28 december

Af en toe het land de rug toekeren. Kijken naar het water. Veel anders is er niet te zien. Geen bergen of dalen. Spoorlijnen, schoorstenen, kerktorens, viaducten: geen. Geen lichtreclames, winkelruiten, geen dakvensters binnenklimmende kerstmannen. Een stel meeuwen, het overmijdelijke vliegtuig, wolken. Een paar lichtjes bij nacht. De maan als het wat meewil. Het jaar de rug toekeren - het is al weg. Mij hoort niemand treuren. Ik wacht op het vuurwerk.

23 december

Gelezen in de krant: een artikel met de woorden T*** unleashed in de kop. Of ik de komende nachten nog goed zal slapen, zoals mijn gewoonte is, valt te betwijfelen. Het handjevol normale mensen dat de kwaadaardige zot in het Witte Huis nog een beetje aan de leiband hield, is weg. De befaamde checks and balances blijken er in het echt niet te zijn. Onze Amerikaanse vrienden staan erbij en kijken ernaar. Tant pis, hun probleem. Helaas ook het mijne. Beste Amerikaanse vrienden, kun je die vent daar vandaag nog weghalen? In dat geval ook een gelukkig nieuw jaar toegewenst. Anders zal het niet gaan.

21 december

Vandaag ging de zon onder om 16.38 u. Dat weet ik van zonsondergang.info. Volgens de weer-app op mijn slimme telefoon was ze om 16.36 u. al weg. Om een paar minuutjes maak ik me niet druk. Overigens was de zonsondergang niet te zien, want de zon ook niet. Om vijf uur was het donker. Of ook weer niet. In de stad waar ik wat rondliep hadden ze overal lichtjes opgehangen. Al dan niet knipperend. Wit of in kleuren. Ook het stadhuis, op klaarlichte dag al niet een oogverblijdend gebouw, was op een rare manier blauw en rood verlicht. Het zag er naar mijn smaak een klein beetje bordelerig uit. Ik wou er een foto van maken, maar mijn telefoon was thuis blijven liggen. Eigenlijk moest ik bij Hema zijn. Ik moest er een nieuwe sliert kerstboomlichtjes kopen. De oude deed het niet meer. Ik kocht een sliert van 50 LED-lampjes in rood, blauw, geel en groen, voor 4,13 euro. Op netspanning. Thuis hing ik de lampjes in de boom. Die ziet er nu naar mijn smaak best feestelijk uit. Ik weet dat mijn verhaal niet uitblinkt in consistentie. Maar over smaken en kleuren valt niet te twisten.

20 december

Wie zich zou ergeren aan de stijl of het gebrek daaraan van onze Belgische politici, en aan het slechte theater dat zij dagelijks opvoeren, doet er goed aan af en toe eens te kijken naar onze Britse vrienden.

In het parlement in Westminster graaide onlangs een verbolgen oppositielid de mace van zijn rustplaats en liep er een eindje mee rond, niet goed wetend wat er daarna moest gebeuren. Die mace is een soort ceremoniële scepter, een van de talloze pantomime-symbolen waar de Britten zo dol op zijn. Hem aanraken kan waarschijnlijk nog net, zomaar wegpakken is vele malen erger dan not done.

Nog in het Britse parlement werd pas nog stevig gedebatteerd over de vraag of oppositieleider Corbyn eerste minister May al dan niet stupid woman had genoemd. Niet hardop, eerder kwansuis tussen zijn tanden, dat wel, maar toch.

Daar kunnen we ons mee troosten. Dat bijvoorbeeld onze heer Francken, thans ook prominent oppositielid, bijvoorbeeld zijn opvolgster mevrouw De Block nog altijd geen stom mens heeft genoemd. Zelfs niet tussen zijn tanden, waar anders wel al een en ander gepasseerd is.

15 december

'Ik vroeg aan iemand hoe hij het maakte, en hij zei het me nog ook'.

'Iemand hield de deur voor me open toen ik er nog drie meter van af was en dan moest ik rennen en nog doen alsof ik het goed vond.'

'Iemand botste met zijn winkelkarretje tegen mij aan. Hij heeft zich maar een keer geëxcuseerd'.

'Vandaag stond iemand aan de verkeerde kant op de roltrap van de metro'.

'Ik bestelde thee en ze schonken eerst de melk in'.

Londenaars reageren op de vraag van de New York Times om te berichten over ervaringen met petty crime in hun stad. Petty betekent zoveel als klein, onbeduidend. Als je het over mensen zegt, is het flauw, kleingeestig, smal.

De antwoorden zien er goed uit. Je moet de Londoners gewoon met rust laten, dan hebben ze geen klachten, en klagen ook niet. Al helemaal niet tegen de New York Times. Waar bemoeien die Amerikanen zich mee?

8 december

Het is tijd voor uw jaarlijke oogmeting, Lieven. 

Dat is het onderwerp van een mail die ik krijg van de brillenwinkel waar ik al meerdere brillen gekocht heb. De winkelier ziet daar genoeg reden in om me met mijn voornaam aan te spreken. In zijn gretigheid om nog meer brillen aan mij te verkopen, heeft hij de 's' van 'jaarlijkse' vergeten.

Het idee om elk jaar mijn ogen te laten meten komt niet van mij. Ik laat mijn ogen maar heel af en toe eens meten. Daarvoor ga ik naar de oogarts. Ik geloof nu eenmaal dat die beter geplaatst is om iets over mijn ogen te zeggen dan de brillenverkoper. En dat zijn motieven laten we zeggen onbaatzuchtiger zijn.

Maar goed. Ik heb de mail toch doorgelezen. Tot helemaal onderaan. Daar staat: Hoe beoordeelt u deze mailing? Ik mag kiezen uit thumbs up of thumbs down. Klik ik op het tweede, dan krijg ik: Kunt u deze beoordeling toelichten?

Nee dus. Ik heb al genoeg tijd met de spam van de brillenboer verprutst. En dan dit stukje hier ook nog.

De taalhond waakt

Een schaapherder is een herder van schapen.

Een bietenteler teelt bieten.

Een veehouder houdt vee.

Een varkenshoeder hoedt varkens. 

Een jeneverstoker stookt jenever.

Een bierbrouwer brouwt bier.

Een katoenplanter plant katoen.

Een fruitkweker is een kweker van fruit.

Wat is dat nu weer met die broodfokkers?

