijn dropbox opduiken. Ze zijn kennelijk genomen door een Marokkaanse vrouw, waar de man prompt verliefd op wordt. 'Als ze mij datet, mag ze mijn smartphone houden', zegt die Zwitser dan maar. Wat een onwaarschijnlijk sullig verhaal. Ja, opa, een telefoon kan foto's maken.

Van het werkwoord daten ('uitgaan met, een relatie hebben met'), dat zo al lelijk genoeg is, zonder dat je het nog gaat vervoegen in kwaadaardige vormen als datet, gedatet, en het bepaald obscene datete.

Het staat in de lijst van hybride Engels-Nederlandse werkwoorden van Onze Taal. Ik ben daar even gaan kijken, en heb meteen besloten van mijn lijstje van lelijkste woorden af te zien. Het bestaat al. Gedaterapet, wat 'na een afspraakje verkracht' wil zeggen. Gedesktoppublisht, gedeleveraged ('van zijn hefboomwerking ontdaan'), gedirectselld, gedrag-and-dropt ('versleept op een computerscherm'). 

Daar kan ik niet tegenop, en dan ben ik nog gestopt bij de 'd', omdat ik me na geënhancet ('digitaal verbeterd') een beetje raar in mijn maag begon te voelen.

Wie over een performantere spijsvertering beschikt dan ik doet maar en vindt in de lijst van Onze Taal vast nog veel meer lelijks. (Geleftclickt, genordicwalkt, gesit-upt.)

24 oktober

Het heeft wat geduurd, maar vandaag weet ik wanneer ik geboren ben. Het was kwart voor tien in de ochtend, een maandag. 

Ten jare negentien honderd acht-en-veertig, de dertiende der maand Juli te negen ure voormiddag voor Ons, Schepen, Ridder in de Leopoldsorde, Ambtenaar van de Burgerlijke stand der stad Roeselare [is] verschenen mijn vader, oud vier en dertig jaar, dewelke ons vertoond heeft een kind van het mannelijk geslacht, geboren in deze stad de twaalfde dezer maand, te negen uur drie/kwart voormiddag, in het moederhuis, Gasthuisstraat 8, van hem en van zijn echtgenote, mijn moeder, en aan hetwelk hij verklaart te geven de voornamen Lieven Gustaaf Patrick.
Deze vertoning en verklaring gedaan in de tegenwoordigheid van mijn nonkel Louis en nonkel Staf, mijn peter van wie ik mijn tweede voornaam kreeg.

Ik moet mijn ogen niet toeknijpen om ze te zien, in het stadhuis van Roeselare, de drie mannen oud vier en dertig, vier en twintig en acht en dertig jaar, die de Ambtenaar van de Burgerlijke Stand een kind van het mannelijk geslacht vertonen, te negen ure voormiddag, drie/kwart voor ik mijn eerste dag oud was. Het was een dinsdag, marktdag, ze zullen wat gewrongen hebben tussen de kramen om het stadhuis in te komen, zijn naderhand wellicht een pint gaan drinken, dat mag ik toch hopen, het was nog vroeg, maar een vertoning als deze doe je ook niet elke dag.

(Met dank aan de dienst Burgerlijke Stand van Roeselare) 

 

20 oktober

De koelkast weer in bedrijf nemen: stekker in, klaar. Kippen in hun hok, beetje graan, beetje water en hop. De radio, ik weet niet wat daar gebeurd is, maar alle voorselecties slaan tilt. Frequenties zoeken op het internet, afstemmen, opslaan. Dan voel ik het al komen. Ik zet de televisie aan, in plaats van Martine Tanghe verschijnt de mededeling dat ik mijn lijnnummer en pincode in moet voeren. Lijnnummer? Pincode? Die dingen had ik niet toen ik goed gemutst van huis vertrok een tijdje geleden, toen de dagen nog lang waren. Gehannes met de digitale televisie. Dan weet ik dat ik weer thuis ben. Dat wordt helpdesk. Dat wordt support site. Dat wordt Frequently asked questions (Is dat nu allemaal nodig?). Dat wordt chatten met Dinky of Elene of Esther.