1 december

Ik heb maar wat gelogen om Persoon 1 niet tegen te spreken, zegt ex-adviseur Michael Cohen, en uit loyaliteit tegenover Persoon 1.* Afgelopen donderdag voor de federale rechtbank in Manhattan. Dat is prima. Sommige namen zwijg je beter dood. Als iedereen dat nu eens doet, raken we misschien ooit nog van Individual 1 verlost.

*I made these statements to be consistent with Individual 1’s political messaging and out of loyalty with Individual 1.

27 november

Als je de tijdsgeest kunt vangen in nieuwe woorden, zal selfie wel een van de betere vondsten zijn. Zo nieuw is het intussen niet meer. Gutmensch ook niet. Het is denigrerend bedoeld natuurlijk. Dat spreekt in deze cynische tijden vanzelf. Wie zou nu nog een goed mens willen zijn? Wie zou nu een foto willen maken van iemand anders?

26 november

Wie vindt dat leptoglossus occidentalis een rare naam is, heeft nog niet van de bladpootrandwants gehoord. Van de familie der coreidae of randwantsen. Mijn belangstelling voor de bladpootrandwants is gewekt door de verschijning van het beest in mijn huis, op onregelmatige maar redelijk frequente ogenblikken, op klaarlichte dag of 's avonds in het licht van bijvoorbeeld mijn bureaulamp. Ik heb al menige bladpootrandwants gevangen. Makkelijk zat. Hij beweegt amper, tracht niet weg te lopen of op te vliegen, kijkt alleen lijdzaam en ik neem aan vermoeid toe hoe ik een bokaaltje over hem zet. Laatst heb ik wat foto's genomen, en dank zij Joris van Natuurpunt Waasland weet ik nu wie ik in huis heb. In Amerika, waar hij vandaan komt, noemen ze de bladpootrandwants de western conifer seed bug of WCSB. Of nog, in de volksmond, de stink bug. De stank is een verdedigingsmechanisme, maar de bladpootrandwants kan ook lekker ruiken, naar banaan of appel of dennenhars. Als je hem vriendelijk benadert, wat ik dan maar doe. 

Wikipediafoto

Mijn foto

20 november

Ik wou schrijven over de Rode Duivels, en hoe ze, na 5-2 verlies van Zwitserland en uitschakeling in de Nations League, volgens mij recht hebben op even veel sympathie als toen ze een paar maanden geleden nog ei zo na wereldkampioen werden. Toen kregen ze een ontvangst op de Grote Markt van Brussel en mochten ze op visite bij de koning. Het hele land, zo heeft men mij verteld, zag zwart van de vlaggen. En geel en rood. 

Nou, wilde ik schrijven, laten we dan toch ten minste al onze vlaggen nu halfstok hijsen, en laat de vorst onze jongens nog maar eens bij zich roepen en zijn medeleven betuigen, en dat van de koningin. 

Maar net toen ik ging beginnen, las ik nog een stuk in The Guardian over de Siciliaanse openbare aanklager Carmelo Zuccaro die aan Artsen zonder Grenzen een boete oplegt van haast een half miljoen (460.000) euro, wegens handel in en illegaal beheer van afval. Daarmee worden oude kleren van geredde vluchtelingen bedoeld, die als bijzonder afval en niet als toxisch afval waren weggedaan. 

Terwijl die kleren met HIV, meningitis, tuberculose of andere vileine kwalen besmet konden zijn, want vluchtelingen, daar kun je alles van verwachten. En passant willen de Italianen ook de Aquarius, het reddingsschip van AzG, in beslag nemen zo gauw het zich in Italiaanse wateren durft te vertonen. 

Wat mij in dit verhaal naast de harteloosheid en de hypocrisie nog het kwaadst maakt, is dat een deel van die boete met mijn geld betaald zal worden, want ik draag AzG een warm hart toe en durf ze bij tijd en wijle al eens een wat euro's toe te steken. Dat die nu bij Matteo Salvini terechtkomen, daar kan ik maar beter niet over nadenken.

15 november

Jacques Brel op het klokkenspel van het stadhuis in S, vanmiddag op de markt rond een uur of elf. Toen moest ik nog vis kopen en spinazie en appelsienen. Ik moest mijn oude buren nog tegenkomen van een dikke veertig jaar geleden, en de dochter van mijn buren van nu, met haar man en haar heel nieuwe zoontje. Ik had nog geen koffie gedronken op het terras in de zon, was nog niet op de bus gestapt die mij keurig op tijd weer naar huis zou brengen. Maar toen al kon mijn dag niet meer stuk. Hulde aan de beiaardier. Het moet niet altijd Tineke van Heule zijn. Of Zie ginds komt de stoomboot. Als onze burgemeester in zijn kantoor zat beneden, heeft hij het vast ook gehoord. Ne me quitte pas. De woorden van het liedje moest je er zelf bij denken. Misschien beter zo. Je weet maar nooit dat de beiaard op een mooie dag ook La, la, la ten gehore brengt. Vive les Belgiens, dat zou er nog net mee door kunnen. Merde pour les flamingants - ik weet het niet.

9 november

Nog eens gezien, na al die jaren, The Third Man. Op mijn Samsung televisie, met mijn Panasonic VCR, van een bestofte Maxell cassette. De film zelf is nog veel ouder, van 1949. Wat een onwaarschijnlijk mooie film is dat, waar je haast elk beeld van in kunt lijsten en boven je bed of elders in huis ophangen. Geen kleuren van doen. De valse smoel van Orson Welles. Het jongetje met zijn bal (Der war es!). De kat op de glimmende schoenen. De ballonnenventer (Mein Herr, Ballon?). En het magische Harry Lime-thema. Al meermaals bekeken en weer vergeten. Het zal niet meer gebeuren.

5 november

In de Westhoek beseffen we als geen ander de nood aan een slagkrachtig leger en mensen die ons willen verdedigen.

Met dat argument (in De Standaard van 3/4 november) wint Sander Loones van de Nieuw-Vlaamse Alliantie de job van Minister van Defensie, plus de prijs voor de domste en de meest plat-opportunistische uitspraak van de voorbije honderd jaar. Er is niets dat een bepaald soort politicus niet zal zeggen als het in zijn kraam past (en dat van zijn Voorzitter), maar dit is er vele keren over. Ik weet zeker dat ze dat in de Westhoek ook beseffen. Als geen ander.

4 november

Ik zit hier op de bank wat in de kranten te kijken, ik denk: laat mij nog even genieten van de luwte voor na 11 november en Sint Maarten de Sinterklaasgekte weer toeslaat. Te laat. In dry runs over Kerstmarkt vs. Wintermarkt wordt de zwartepietdiscussie al gretig opgewarmd. Over oorbaarheid vs. laakbaarheid van biefstuk friet. Oubollige nostalgo's vs. betuttelende poco's. Het culturele erfgoed vs. de toekomst van de planeet. Provinciale identiteitsbelijders vs. cosmopolitische elitisten. Opblaasbare commentatoren, schijnheilige columnisten, vuilbekkende forumridders, twitteraars van Asiel en Migratie. Hulp! Help mij! Terwijl ik toch alleen maar hier op de bank wat zat en dacht: laat me nu nog even genieten!

De taalhond waakt

Infobesitas las ik laatst boven een krantenstuk. Ik begreep meteen waarover het ging, maar ik heb het stuk niet gelezen. Er zijn grenzen aan wat er aan taalvervuiling toelaatbaar is. Prikkelbaredarmsyndroom, oké, niet het mooiste woord om naar te kijken, maar wel eerlijk en duidelijk, wat je niet van alle medische vaktermen, genre spondylitis ankylosans, kunt zeggen. Levensloopbestendig wonen, toe maar. Maar daar houdt het wel op. Infobesitas is uit de klasse van zonneranda, conculega en spelotheek. Zulke klanken- of lettercombinaties zijn de naam woord onwaardig, ze moesten verboden worden. Wat mij betreft worden ze allemaal gespeld als ***, uitgesproken als piep.

25 oktober

Vandaag reizend per tram 3 van Merksem naar Zwijndrecht kwam ik tot stilstand bij de halte die Schep Vreugde heet. Ik werd er zelf stil van. Niet dat de aanmaning nodig was: ik had me onderweg uitstekend geamuseerd. Tram 3 is een van de meer genietbare microkosmossen waar een mens zich in kan begeven. Gemengd en wisselend publiek, gevarieerd uitzicht ook, zowel boven als onder de grond. En nog meer welluidende stopplekken - Barnkracht, Halewijn, Verbrandendijk. Poëzie op de tramhokjes: wie wil nu nog per auto weggaan? Neem toch de tram, en Schep Vreugde!

(Met dank aan J-P & M voor de missing link)

22 oktober

Hoger Instituut voor Vertalers en Tolken, zo stond nog net zichtbaar op een koperen plaatje op de massieve voordeur. Evenwel, toen die deur open zwaaide, kwamen er allemaal lachende kindjes en jeugdige moeders naar buiten. Pas toen zag ik het kleurrijke affiche voor een raam: Muzische Basisschool. 

Het is een verbetering. De vertalers- en tolkenopleidingen die in het zog van EGKS, EEG en EU her en der werden opgezet, hebben ongetwijfeld heel wat jongelui gediplomeerd, onder wie mijzelf, maar weinigen van ze hebben als vertaler hun brood verdiend, nog minder als tolk. 

Zullen de muzische kindjes later allemaal muzikant zijn, of acteren, of dansen? Ik denk het niet. Maar ook als ze het niet doen, zullen ze toch een vrolijke tijd hebben gehad op de basisschoolbankjes, en op de academie voor deeltijds kunstonderwijs, met wie er 'een sterke kruisbestuiving' is. Doen maar, mannetjes en meisjes, de school wordt later nog saai genoeg. 

Inmiddels was Den Amadou ingenomen door een soort schoonmaakbedrijf. Café du Cirque (René! Een voetbadje!) omhooggevallen tot wijnbistro, de nieuwe naam wil ik niet eens noemen. Het Museum zat verstopt achter huizenhoge stellages en zeildoeken, de Hippodroom hadden ze al veel eerder gesloopt. 

Wel nog overeind, en amper veranderd: het pand Museumstraat 41. Oef! Maar daar was ik ook speciaal voor gekomen. Een sentimental journey, vijftig jaar na datum.

8 oktober

Thuis komend na enige afwezigheid, tref ik in mijn voortuintje een levensgroot verkiezingspaneel aan. Het zijn er eigenlijk twee, in een hoek gezet zodat voorbijrijders uit beide richtingen goed kunnen zien wat erop staat. Wie erop staat. Akkoord, ik wist van dat paneel. De plaatsers hadden mij gevraagd of het mocht, en het mocht.

Als ik door mijn woonkamerraam naar de straat kijk, staat het bord niet in mijn weg, dat hebben ze goed gedaan. Wel zie ik aan de overkant een heel erg gelijkaardig bord, met dezelfde mensen erop, in dezelfde kleur. Niet moeilijk, de overbuur staat zelf op een van de foto's. Het huis ernaast, schuin tegenover het mijne, heeft ook affiches met de foto's. Ook niet moeilijk, de zoon van de schuinoverbuur staat erop. Voor het huis dààrnaast staat weer een bord, altijd met dezelfde foto's en in dezelfde kleur.

De kleur is groen. Dat raden wij hier in ons stukje straat de mensen aan, dat ze groen zouden stemmen. Zelf ben ik van plan dat ook te doen. Met mijn hoofd. Mijn buik zal weer kwaad zijn. Die wil rood stemmen. Zelfs donkerrood.

Hoofd of buik? Het is altijd weer hetzelfde. Zondag zien hoe mijn pet staat.

2 oktober

Iemand maakt per internet zijn beklag over een kampeerterrein in Frankrijk. 

Mooie camping, helaas geen kontrole, honden lopen los zeg je wat halen ze hun schouders op.

We verstaan het wel, de klager heeft gelijk, ze moeten aan de leiband. Zo niet de honden, dan toch hun baasjes.

16 september

Uncool oldies begeven zich massaal op Facebook, en jagen er het jonge volkje weg, zo lees ik in mijn Engelse krant. Het zet mij aan het denken. Over mezelf. Ze hebben me al vijftig- en zestig- en zeventig-plusser genoemd, ze hebben me met de senioren op de bus willen zetten voor een Tupperware-uitstapje met bingo-avond. Noem me dan een oude man, in hemelsnaam. Een bejaarde, als het zo ver zal zijn. Of nu dus een uncool oldie, daar kan ik perfect mee leven. Vooral het uncool flatteert me. Laat me maar de eendjes voeren in het park, mijn snoeppapiertjes keurig in de afvalbak doen. Maar op Facebook zul je mij niet vinden. Ik moet niet weten op welk terrasje mijn achternicht met een zacht eitje ontbeten heeft, en ik hoop van haar hetzelfde. Voor mij hoeven de jonkies dus niet bij die Suikerberg en zijn arglistige reclamewinkel weg te gaan. Dat ze het toch doen, vind ik wel cool van ze.