Goeie morgen, wat kan ik voor u doen?, zullen ze vragen.

Niets, is het antwoord. Voor mij kunnen ze nu even echt niets doen. 

 

18 oktober

Ter hoogte van Antwerpen gaat het op de weg weer wreed traag vooruit. 'Langzaam verkeer', dat ziet er dus zo uit. Bij momenten gaat het zo traag, je kunt haast te voet meelopen. 'Stapvoets verkeer', ik kan het me perfect voorstellen. Meer moeite heb ik met 'stilstaand verkeer'. Hoe zou dat gaan? Iedereen staat stil, ja ja, maar waar is dan het verkeer?

Ik krijg veel tijd om over die en andere vragen te mijmeren, daar op de weg ter hoogte van Antwerpen, tot plots een vrachtwagen voor me staat, met op de achterdeuren in grote letters: Just In Time Solutions.

Kijk, daar ben ik nu helemaal voor gewonnen. Maak je niet druk, zeggen de letters, er komt wel een oplossing. Niet nu, relax, er is nog tijd. Straks. Later. Niet té laat: precies op tijd.

Tot zolang sta je maar wat in de file ter hoogte van Antwerpen. 

 

16 oktober

'Gaat u met de caravan op reis in België, houdt u er dan rekening mee dat het wegdek soms beschadigd kan zijn'. Dat is nu diplomatisch taalgebruik. Off the record zullen ze dat wel anders formuleren, onze Nederlandse vrienden, maar in de befaamde ACSI-campinggids let je wat meer op je woorden. 

Overigens wachten de Nederlandse caravanreiziger in België ook aangename verrassingen: 'Het kraanwater is veilig'. Ook geruststellend: 'In België is het net zo laat als in Amsterdam, Parijs en Rome'. Dat de Belgen wat achter zouden lopen, willen ze bij ACSI niet gezegd hebben.

10 oktober

Niemand wordt graag uitgelachen, nog minder en plein public, luid en honend en zonder stoppen. Het overkwam me op het strand waar ik lui in de zon lag, toen zonder enige aanleiding het gelach een aanvang nam, en niet meer ophield. Ik was behoorlijk op mijn pik getrapt, ook nog nadat ik had vastgesteld dat de lacher een meeuw was, die ergens achter me door de lucht wiekte. Inmiddels weet ik dat het ging om larus ridibundus of de mouette rieuse. Dat heb ik van een bord op de oever van de Etang de Gruissan. Sa tête brun chocolat au printemps devient prèsque blanche en hiver, zegt het bord, en ook: Son cri, qui ressemble à un rire, lui a valu son nom. Oké, 't is al goed, lach dan maar, mouette.

9 oktober

De Cathédrale Saint-Just et Saint-Pasteur in Narbonne oogt best indrukwekkend, en dan is het nog niet eens een halve kathedraal. Toen het koor afgewerkt was in 1332 is met het transept begonnen, dat is het dwarse deel, en dan zijn ze ermee gestopt. Nu, als ik het gebouw zo zie, voor mij is het al lang meer dan kerk genoeg. Dat moet ook allemaal verwarmd worden 's winters, met kaarsjes alleen zal het niet gaan. Mooier dan de kathedraal is de binnenhof van het klooster die ertegenaan ligt. Je kunt er ook van buitenaf in, dan loop je eerst een parkje door, voorbij een bordje waarop staat: Interdit aux deux roues, aux chiens et aux ballons. Verbieden is ook een kunst, al zou ik zelf de deux roues en de ballons laten passeren. De honden, jamais. 

1 oktober

 

Autowasserij Lavage au Thau 
Bakkerij Cho-pain 
Wegrestaurant le Sept sur Sète 
Electronische sigaretten Cig'Arrête

Ik vind de woordspelingen van de middenstand vermoeiend. Ze doen me verlangen naar een kroeg die nog eens Café du Commerce heet, of een hotelletje Au Relais des Amis.