9 september

Shaun Helman adviseert de Britse overheid in kwesties van verkeersveiligheid. We denken nu even niet aan fietsers of autorijders, maar aan de voetgangers. In het bijzonder, voetgangers die zich met hun smartphone in het verkeer begeven. Ze staan overal in de weg, botsen tegen mensen op, steken de zebra over met hun ogen aan het schermpje geplakt, dat is wat Helman 'ongewenst gedrag' noemt. Zijn overtuiging is, dat je niet moet proberen dat gedrag met dure campagnes te veranderen, het lukt toch niet. Beter kun je de infrastructuur aanpakken, zegt hij. Verkeerstekens in het trottoir verwerken, lichtjes inbouwen in de stoeprand, die rood worden als er gestopt moet worden. Aparte loopstroken voor smartphonegebruikers, met pijlen op de grond die de te volgen richting aangeven. 

Mocht iemand eraan twijfelen, het bestaat al, in China en in Nederland, bijvoorbeeld. Helmans denkwerk is verdienstelijk, maar hij had best wat verder mogen gaan. Tunnels bijvoorbeeld onder de trottoirs, waar de telefoonkijkers via voor hen voorbehouden roltrappen of liften in terecht kunnen, zodat ze verder ongehinderd hun weg kunnen gaan, alleen elkaar voor de voeten lopend. Ze worden niet afgeleid door drukke etalages of vrijende stelletjes, niet door Greenpeace- of andere activisten aangeklampt. Het bovengrondse straatbeeld zou er aanzienlijk van opfleuren. Mensen zouden elkaar weer aankijken, wie weet zelfs een goeie dag toewensen. 

Mogelijk is het telefoonsignaal ondergronds niet zo best, dat is dan ook mooi meegenomen.

7 september

Gelezen, op een oude versleten deur in Florac (Lozère): Laissez la porte fermée pour que les chats n'entrent pas. Eronder, in kleine lettertjes: Merci. Dat heet nu heldere communicatie. Geen truttige frulletjes à la Veuillez avoir la gentillesse of Merci de bien vouloir, die alleen maar de aandacht van de boodschap afleiden. Het is ook geen verzoek, het is een instructie. Fair enough. Als die deur open staat, lopen de katten naar binnen. De bewoner van het pand wil dat niet, dat is zijn goed recht. Ik laat die deur dus toe, avec plaisir. Dat had ik zonder het briefje natuurlijk ook gedaan. Aan wie was het dan wèl gericht? Het zijn mijn zaken niet. Ik ben maar een passant op vakantie. Sprakeloze rijder op de Corniche des Cévennes. 

Klik om te vergroten

 

1 september

Weerzien met oude bekenden, na weer een winter en een zomer. Vous allez bien? Alles goed? Wie geht es? Are you all right? Het doet goed. Het is ook oppassen. Veel dingen gebeuren in zo'n jaar. Een van de bekenden kan er niet zijn - omdat, de winter is slecht geweest - wegens. Voor het gesprek al te somber wordt, kun je beter het register bijstellen. Wat een heerlijk weer weer, en wat zie je er goed uit, en wat sta je prachtig met je nieuwe haarsnit. Niet te veel vragen stellen, zo onder ouder wordende bekenden. Un train peut en cacher un autre.

Le français sans peine

Van mijn Franse buurman, die de kleinkindjes te gast had, zoals ook ikzelf, heb ik het woordje chicoufs geleerd. Van Chic, ils arrivent! en Ouf, ils repartent! Het is zeer minzaam bedoeld, natuurlijk is hij dol op ze, zoals ook ikzelf, maar vandaag na twee weken afscheid van ze nemend, begreep ik toch even wat de buurman bedoelde. Ze hebben het woord zelf ook gehoord, die van mij, en toen ik het ze uitlegde, keken ze meer dan bedenkelijk. Terecht. Hoe kan een papi zoiets over zijn kleinkindjes zeggen? Tja, en hoe leg je ambiguïteitstolerantie uit aan een elf- en een dertienjarige? Geen nood, ik zie ze over een paar dagen al weer. Chic!

7 augustus

Als je een praatje moet maken, bijvoorbeeld bij de afwas, en je weet niet waarover, waarover kun je ook praten met een wildvreemd iemand als er niets bijzonders aan de hand is, dan kun je altijd over het weer beginnen, zoals we allemaal weten. Miss Marple was daar goed in, misschien heb ik het wel van haar geleerd. 'Nice day,' kon ze zeggen, op een mooie dag. De regel van zo'n gesprek is, dat je niets zegt dat tegenspreekbaar is. 'Wat is het heet,' zeg je dezer dagen, en de aangesprokene beaamt het. 'Ja, het is bakken,' zegt hij of zij bijvoorbeeld. Het gesprek is vertrokken, het kan nu met enige vaardigheid alle kanten op worden gestuurd. Ondertussen vordert ook de afwas, en als die klaar is, kan het gesprek worden afgerond. 'Nou, ik ga maar eens,' kun je nu zeggen, in mijn geval meestal met enige tot vrij grote opluchting. Ik praat niet zo heel graag als het niet echt nodig is. Nu, afwassen ook, eigenlijk.

29 juli

Ik wil een cartoon tekenen, voorstellend een tafereel op de Camping Municipal van M. Ik teken een joekel van een caravan, met bovenop een buitenmaatse schotelantenne. Daar komt in een ballonnetje PIEWIEIEWIEIEWIEP! uit, want deze mensen zijn hun antenne aan 't richten. (Later op de avond zal hun thuislandtelevisie wijd en zijd te horen zijn, maar dat gaat niet op dit prentje.) Bij een van de hoeken zie je iemand gebukt staan met een soort boormachine. Ballonnetje: TAKTAKTAKTAKTAK!!, ze zijn de poten elektrisch neer aan 't laten. Net naast de caravan zie je een klein iglotentje, waar WWOEOEOEWOEWOEWWW!! uitkomt. Dat is het elektrisch pompje waar ze de luchtbedden mee opblazen. Uit een grote bak bovenop de caravan komt nog een tekstballonnetje: SHSSSHSSSHSSSSHHHSH!!: ze hebben de airco opgezet (het is warm). MOOI PLEKKIE HIER!!!, schreeuwt een voorbijganger boven het tumult uit. JA HOOR!!!, roept de caravanman terug. Maar ik kan niet zo best tekenen. Mijn gade zegt: Je vergeet de mover. Ja, zeg ik, maar die maakt maar heel weinig lawaai. En trouwens, we hebben zelf ook een mover. 

Klik om te vergroten

25 juli

Ik bestel iets in mijn beste Frans. Ik zeg quatre-vingt-dix niet nonante. Ik let angstvallig op al mijn le's en mijn la's, mijn uns en mijn unes en mijn du's en de la's. Ik soigneer mijn nasalen en gutturalen, mijn palato-alveolairen en andere sibilanten, mijn e's en mijn é's en mijn è's. Als ik klaar ben, krijg ik het gevraagde, ik betaal, en de man of vrouw zegt: Thank you! Ze hebben natuurlijk al van ver aan mijn sandalen of de lengte van mijn short of mijn haar gezien dat ik van elders kom. Of zou het toch mijn accent zijn?

21 juli

Als niet mijn scooter in panne was geraakt, waardoor ik een depaneur moest laten komen, zodat ik, op hem wachtend, de tijd moest doden op een terras op de Place du Marché, waartoe ik een Magasin de Presse binnenliep om er de Libération te kopen, die helaas uitverkocht was (het was rond de middag), wat mij ertoe noopte dan maar Le Monde te kopen, die achteraf ook veel prettiger bleek om te lezen, dan had ik daar niet, op pagina vier, een stuk gevonden over de Spaanse justitie en de eeuwige Carles Puidgemont en zijn positions jusqu'auboutistes.

Toen was mijn dag weer goed, al betreur ik natuurlijk het - ik hoop kortstondig - gemis van mijn goeie Sym. Voor een prachtig woord als jusqu'auboutiste wil ik nog wel een paar straten te voet lopen. In het thuisland zitten ze ook, de immer onbuigzame gelijkhebbers die, als ze ooit toch gelijk zouden krijgen, wel heel snel iets anders vinden om weer onbuigzaam over te zijn. Ook nadat Brussel-Halle-Vilvoorde al lang gesplitst is. BHV? Gesplitst? Waar hebt u het over?

8 juli

Gezien, nabij Chambéry, de wereldbekerwedstrijd van België tegen Brazilië, aan de table belge, waaraan een mij verder onbekende Waal me had uitgenodigd. Hij trakteerde me prompt op een koffie. Eerder was een andere jonge Waal op zijn fiets mijn woonwagen voorbijgereden en, de nummerplaat ziende, had hij geroepen: Les Belges mènent un à zéro! Toen wist ik dat ik mijn voetbalaversie opzij moest zetten. De Waals-Vlaamse vriendschap is me dat waard. Toen laat in de wedstrijd Meunier een gele kaart kreeg, mengde de Franse cafébaas zich in het gesprek. C'était Debrune?, wou hij weten. Non, zei de Waal, c'était Meunier. Et puis, ce n'est pas De Brune, c'est De Bruyne. C'est un Wallon qui le dit, voegde hij er ten overvloede aan toe. Ik zal het maar toegeven: ik heb me wreed geamuseerd. Dat de Belgen wonnen was meegenomen, maar anders was ook oké. Het is maar een spelletje, en al die vlaggen blijven belachelijk.

5 juli

Zowat exact tien jaar geleden ging ik op rust. Dat heb ik zopas passend gevierd, door mijn vouwstoel naar achter te zetten, in sluimerstand, en in de schaduw van een boom een XL middagdut te doen. Het was stil, ook al tsjirpten de krekels massaal en oorverdovend. Weinig dieren kunnen ze dat nadoen, samen zoveel lawaai maken zonder dat het op mijn zenuwen werkt. Eén mug is te veel. Eén hond. Dommelend in mijn stoel, half wakend half slapend, bedacht ik nog wat tien jaar van een leven betekenen. In de eerste tien jaar, bijvoorbeeld, heb ik leren lopen, praten, lezen en schrijven, ik was nog net geen tien en ik had in Brussel al de Spoetnik gezien in het Russisch paviljoen. Ik had al geleerd, vanop de eerste rij, dat er schoolmeesters waren die kinderen in de speeltijd naar binnen riepen om ze er herhaaldelijk en hard te slaan, en dat ze daar zichtbaar plezier in vonden. De laatste tien jaar heb ik niet veel meer bijgeleerd. Ik bedoel: de voorbije tien jaar. Dat is nu net het soort versprekingen dat een mens begint te maken. Maar dat is oké. Ik bedoel: ik ben op rust, vandaag onder een boom in Piemonte, en ik heb iets te vieren.

29 juni

Ik loop op het strand van Torre del Lago op zoek naar een plekje om mijn badhanddoek neer te leggen, en mezelf erop. Dat duurt wel even. De Italiaanse zeden willen dat de honderden en honderden kilometers strand die het land rijk is, verdeeld zijn in allemaal kleine stukjes, waar middenstanders tegen betaling badgasten mogen toelaten. 

Vele en vele duizenden parasols en strandstoelen staan in strak gelid langs de zee opgesteld. Wie iets betaalt, mag daar op of onder gaan zitten of liggen. In het obligate bijhorende etablissement zijn panini en gelati en andere dingen te koop. De kust, om het maar eens korter te zeggen, is totaal geprivatiseerd, en ziet er ook zo uit. Lelijk.

Niet echt totaal: tussen het geldgewin is hier en daar een strookje strand vrij toegankelijk. Daar ben ik naar op weg. Je mag er zo maar gaan liggen, voor niets. Het is er flink vuiler dan elders, er wordt niet schoongemaakt. Wie er per ongeluk zou beginnen te verdrinken in zee heeft pech: elders dan op de andere strandjes, die allemaal een salvataggio- ploeg met boot hebben, is de drenkeling hier op zichzelf aangewezen. 

Ik zie het allemaal rond me, en ook de tientallen mensen die beladen met strandlakens en hoedjes en tassen en zonnebrillen en andere rommel uren langs het water lopen, in de hoop dat iemand ooit misschien iets van ze koopt.

Dit is nou kapitalisme, denk ik bij mezelf, als ik plots word opgeschrikt door een luidspreker die loeihard reclameboodschappen over het strand begint uit te braken. Ik stap harder door, maar het geraas blijft me onverminderd volgen. Op ieder strandje moet wel zo'n luidspreker staan, denk ik moedeloos, vluchten kan niet meer. Net dan kijk ik even opzij naar de zee, en zie daar een boot varen evenwijdig met het strand. Er staan twee gigantische luidsprekers op.

De Italianen mogen in hun betaalde vakantie naar zee gaan, als ze dat willen, het is een vrij land, maar de reclame horen is wel verplicht. Ze niet horen is misschien niet verboden, het is wel onmogelijk. Zo moet het ook: Groei, groei, groei. Jobs, jobs, jobs.

Ik leg mijn handdoek neer op een plekje waar nog niemand zit, wacht tot de boot eindelijk voorbij is, ik stap de zee in en zwem. Tot de zee, tot nu toe, is de toegang gelukkig nog voor iedereen vrij. Nu niet te ver gaan: een redder is er niet.

25 juni

Gezien in Tarquinia: de necropolis en het museum van de Etrusken. Veel gaat over doden en begraven, maar de levenslust spettert er niet minder van af. De kleuren, de zwierige figuren, de thema's van dansen, van eten en drinken - we zijn in Italië - duikers, jongleurs, worstelaars, zich en elkaar uitgebreid opmakende vrouwen. Vrijers, in de eros-vitrine van het museum, vrolijk en ongecomplexeerd poserend voor hun beeltenis op schaal of amfoor, in niets aan de verbeelding overlatende houdingen die onze vals-preutse tijd expliciet zou noemen. Het moet niet altijd Kama Soetra zijn. Ik kan niet nalaten te denken aan al de kerken die ik in dit land heb bezocht, met hun mythologie van stijve, zuinig kijkende, langgerokte, al dan niet gemijterde en gesluierde heiligen, met hun dun mondje en hun opgestoken hand. Vele eeuwen later gemaakt, toen de pret tot zonde was uitgeroepen. Het zal wel weer ingewikkelder liggen dan dat, maar toch - een beetje meer Etrusk, wat een verademing.

22 juni

Wie mij liever niet nog eens hoort zeuren over de taal van de betere kranten, kan hier beter wegklikken. Jongere geeft rake klappen aan chauffeur De Lijn. Wat is daar nu mis mee? Het ligt vast aan mij. Ik hou niet van die rake klappen. Journalisten, ook van De Standaard, hebben zulke vals-leuke clichés naast zich liggen in het bakje. Zo gauw iemand een ander aftuigt, afranselt, slaat, verwondt, grijpen ze naar de rake klappen. Je kunt ze uitdelen, of ook verkopen. Het klinkt haast sympathiek. De klappen, in dit geval, blijken 'enkele', dan weer 'verschillende' vuistslagen te zijn. Dat schrijft HLN en wordt bevestigd door het parket Halle-Vilvoorde, schrijft de Standaardjournalist, zich nu bedienend uit een ander bakje, waar de slecht gebouwde zinnen in liggen. Onderwerp, lijdend voorwerp: geen tijd op de redactie voor dat soort neukwerk. Uit het leven gestapt is nog zo'n truttige frase. Alsof het leven een bus is naar het shopping center. De strijd tegen kanker gewonnen. Wie van de ziekte sterft zal wel een loser zijn. Ja, zuur, goed, het is ook nooit goed, oké. Had dan weggeklikt, ik zei het nog.

19 juni

Laatst stond ik in Rome voor de Trevifontein. Gelukkig is die heel groot, anders had ik de fontein niet te zien gekregen, door de massa mensen die er ook voor stond. De meeste bezoekers willen een foto nemen. Dat kan op twee manieren. Traditionalisten, onder wie ikzelf, richten hun fototoestel naar de fontein en drukken af. Sommige, waar ik niet bij hoor, willen iemand mee op de foto. Het object krijgt een plaatsje tussen de fontein en het toestel. De fotograaf drukt af. Andere, waar ik ook niet bij hoor, willen zelf ook op de foto. Ze vragen iemand om hen voor de fontein te fotograferen. Weer andere willen samen met iemand op de foto. Ze spreken een voorbijganger aan. Grazie!, klinkt het na afloop, ook al is de kans reëel dat de voorbijganger een Koreaan is of een Senegalees. Dat is allemaal oude school. De fotograaf van de nieuwe school gaat met zijn rug naar de fontein staan, steekt zijn telefoon vooruit, en drukt af. Mensen uit de entourage, als ze maar dicht genoeg tegen de fotograaf aanschurken, mogen er ook op. Als zijn arm te kort is, monteert de fotograaf zijn telefoon op een uitschuifbare stok, en steekt die voor zich uit, weg van de fontein. Pijnlijk wordt het, als nieuwe en oude school elkaar voor de voeten lopen. Zo wil ik een foto van de fontein, maar voor me staat een dame met zo'n stok. Ze steekt hem dreigend naar me uit, de telefoon raakt net mijn neus niet, en grijnslacht ondertussen breed, voor haar foto. Mij rest geen andere optie, dan de dame met stok en al te fotograferen, in de hoop dat achter haar toch een stukje van de fontein te zien zal zijn. De bezoeker van Rome kan ik adviseren de Trevifontein over te slaan. Hij is als Manneke Pis, alleen groter. Wil men toch een foto: er bestaan heel kunstige ansichtkaartjes, professioneler van kadrering en belichting dan de gemiddelde toerist zoals ikzelf ze kan maken, en er staat niemand in de weg. 

Klik om te vergroten

4 juni

Wie op zoek zou zijn naar een leefbare bestemming voor zijn vakantie in de komende weken, kan ik Italië aanbevelen. Het land heeft zich wijselijk laten buizen voor de wereldbeker voetballen. Laat deze kelk aan ons voorbijgaan, hebben de Italianen gezegd, ongetwijfeld in het Italiaans, hoe dat dan klinkt weet ik niet. Het resultaat is een heerlijke voetballuwte. Dat ook Nederland gebuisd is, is meegenomen. De toch altijd aanzienlijke aantallen Nederlanders die hier in juni en juli neerstrijken, zullen hun oranje accessoires wel niet bij zich hebben. Oké, België doet wel mee, maar van de Belgen verwacht niemand dat ze te veel drukte maken. Doen ze het toch, dan duurt het meestal niet lang.

27 mei

In het thuisland, verneem ik, is enige discussie ontstaan omtrent de wenselijkheid van het woord 'verkrachtertje' als naam voor een spel dat jongens en meisjes in de jeugdbeweging spelen. Voor de jongere lezertjes: het gaat om een offline gebeuren, dit is geen game. 

 

Een onschuldig spel, zo haasten zich woordvoerders van scouts en KSA te benadrukken, voor een keer in volkomen eensgezindheid. Ouders hoeven zich geen zorgen te maken, de kinderen weten waar ze mee bezig zijn. Toch is er ook begrip voor die altijd zorgelijke ouders:

 

Een taalgebruik als ‘verkrachtertje’ past niet echt binnen de opvoedende omgangsvorm tussen leden en leiding, ook al was het ooit grappig bedoeld. We delen die bezorgdheid en zetten mee in op het zoeken van fijngevoeliger termen.

Doen, beste scouts en KSA-ers. Meteen werk maken van jullie opvoedende omgansvorm. En passant eens een nieuwe kalender kopen zal ook geen kwaad kunnen. We zijn al een tijdje in de eenentwintigste eeuw.

19 mei

Boven is in de heuvels met zicht op zee, beneden is aan zee. Om van boven naar beneden te gaan, volstaat een kort ritje steil bergaf van een vijftal kilometer. Het vervoermiddel maakt weinig uit: fiets, scooter, auto - gewoon laten rollen. Toch kan de lucht beneden blauw zijn, en boven bewolkt. Een goede reden om snel af te dalen. Voor zwemmen is het nog wat fris. Wat wel kan, is flaneren op de Molo Sud en iets drinken bij de Circolo Nautico. Ook leuk is boven uit eten gaan. Afstand naar het restaurant: twintig meter. Geen vervoermiddel van doen. De antipasto volstaat, meer krijgt een mens als ik niet op.

14 mei

Vroeger, toen ik me nog mengde in cafédiscussies, heb ik nog mee geruzied over wat nu de grootste taal ter wereld was. Engels! Nee, Chinees! Vergeet het Spaans maar niet!

Terwijl het juiste antwoord was: de meest gesproken taal ter wereld is Slecht Engels, vol gonna's en wanna's en you guys. Chinees is oké, maar buiten China doe je er voorlopig niet veel mee. Het Spaans is verdienstelijk, ook het Frans, al is Franstalig in Vlaams-België een scheldwoord. Bij dat alles ziet men de snelst groeiende taal al eens over het hoofd, die de Nederlanders camping-Frans noemen. Voert men in het café aan dat dat geen taal is, vraag dan maar eens of ze FC De Kampioenen kennen.

12 mei

In de beroemde Nederlandse ACSI Camping Card gids 2018, deel 2 (Frankrijk, Spanje, Portugal en Italië) worden 2067 campings gepresenteerd. Je krijgt telkens een hoop informatie, en ook een korte beschrijving, een paar fotootjes en een klein stukje wegenkaart met de lengte- en breedtecoördinaten.

Hoe zou pakweg camping nummer 3231 La Medusa eruit zien (de nummering begint bij 1264), in Porto Recanati in de Italiaanse Marche?

Zo:

Aan de boulevard gelegen camping met zwembad (1/6-7/9). Hondenfaciliteiten zoals een strand. Nabij Ancona en vele dorpjes met cultuur en historie. Een prachtig binnenland met dorpjes, heuvels en veel groen om doorheen te toeren.

Nou! De dorpjes met cultuur en historie zullen wel aardig zijn, en het vele groen. Maar op dat strand wil ik niet gaan liggen. Zo'n hondenfaciliteit heet bij mij thuis een schijtweide.

In zee gaan zwemmen ook al niet, tegenover een camping die De Kwal heet.

2 mei

Vroeger, als ik muziek wou horen, moest ik, bij afwezigheid van levende muzikanten, de radio aanzetten. Dat gebeurde door te draaien aan of te drukken op een grote knop, en dan te wachten tot de lampen warm waren. Een keer woonde ik in een huis waar radiodistributie was. Dat ging zonder lampen, en eigenlijk ook zonder radio. De muziek kwam per kabel het huis binnen, lang voor het woord Telenet bedacht was. Later, toen de transistorradio, de portatief geheten, was uitgevonden, waren er helemaal geen lampen meer. Ik vond, dat je dat kon horen. De muziek miste wat warmte. Ook het snoer was weg: ik kon het Soldatenhalfuurtje zo met mij meedragen. Nog later kon ik luisteren, zonder dat anderen meeluisterden. Daartoe had iemand de walkman bedacht. Er ging een cassetje in, daarna een CD. Al het gedoe met bandjes en schijven werd overbodig toen mijn zoon uit het verre oosten een iPod meebracht, ter grootte van een fikse postzegel. De muziek kwam nog altijd walkmansgewijs door een oortje bij mij terecht.

Heden, kan ik berichten, beschik ik zoals iedereen, pasgeborenen, een snel slinkende groep hoogbejaarden en hier en daar een zonderling uitgezonderd, over een smartphone. Deze omhooggevallen telefoon kan de muziek draadloos, dwz bluetoothgewijs, naar de luidspreker sturen, waar ik alweer mee rond kan lopen. Wie wil kan meeluisteren, ik ben wat dat betreft weer in portatief-modus. Ik vind het prima, als het niet te hard staat, en ik hoop van iedereen hetzelfde. Ondertussen mis ik nog altijd de levende muzikanten. Als op iedere straathoek, onder elk viaduct, in elke treinwagon, in elke Aldi en Lidl een bandje wat live-muziek zou maken, het mag liefst stroomloos zijn, zeg maar akoestisch, het mag best jazzy zijn of klassiek of r&r of r&b of het mag zelfs kleinkunst zijn, dan kon ik er lekker hands free naar luisteren. Naar echte muziek, ter plekke levend vers gemaakt, met foutjes, en een zanger die zijn tekst al eens mag vergeten.

25 april

De Vlaams-nationalisten, zegt mijn krant, moeten nu maken dat ze hun leeuwenvlaggetjes kwijt zijn voor 1 juli. Iets met een sperperiode, voor de verkiezingen van oktober. Is dat nu slecht of goed nieuws? Goed: na 1 juli zijn we eindelijk een tijd van dat neurotische gevendel verlost. Slecht: het valt te vrezen dat we vóór 1 juli met z'n allen onder de Vlaamse leeuwtjes worden bedolven.

Ik die dacht dat ze al hun vlaggetjes al uitgedeeld hadden in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, maar ze hebben er kennelijk nog. Anders had de Vlaamse minister van Binnenlands Bestuur en van nog een hoop dingen de vraag niet gesteld, of het nog mocht. Dat vonden sommigen vreemd, dat ze die vraag stelde, aangezien ze zelf mee geschreven heeft aan het nieuwe Kiesdecreet dat de spelregels in die sperperiode vastlegt. 

Nu, zo'n minister kan ook niet alles onthouden. Zelfs niet een Vlaams-nationalistische. Zelfs niet van Antwerpen.

Een uitbreiding van de sperperiode ad infinitum zou het probleem oplossen, maar ik vrees dat de minister dat idee niet genegen is. Ik vrees dat ze vlaggetjes zwaaien leuk vindt.

24 april

Ik heb alweer lang niet over lelijke woorden gezeurd. Laten we dat een verdienste noemen. Ik hou me in. In dit geval tot vanmiddag, toen ik, herstellend van een ingrijpende ingreep door mijn tandarts, op de sofa lag te suffen met de krant van zaterdag.

Daarin staat een gesprek met vice-eersteminister Jambon en burgemeester Close van Brussel. De heren zijn vriendelijk tegen elkaar. Natuurlijk heeft Jambon in Antwerpen de toelating moeten vragen om met een PS'er in de krant te komen. 't Is goed, hebben ze daar gezegd, maar nièt samen op de foto. Dus zie je ze elk apart staan, tegen dezelfde egale donkere achtergrond. Zo het echt om één foto gaat, staan ze naar mijn schatting toch zo'n anderhalve meter van elkaar, de minister met z'n rug driekwart naar de burgemeester gedraaid. Erg samen kun je dat inderdaad niet noemen. 

Maar dat ze hoffelijk met elkaar omgaan, is een goede zaak. Al is het maar één keer, het is een stap vooruit.

Nu ben ik weer veel te ver van mijn verhaal afgeweken. Het gaat over de verkiezingsstrijd in Antwerpen. Die wordt gênanter met de minuut, zegt de interviewer. Waarop Jambon antwoordt: Ik vind het een beetje pijnlijk om commentaar te geven als concullega's in moeilijkheden zitten. Hij bedoelt vice-eersteminister Peeters.

Mijn tandpijn was al een tijdje bedaard, maar steekt nu weer in alle hevigheid op. 'Wat zeg je?', vraagt mijn gade, die mijn gekreun abusievelijk voor een mededeling neemt. 'Niets', zeg ik. En, wetend dat ze dat antwoord in de regel niet erg op prijs stelt, murmel ik er snel achter, dat het mijn tand is.

Die is het natuurlijk niet. Kiespijn is erg, maar een woord zien als concullega's is dat vele malen meer. Pijnstillers kunnen hier niet helpen. Ik kan alleen hopen, dat ik gauw vergeet deze wanstaltige lettercombinatie ooit te hebben gezien - hoe ze ook nog zou klinken, ik mag er niet aan denken. Dat zou moeten lukken, ik vergeet nog wel dingen. Dat het maar snel gaat, en dat het heel lang mag duren.

18 april

Zo heb ik vandaag nog eens op mijn blote voeten door mijn tuin gelopen, waarvan ik het gras recentelijk had gemaaid. Hoe dat aanvoelt, was ik na een winter van kou en nattigheid weer vergeten. Zand is ook prachtig, natuurlijk, en water. Die heb ik nog te goed, hoop ik. Als 't god belieft, zegden ze vroeger thuis, wel met een hoofdletter.

Le français sans peine

Vandaag een mail schrijvend naar iemand in Frankrijk gebruik ik daar, om redenen die er nu niet toe doen, het woord septentenaire. Waarop de aangeschrevene met de glimlach antwoordt. Je souris en lisant votre mail, zegt ze, en dat zij septentenaire wel verstaat, maar voor haar is het een nieuw woord, puisque'en France, on parle de septuagénaire. Dat is dan rechtgezet. De moraal zal wel zijn, dat simpele woorden altijd te verkiezen zijn boven moeilijke. Soixante-dixard, of is dat nog moeilijker? Nu, het Frans is altijd moeilijk.

29 maart

'De hel bestaat niet', zegt de paus. Toch volgens Eugenio Scalfari, de Italiaanse journalist die hem inteviewde voor La Repubblica. Scalfari is 93, en gebruikt nooit een recorder bij interviews, zegt De Morgen. Wat bedoelen ze daarmee? Dat hij misschien niet goed meer hoort, Scalfari? Of dat hij, 93 zijnde, al eens iets hoort dat er niet is? Dat ze het zelf maar half geloven, dat de paus zoiets gezegd heeft? Het Vaticaan heeft over Scalfari geen klachten, lees ik nog. Wat is het nu?

Dat de hel niet bestaat, wisten we al. Toch niet die hel. Je kunt dus zeggen: goed nieuws. De paus weet het eindelijk ook. Maar ook: zo'n paus zegt n'importe quoi. Onfeilbaar zijnde in geloofszaken, beslist hij wat bestaat en wat niet (de paus is altijd hij). De gelovigen moeten het geloven. Op straffe van eeuwig vuur, maar nu dus niet meer.

'Wat wel bestaat, is de verdwijnig van zondige zielen', zegt de paus nog, tegen Eugenio Scalfari, volgens De Morgen. Ik leer eruit, dat zonde en zielen wel nog bestaan. Volgens deze paus. Ah well, we zien wel wat de volgende zegt. De vele generaties gelovigen, die menige nacht wakker gelegen hebben van angst voor het hellevuur, hebben het helaas niet meer gehoord, of gelukkig. Wat deze paus heeft gezegd, of zou hebben gezegd. Ze zouden zeggen: wat zijn wij toch gelovig geweest.

Het Vaticaan, lees ik inmiddels, 'heeft vanavond wel laten weten dat de paus verkeerd is geciteerd' En: 'De kerk benadrukt dat het katholieke geloof het bestaan van de hel erkent'. Ja wat is het nu? Is het Vaticaan ook onfeilbaar? Wat zegt Rik Torfs daarover?